Unieważnione wybory 2011, karta przetargowa czy nie odwołalna konieczność?

Jak wszyscy pewno wiedzą grupa skupiona wokół Nowego Ekranu (NE) narobiła „niezłego smrodu” w PKW. Przypomnieć należy, że jedyne komitety, które zostały zarejestrowane w skali kraju to komitety 4 partii parlamentarnych, Palikota i „Emerytów”.

Cała reszta „planktonu” zwłaszcza prawicowego została „skasowana” jeszcze przed startem. Warunkiem dopuszczenia było uzbieranie odpowiedniej liczby „dobrych” podpisów w wymaganej prawem liczbie okręgów. Tego warunku nie udało się spełnić nikomu bo niektórzy nie uzbierali dość głosów a ci co uzbierali przynieśli tyle głosów „nie ważnych”, że im podziękowano. OKW zadziały tutaj dokładnie tak samo jak urzędnicy HGW (Hanna Gronkiewicz-Waltz) w Warszawie, którym udało się „uwalić” ideę referendum (LINK ) w sprawie sprzedaży miejskiego monopolisty dostarczającego ciepłą wodę do kranów i kaloryferów (SPEC) w ręce Francuzów. Podpisy na listach sprawdzano tak skrupulatnie, że aż do przesady. W przedbiegach odpadły formacje skupione wokół Marka Jurka, Korwina-Mikke jak i Nowego Ekranu (NE).

Walkę z PKW podjął tylko NE i w wyniku tego uzyskał wyrok Sądu Najwyższego wskazujący że PKW w nie właściwy sposób klasyfikowała głosy jako nie ważne. W efekcie tego orzeczenia PKW dała czas (7 dni) komitetowi NE na ponowne złożenie uzupełnionych list. Powstał precedens, który może być podstawą do zaskarżenia całej procedury wyborczej (nadal trwa w tej materii dyskusja konstytucjonalistów i normalnych prawników).

Po pierwsze ten czas na poprawki dostał tylko NE. Dlaczego nie dostali go inni, których PKW potraktowała tak samo przy weryfikacji podpisów, z tym że oni nie skarżyli się do SN? Takie nie równe traktowanie podmiotów przez organ państwowy jakim jest PKW jest chyba niezgodne z konstytucją. Po drugie z wypowiedzi „tuzów” NE wynika, że na skutek przedłużenia czasu zbierania podpisów nie mógł on prowadzić kampanii (nie był jeszcze formalnie zarejestrowany). To znowu sprawia, że komitet ten został niejako wyprzedzony przez zarejestrowaną „konkurencje”, która o tydzień wcześniej rozpoczęła oficjalne umizgi do elektoratu. Ta druga sytuacja może zostać (najpewniej) potraktowana tak samo jak pierwsza czyli uznana za podstawę do zaskarżenia wyborów. Oczywiście o tym musi zadecydować nasz kochany sąd. Czy zadecyduje to zależy najpewniej od tego co ustalą oficerowie prowadzący poszczególnych sędziów  

Generalnie środowisko NE zwracało uwagę, że brak działań ze strony PKW może być podstawą do unieważnienia wyborów i jedyną alternatywą jest zwrócenie się PKW do „strażnika żyrandola” o rozpisanie nowego terminu wyborów ze względu na wspomniany fakt „dania ciała” przez PKW co zagraża konstytucyjności wyborów w pierwszym terminie. Oczywiście nikt poza samym NE nie podjął jakichś spektakularnych działań by wyjaśnić sytuacje i zmusić PKW do zajęcia oficjalnego stanowiska. Przyjęcie przez PKW rozwiązania w postaci zmiany terminu wyborów było by oficjalnym potwierdzeniem faktu, że PKW powinna udać się na wczaso-kurs dla dzieci z podstaw stanowienia prawa a sam sejm powinien w trybie pilnym znowelizować kodeks wyborczy by usunąć w przyszłości możliwość działań, które mogą być podstawą do unieważnienia wyborów. Takim przepisem miało by być wygospodarowanie przedziału czasu pomiędzy złożeniem list a ich formalnym zatwierdzeniem będącym formalnym startem kampanii. Czas ten powinien być wykorzystany na szczegółowe zweryfikowanie poprawności składania list, procedurę odwoławczą wraz z weryfikacją zasadności i ewentualne „poprawki” komitetów przy zbieraniu list. Dopiero po zamknięciu tego etapu mogła by ruszyć pełna parą kampania wyborcza. Alternatywnie można by rozważyć uchylenie zakazu prowadzenia kampanii i jak ktoś chce i stać go to niech sobie prowadzi kampanię choćby i przez 365 dni w roku. Fakt pozostaje faktem, że nie nikt nie podjął wezwania postawienia PKW pod przysłowiową „ścianą” by ostatecznie wyjaśnić powstały problem i realne zagrożenie unieważnienia całej procedury wyborczej.

Zastanówmy się przez chwilę dlaczego tak się stało, że wspomniany NE został niejako sam na placu boju z PKW i nikt z jego konkurentów (parlamentarnych) nie zainteresował się wątkiem nieprawidłowości/niekonstytucyjności działań ze strony PKW.

W pierwszym wariancie można przyjąć wytłumaczenie, że wszystkie partie parlamentarne są żywotnie zainteresowane przysłowiowym „zamieceniem sprawy pod dywan”. Każda z nich ma określoną strategię i planuje ugrać na puli elektoratu ile tylko zdoła. Pojawienie się „konkurencji „ do podziału tortu jakim jest określona liczba miejsc w parlamencie należy traktować jako zagrożenie potencjalnego stanu posiadania każdej z partii. Najbardziej zagrożone mogą czuć się przede wszystkim partie „prawicowe” czyli PO i PiS (termin „prawicowe” ujęty jest celowo w cudzysłów jako, że obie te formacje są w aspekcie gospodarczym (w większości wypadków) lewicowe a elementy „prawicowe” są przez nie wykorzystywane instrumentalnie i selektywnie na potrzeby własnego „targetu” wyborców) . Zatem obie największe partię zrobią wręcz wszystko by nie pojawiła się im konkurencja chyba, że będzie to konkurencja „zdalnie sterowana”, której zadaniem jest uderzyć w elektorat przeciwnika (takim koniem trojańskim wymierzonym w SLD była np. formacja pewnego posła z Lublina najpewniej kontrolowana przez PO czy może raczej osobiście przez „strażnika żyrandola”).

Istotna jest kwestia „finansowa”. Wszystkie partie parlamentarne zaangażowane w kampanie wyborczą puściły już sporo kasy w kampanię. Przerwanie kampanii i jej ponowne rozpoczęcie w późniejszym terminie może spowodować poważne trudności ze znalezieniem pieniędzy na jej poprowadzenie. To też jest z pewnością czynnik hamujący wszystkie partie z tzw. „Bandy Czworga” przed eskalowaniem tematu zmiany terminu wyborów.

Ponadto same partie mogą mieć inne profity z tytułu zmiany terminu wyborów. Jak wiadomo wybory decyzją „Bronka” odbędą się w pierwszym z możliwych terminów kalendarza wyborczego. Co niektórzy (chyba słusznie) ocenili, że partia rządząca chce jak najszybciej mieć za sobą „test sprawdzający” bo zdaje sobie sprawę, że ogłoszona przez nią „zielona wyspa” chwieje się i zaraz zatonie a wraz z nią jej partyjny elektorat. Obecnie wszyscy za wskazaniem „sztukmistrza z Lublina tj. pardon z Londynu” (Jacek Vincent Rostowski) dokonują „cudów” kreatywnej księgowości by dotrwać do początku Października i nie ujawnić rzeczywistej mizerii stanu finansów publicznych i upadku systemu emerytalno-medycznego. Prawda jest jednak taka, że sztuczki te mogą udawać się tylko przez jakiś czas. Dodatkowo trzeba uwzględnić działania międzynarodowych spekulantów, którzy nie chcą czekać kolejnych tygodni z realizacją zarobku na trzymanych w rękach polskich obligacjach i walutach i mogą krzyknąć „sprawdzam !”. W efekcie owego „sprawdzam” może się okazać, że państwowa kasa jest jeszcze bardziej pusta niż grecka oraz, że w wyniku osłabienia złotówki do euro do wartości > 4.45 mamy przekroczony magiczny 55% próg dopuszczalnego zadłużenia. Konsekwencje takiego faktu były by gorsze niż tyfus i dżuma razem wzięte bo znaczyło by to że rząd musi szukać oszczędności u siebie (straszne straty wśród swojego elektoratu urzędniczego) albo w trybie pilnym wzmóc rabunek podatników (podwyżka podatków pośrednich [VAT, akcyza], bezpośrednich (cit,pit), wprowadzenie katastru, ostateczny rabunek składek z OFE itp.) co spowoduje stratę w segmencie pozostałych sympatyków nie mających bezpośrednich profitów.

Oczywiście pogarszająca się sytuacja gospodarcza powinna być na rękę największej partii opozycyjnej czyli PiS. Realnie patrząc poparcie dla PiS raczej nie pozwoli tej formacji na pełne zwycięstwo. Obecnie sondaże pokazują (o ile można im wierzyć) , że poparcie dla obu formacji jest podobne. Podobnie jak w 2005 roku poparcie dla PiS w sondażach jest najpewniej nie doszacowane co może skutkować zwycięstwem nad PO.

Nawet gdyby PiS odniósł zwycięstwo to nie będzie ono tak pełne by móc spokojnie utworzyć rząd i przełamać obstrukcje ze strony „strażnika żyrandoli”. Będzie zatem konieczność negocjacji z koalicjantem (czyli ordynarny handel synekurami). Jak zwykle w grę wchodzi obrotny PSL posiadający jak to wszyscy się śmieją 100% zdolność koalicyjną i SLD (dowcip: Panie pośle Kłopotek - kto wygra wybory ? Wybory wygra przyszły koalicjant PSL. Ale kim on będzie ? Ale proszę pani, skąd ja mam to wiedzieć !) . Tak naprawdę każdemu z koalicjantowi trzeba będzie zaproponować sporo smakowitego tortu (zdecydowanie większe kawałki niż dostały swego czasu LPR i Samoobrona) bo inaczej pójdą do konkurencji czyli do PO. Trudno ocenić czy PiS na to pójdzie w kontekście tego co już raz zrobił skracając kadencje i odcinając obie koalicyjne „przystawki” od państwowego cyca. Być może prawdziwe są podejrzenia co niektórych blogerów, że tak naprawdę to Jarosław Kaczyński (JK) nie chce wygrać tych wyborów bo inaczej będzie miał problem ze sformułowaniem rządu koalicyjnego (należy też uwzględnić poprawkę na obstrukcje jaką może JK zafundować „Bronek”, który nie dwuznacznie odgrażał się, że nie ma wcale obowiązku powierzenia misji formułowania nowego rządu szefowi zwycięskiej partii) . Według tych analiz JK jest zainteresowany utrzymaniem „stanu posiadania” lub jego lekkim zwiększeniem oraz oczekiwaniem na upadek nowego-starego rządu w wyniku gwałtownej fali kryzysowej, która runie na Polskę najpewniej jeszcze pod koniec roku 2011 a rozleje się szeroko w roku 2012. Na fali społecznego niezadowolenia PiS mógł by zyskać poparcie, które umożliwiło by mu przejęcie pełni władzy i podjęcie (ewentualnie) działań zmierzających do reformy państwa (to samo robi teraz węgierski premier V. Orban mający pełne poparcie parlamentu kontrolowanego prawie całkowicie przez jego Fidesz) . Tego typu analizy były chyba forsowane przez część środowiska NE i alternatywą dla takiego stanu rzeczy miała być „idea trzeciej siły”, która czekać na to wszystko nie zamierza tylko ów fakt wykorzystać. 

Co prawda nie można wykluczyć że PiS planuje jednak jakiś gamit wyborczy by przekonać do siebie elektorat jeszcze w tych wyborach i wygrać zdecydowanie. Wydaje się że tym gambitem mógł by być tylko „Smoleńsk” – widać tu pewne zaostrzenie kursu w ciągu ostatnich dni ze strony Antoniego Macierewicza w akcentowaniu ewentualnych przyczyn „wypadku”.

Czyli reasumując w wariancie pierwszym zakładamy, że wszystkie partie parlamentarne nie są zainteresowane drążeniem kwestii nie konstytucyjności wyborów bo mogło by to dla nich oznaczać uszczuplenie aktywów przy podziale tortu oraz straty finansowe spowodowane nową kampanią. W wariancie tym należy przyjąć założenie, że wszystkie siły parlamentarne urwą sprawie łeb i nie pozwolą na destabilizacje sceny politycznej poprzez nowe wybory.

Wariant drugi (spiskowy).

Wariant ten zakłada, że działania NE mogą być wykorzystane przez koalicje rządzącą lub ewentualnie „trzecią siłę”. Władza póki co celowo bagatelizuje kwestię prawidłowości procedury wyborczej bo liczy na rozegranie tematu ale dopiero po wyborach. W przypadku gdyby PO lub koalicja (PO-PSL, PO-SLD , PO-SLD-PSL) uzyskała parlamentarną większość tematu unieważnienia wyborów najpewniej nie będzie (chyba, że była by to „niezależna” inicjatywa środowiska NE) . Gdyby jednak notowania tych partii okazały się gorsze (odwrócił się elektorat, zawiodło „drukowanie” wyników itp.) i istniało ryzyko że PiS dojdzie do władzy (sam lub co gorsza przekupi „przystawki” w celu zrobienia koalicji) wtedy można użyć argumentu niekonstytucyjnych wyborów.

Tu są znowu dwie ścieżki alternatywne. 

Albo ogłaszamy nowe wybory powołując się na niekonstytucyjność poprzednich i liczymy na to, że jednak nam się uda przekabacić elektorat lub „wydrukować” dobry wynik albo zawieszamy zabawę w demokracje i przejmujemy władze w oparciu o dekrety stany wyjątkowego, który może już obecnie bez specjalnych problemów ogłosić nasz drogi „Bronek”. Stan wyjątkowy/wojenny jest o tyle sympatyczny, że pozwala zapomnieć władzy na jakiś czas o konieczności organizowania wyborów czyli „konkursów piękności” i przy okazji rozprawić się z opozycją tłumiąc jednocześnie denerwujący ją temat „smoleński”.

W przypadku wariantu drugiego można zastanawiać się czy kwestia unieważnienia wyborów jest tylko szczęśliwym zrządzeniem losu dla obecnej władzy czy szykowaną od początku zagrywką taktyczną mającą uzasadnić konieczność zapewnienia spokoju społecznego poprzez stan wyjątkowy/wojenny.

Tu pojawia się również wątek „kierownictwa sprawczego” w kontekście NE. Czy NE jest tylko nie świadomym uczestnikiem tej gry, który też od początku do końca realizuje swoje lub rządowe (nie świadomie) cele czy też jak najbardziej świadomym w realizacji swoich lub zleconych celów?

Pomijam tu niejako kwestię pewnego środowiska skupionego za plecami blogerów z NE, które to środowisko może mieć własne cele i narzędzia ich realizacji nie koniecznie za pośrednictwem rządzącej partii. W tym kontekście ciekawie wygląda dość świeży wątek wejścia NE na salony Polsatu. Z anonsów red. Nacz (Ł-Ł) wynikało że NE dotarł bardzo wysoko w hierarchii stacji. Czyżby któraś z osobistości NE kazała zameldować się osobiście w trybie operacyjnym do raportu samemu Solorzowi-Żakowi ?

Reasumując te rozważania wydaje się, że błędem ze strony opozycji jest lekceważenie zamieszania wokół legalności/konstytucyjności najbliższych wyborów. Nie mając samemu wpływu na decyzje ze strony SN na temat legalności wyborów lepiej było nie doprowadzać do sytuacji, w której wybory mogą zostać unieważnione a przy okazji „demokracja” zawieszona na przysłowiowy kołek przez wprowadzenie przez obecna władzuchnę stanu wyjątkowego/wojennego.

Jak temat będzie się dalej rozwijał - czas pokaże i to już wkrótce.

P.S.

Właśnie okazało się że komitet Nowej Prawicy Korwina-Mikke również poszedł na skargę do SN powołując się na korzystne wyroki SN na rzecz NE. Naszych drogich sędziów chyba wkrótce bardzo rozboli głowa. Robi się coraz ciekawiej ..