85 rocznica GROZY;męczeństwo Polaków na Kresach-wywózki na nieludzką ziemię

hańba tym, którzy zapominają o Polskiej martyrologii, o tym, że zanim zamordowano pierwszego żyda, przez dwa i pół roku niemcy mordowali przede wszystkim Polaków, a żydzi na Kresach, witający 17.09.1939r nie POMAGALI Polakom przeżyć !!. Teraz ślinią się i płaczą 27.01 każdego roku i oszukują nas Polaków, że jest to dzień wyzwolenia Auschwitz, to kłamstwo zatuszowane zbieżnością dat wiedząc, bo żydy już w 2005r zamieniły tą uroczystość na "międzynarodowy dzień pamięci o ofiarach holokaustu" czyli jak mówią sami żydzi.... jest to święto żydowskie mówiące o męczeństwie TYLKO "żydów" !!.

Co do 4 wywózek i kilku marszów śmierci, to prawda co napisał autor, ale nie należy upraszczać sprawy. Sowieci napadli na Polaków, ale kto był wciągnięty do sowieckiego wojska...prymitywna nie umiejąca czytać ani pisać gawiedź, chamy oderwane od pługa granatem lub kolbą karabinu..., to żydzi i ukraińcy przede wszystkim, byli inicjatorami donoszeń i wskazań oficerom NKWD, który Polski sąsiad to nauczyciel, urzędnik państwowy czy były wojskowy...to te dwie niewdzięczne skurwiałe mniejszości narodowe były przyczynkiem do tak dużej ilości zabitych, pojmanych i wywiezionych na Sybir do sowieckich obozów śmierci Polaków. Nie należy również zapominać, że te dwie zwyrodniałe mniejszości narodowe żydzi i ukraińcy często po doniesieniu na Polaków przejmowali ich majątki !!, bogacili się na nich lub jak ukrainiec Osip Szczynukowicz alias Komorowski przejął majątek hrabiego Komorowskiego !!. Teraz ten opis byłby rzetelny ...

Zimnem i głodem wrogów podłością
I podeptaną ludzką godnością
Ilu nas wróci? ilu zostanie?
Jak potargany krwawy różaniec

Który historia wlecze za nami
Wciąż obmywany naszymi łzami
Naszą tęsknotą Polsko do Ciebie !
Jak głód co wraca w myśli o chlebie

Tym co zostali w krzyża ramionach
Czas pozacierał już imiona
Od tylu wieków nasze przekleństwo
I wracające wciąż okrucieństwo

W carskich wyrokach oraz powstaniach
Długi śmiertelny okres konania
Potem dwóch bestii bez litości
Śmiertelny taniec w imię wolności

I ludobójstwa znak szatana
Katyń i Wołyń gnijąca rana
I krematoriów gorzki popiół
To Polski Chrystus z raną w boku !

I gorzki owoc polski ludowej
Czerwonej gwiazdy wyrok surowy
Koło historii wciąż się obraca
A los narodu jak kość sobacza
O którą walczą „tamci” i „ci”
Których wciąż nęci zapach krwi !
A Ty! Ojczyzno! tylko w snach
W bólu tęsknocie oraz łzach

Oni na Ciebie ! Polsko czekali !
Niosąc Cię w sercu sybirskiej dali
W szumie kibitek w dźwięku łańcucha
Nieśli przez czyściec polskiego ducha

Złamane skrzydła polskiej wolności
Świecą przy drogach próchnem Ich kości
To Sybiracy w sercu Narodu
Bolesną drzazgą Golgoty Wschodu !
Krwią zapisana droga męczeństwa
Z Nieludzkiej Ziemi w imię zwycięstwa
Krzyża Chrystusa co polskim znakiem
Że Bóg i Honor zawsze z Polakiem !

I że Ojczyzny nie ma bez Boga
Prowadź nas Chryste po polskich drogach
Przez Matki naszej orędowanie
I polskich świętych wieczne czuwanie

Przez Twoje krzyż i zmiłowanie
Niech Chryste Polska wolną zostanie !
A dni katorgi oraz zesłania
Naród prowadzą do zmartwychwstania !

Ballada zesłańców
SYBIRACKI WAGON PAMIĘCI

10 luty będziem pamiętali
przyszli Sowieci, gdy my jeszcze spali
i nasze dzieci na sanie wsadzili
i na główne stacje nas powywozili

O straszna chwila, o straszna godzina
Rodząca bóle swoje zapomina
O tamtej nigdy nie zapomni chwili
Gdy nas w ciemny wagon, jak w trumnę wsadzili

O żegnaj Polsko, żegnaj chato miła
O żegnaj ziemi, któraś nas karmiła
Żegnaj słoneczko i gwiazdy złociste
Bo wróg nas wywozi z tej ziemi Ojczystej

O Polsko nasza ziemio ukochana
W ‚39 cała krwią zalana
Nie dość, że Ciebie na pół rozerwali
Jeszcze Polaków na Sybir zesłali

Dni cztery polską ziemią my jechali
Chociaż ją tylko przez szpary żegnali
Piątego dnia maszyna sowiecka ruszyła
Jakby sztyletem każdego przeszyła

Mijają doby, tygodnie mijają
Raz na dzień chleba i wody nam dają
Przez Rosję nas wiozą i góry Urala
I tak nas wiozą wciąż dalej i dalej

Czwartego marca stanęła maszyna
Już inny transport nam się rozpoczyna
Wiozą nas autem, a potem saniami
Przez śnieżną tajgę, lasami, rzekami

Ach smutna była nasza karawana
Kipitku i chleba dawali co rana
Dzieci zmarznięte z sań wypadają
A na noclegach umarli zostają

Ach Polsko nasza, ziemio nasza święta
Gdzie Twoje syny, gdzie twoje „Orlęta”?
Dziś w Syberyjskie tajgi przyjechali
Czy kiedy Ciebie będziem oglądali?!

Słoneczko złote smutne dzisiaj wstało
Gdy do baraków rano zaglądało
Widziało trumny, sosnami przybrane
Jak nad nimi klęczą matki zapłakane

Jesteśmy sami, straż nas zostawiła
Bo cóż tu będzie koło nas robiła?
Świat nam zamknęli, wszędzie lasy, drzewa
Nawet ptaszyna nam tu nie zaśpiewa

Zima, mróz straszny, w lesie ciężka praca
Głód i tęsknota z nóg nas już przewraca
Tyfus okrutny wśród ludzi się szerzy
A coraz więcej już nas w ziemi leży

Choć przyszła wiosna, słońce zajaśniało,
Lecz tutaj u nas nie poweselało
Tylko po lesie słychać płaczących
„O Jezu Chryste w Ogrójcu mdlejący”!

Polska Królowo, zlituj się nad nami
nad polską ziemią i nad rodakami
Powróć nas, powróć do ziemi ojczystej
Królowo Polski, panienko przeczysta

Autorem wiersza jest Feliks Konarski,
zesłaniec Sybiru, bohater z Monte Cassino

„Stoimy dziurawymi butami – zapamięta Obertyńska – w tającej, śniegowej kaszy do nocy. Więzienie ogromne, rozległe. Wielka pieresylnaja tiurma. Tu zwozi się więźniów z olbrzymich obszarów, segreguje, kończy śledztwa, zasądza i rozsyła po różnych pomniejszych tiurmach albo już do łagrów. Patrzymy na nieprzeliczone tłumy więźniów spędzonych w to rozchlapane podwórze. Cóż to za straszny młyn – taka tiurma! Miele tę ludzką plewę, przesypuje, zgarnia znów, miażdży, rozciera. Nikt z nas nigdy nie wie, dlaczego dzieje się z nami to czy tamto. Dlaczego czekamy i na co? Czemu nas przepędzają spod jednego węgła za drugi, czemu nas raptem zgniatają wszystkich razem do jednej ciasnej ubikacji po to, by nas z niej w chwilę potem znów na podwórze wypędzić? Transport, który z nami przybył, jest, widać, ogromny. Od mężczyzn aż czarno. To nie są mężczyźni. To ludzkie strzępy, łachy, oberwańcy, nędzarze. Im nie wolno czekać, stojąc, tak jak nam. Muszą siedzieć w kucki, szeregami, po czterech w rzędzie, na ziemi, bez względu na błoto czy wodę. Nie wiem, dlaczego tak. Strasznie to przykry widok. Zwłaszcza gdy się te czwórki formują. Każdy z nich jak pies z podkulonym ogonem dobiega do swego miejsca i kuca.”

Obertyńską zainteresowała się jedna z rosyjskich więźniarek, która z niedowierzaniem oglądała ją od stóp do głów, dotknęła ubrania, płaszcza, sprawdziła nawet podszewkę:

„«Wy z Polski»– pyta w końcu. Kiwam głową, że tak. – «A to was oswobodzili!» – wybucha ironicznym śmiechem, i taką nienawiść do tych «oswobodzicieli» – słyszę w jej tonie, że aż mi lżej! A ona, rzuciwszy kilka szybkich spojrzeń dookoła siebie, dodaje nagle ciszej, już bez ironii, a z wyrzutem tylko: «A my tak czekali! My tak wierzyli, że wy nas przyjdziecie oswobodzić!»”

Obertyńska nie wróciła do kraju, w którym zaczynały się zbyt dobrze jej znane sowieckie porządki. Spisywanie wspomnień zaczęła w Palestynie. Kontynuowała w Johannesburgu, a następnie w Londynie. Książka W domu niewoli wyszła we Włoszech w 1946 r. Była pierwszą relacją z wojennych łagrów sowieckich. Wyprzedziła Na nieludzkiej ziemi Józefa Czapskiego (1949) i Inny świat Gustawa Herlinga-Grudzińskiego (1951).

Poetka w łagrach. Beata Obertyńska (1898–1980)
Za: przystanekhistoria.pl