Dzieło tradycjonalisty Benedykta XVI przetrwa modernistę Franciszka

Tym razem, nic ode mnie. Za mały jestem, aby komentować życie, dzieło, dokonania zmarłego kardynała Jozepha Aloisa Ratzingera-Ojca Świętego Benedykta XVI.

Zamiast tego, pozwalam sobie zacytować homilię pewnego młodego kapłana, jeszcze niezapaskudzonego nowinkami, tak wszechobecnymi, grożnymi oraz niestety!, tolerowanymi przez papieża Franciszka oraz wielu hierarchów Kościoła Powszechnego.

cyt.: " Homilia; pogrzeb Benedykta XVI, 5.01.23r.( 1Tes4,13-18; J 11,21-27)

Jeszcze będzie czas na dogłębną analizę obecnej sytuacji Kościoła.
Chciałbym jednak zaznaczyć, że to co działo się w tych dniach jest przykre. Właściwie to dla wielu umarł „problem” i zniknął „kłopot”.
Ciało Ojca Świętego przewożone po ciemku, jakimś busem, bez żadnej czci należnej Namiestnikowi Chrystusa, bez procesji, bez świec, bez kadzidła, bez śpiewów.
Po cichu, bez czci.
My jednak swoimi modlitwami możemy dziękować Bogu za te 95 lat życia, za 17 lat papieża Benedykta.

Niesamowita koincydencja czytań mszalnych z dnia, gdy Benedykt umiera: „jest już ostatnia godzina i Antychryst nadchodzi”… tak, umiera Katechon. Już ustąpił w cień, w 2013 roku, a teraz definitywnie ustąpił ten, który powstrzymywał.

Dosłowne tłumaczenie fragmentu listu do Tesaloniczan, do którego tu nawiązuje, w którym św. Paweł odnosi się do ustąpienia Tego, który powstrzymuje, KATECHONA, brzmi: „usunięty ze środka”. Ze środka świata, czyli Stolicy Apostolskiej… a szerzej: Duch Święty, który działa we wnętrzu Kościoła i świata, zaprzestanie swojej aktywności – bo nie będzie miał przestrzeni – ani ewangelizacji prawdy ani przestrzeni do wyznawania przez nas prawdy – a to zainicjowałoby Sąd Ostateczny. Antychryst pojawi się, gdy już nie będzie ani prawdziwej ewangelizacji – nauczania o sprawiedliwości; ani przekonywania o grzechu… czystej nauki…

Czytamy w Ewangelii jak Marta żali się Panu, że gdyby Ten tu był, jej brat by nie umarł. Pan jednak zezwolił na śmierć Łazarza, by się objawiła Jego chwała.

Można mówić: gdyby Benedykt jeszcze rządził…gdyby nie rok 2013… gdybyś Boże tu był, Kościół by nie wyglądał, tak jak wygląda… Ale to nie prawda, Pan jest! To doświadczenie, które nas wszystkich głęboko dotyka, napawa smutkiem, bólem, poczuciem osamotnienia, osierocenia, doświadczenie nie posiadania Ojca, nie posiadania prawowitego papieża, mrok, który zdaje się nasilać, wraz z tą śmiercią i skomplikowaną sytuacją hierarchiczną… To jest jednak doświadczenie, w którym OBJAWI SIĘ CHWAŁA BOŻA, gdyż Bóg zawsze na końcu triumfuje! Jest zwycięzcą, jest ZMARTWYCHWSTANIEM I ŻYCIEM! Jest Panem i nic Mu spod kontroli się nie wymknęło!

Trzeba nam jednak patrzeć realnie i w sposób poważny, zastanawiać się czy jest tak jak myślimy, czy raczej powinniśmy myśleć jak jest.
A jest poważnie.
Bardzo poważnie.
Jednak Kościół nie przegrywa, Kościół realizuje żywot swojej Głowy: Jezusa Chrystusa – nie podbija triumfalnie całego świata dla Pana, zanim On powróci. Wręcz przeciwnie, zdaje się być w odwrocie.
Kościół będzie oszukany, zdradzony, i pozornie pogrzebany… (w katakumbach??) jak sam Pan, a ci którzy przetrwają ten moment krytyczny, zachowując prawdziwą wiarę rzymskich katolików… mimo iż może znajdą się w grobowcach zmarginalizowania i wyszydzenia, ukryją się na prowincji tej chorej kultury Antychrysta, ci przetrwają! Ale większość będzie biegła ku przepaści, bez refleksji, a może z abortowaną zdolnością do refleksji i oceny, bo z umysłami skolonizowanymi przez kłamstwo i technikę… z umysłem zaprzedanym „władcą” tego świata. Większość pójdzie za Antychrystem!

Myślę o tym wszystkim z bólem, ale i z odwagą i siłą, gdyż Pan jest zmartwychwstaniem i życiem.
Teraz z całych sił trzeba nam się trzymać Prawdy i doktryny Kościoła katolickiego, poznawać ją, ukochać, strzec!

Umiłowany papież Benedykt XVI mówił : „Jezus powiedział wszystko swoim uczniom, bo On sam jest żywym Słowem Boga, a Bóg nie może dać czegoś więcej niż samego siebie. W Jezusie Bóg dał nam całego siebie, to znaczy — dał nam wszystko. Ponad tym czy obok tego nie może istnieć żadne inne objawienie, które mogłoby przekazać coś więcej albo w jakiś sposób uzupełnić Objawienie Chrystusa. W Nim, w Synu, wszystko zostało nam powiedziane i wszystko zostało nam darowane”.

Wiemy jak żyć, wiemy jak wierzyć…

Zaufaliśmy obietnicy zbawienia, a to często jest jak zawieszenia swego życia nad przepaścią. Ale my mamy ŻYCIE, mamy Słowo Zbawienia, Słowo Wcielone, które pokonało śmierć, Słowo stwórcze i to stawiamy wobec tej kultury i jej „słowa”, słowa jako czystej konwencji, nie mającego związku z rzeczywistością, a więc słowa martwego, słowa które nie ma przyszłości. My natomiast mamy przyszłość! Naszym celem jest niebo. Tak pięknie pisała o Niebie Mała Teresa, gdy mówiła, że niebo to pozbawienie miłości wszelkich ograniczeń i ogarnięciu wszystkich miłością… cóż to za pełna słodyczy i pokoju wizja…

Jednak tu na ziemi nie jesteśmy milutkim, pluszowym Kościołem…
Istniejemy tu, jako Ciało Mistyczne Chrystusa i napełniamy również naszą rzeczywistość nieuleczalnym niepokojem, rzeczywistość post-chrześcijańską, która próbuje zapomnieć, ale nie jest jej łatwo.

Chrystus przychodząc na ten świat, wstrząsnął podstawami ludzkiego życia, jest On również ziarnem niezgody w świecie chorym i pełnym fałszu!

Niemożliwe jest dla nas pogodzenie kłamstwa z prawdą, niesprawiedliwości ze sprawiedliwością, światła z ciemnością, świata z królestwem Boga, Chrystusa z Belialem!
Gdy uznajemy Jedynego Pana, oznacza to również wydanie bezpardonowej walki z wszystkim innymi „panami”.

Oczywiście, nigdy wojska Kościoła nie będą wojskami tego świata, ani cele Kościoła nie pokryją się z celami tego świata. Nie prowadzimy walki według ciała, ale według ducha! Zanim zostaniemy ukoronowani na wysokościach, musimy zmierzyć się z potęgami tego świata, i wbrew żywionym przez niektórych złudzeniom, nie doczekamy się tutaj triumfu i chwały! Ale..

Odwagi, bracia i siostry.
Pan nas nie zostawi.
Pan nas nie opuści.
Bądźmy wierni.
Bądźmy aż do śmierci rzymskimi katolikami.

Amen"

pzdr