Ribbentrop-Mołotow = Nort Stream 2

Jak  ważna jest znajomość historii i jej porównanie do dnia dzisiejszego, pokazuje cytat  z książki Jerzego Łojka, który nie był pieszczochem peerelowskiego systemu. Autor odnosi się do porozumienia Ribbentrop–Mołotow i pisze: Układ dnia 23 sierpnia 1939 r. wynikał z logiki ówczesnej sytuacji międzynarodowej, z fundamentalnej wspólnoty celów politycznych dwóch mocarstw totalitarnych: Rzeszy Niemieckiej i Związku Radzieckiego. Pokój w Europie i bezpieczeństwo Polski gwarantował „ład wersalski” z 1919 roku […]  przeciwko któremu walczył w latach 1942-1945 z maniackim doprawdy uporem Franklin Delano Roosevelt. […] W 1939 roku na Zachodzie próbowano naiwnie znaleźć w ZSRR sojusznika przeciwko Rzeszy. Nikt prawie nie zastanawiał się nad sprawą najważniejszą: w imię czego Związek Radziecki - gdyby był nawet ówcześnie zdolny do udziału w wojnie przeciwko Rzeszy - miałby się angażować po stronie demokracji zachodnich i Polski dla ocalenia systemów tzw. kapitalistycznych przed Rzeszą Niemiecką Adolfa Hitlera? […] Było to już wtedy tak oczywiste, że historyka zdumiewać musi fakt, iż znaczna część polityków europejskich - i ogromna większość polskich - nie dostrzegała nieuchronności sojuszu niemiecko-radzieckiego (Agresja 17.09.1939…, PAX, s. 11).

Rozwijając myśl Łojka, można stwierdzić, że ten sam błąd popełniają dzisiaj Stany Zjednoczone, sądząc, że Rosję można odciągnąć od Chin. I tu można sparafrazować słowa Łojka: w imię czego Rosja miałaby angażować się po stronie demokracji zachodnich przeciwko bratniemu systemowi w Chinach? W imię czego  miałaby „zdradzić” Chiny, których się boi i przejść na stronę Zachodu, który zwalcza? Zadziwiająca jest trwałość takiego schematu myślenia; zadziwiający też brak refleksji i myśli, która mogłaby go zracjonalizować.

Zachodnia Europa sadzi, że może się otrząsnąć z opieki Stanów Zjednoczonych i wyzwolić poprzez wejście w układy z Rosją i Chinami. Ale ani na Zachodzie, ani w USA nie widać przekonania, że skoro Polska w 2021 r. znalazła się w podobnej sytuacji, jak przed II wojną, w czasie jej trwania i po zakończeniu oraz że wczorajszy pakt Ribbentrop-Mołotow przerodził się w dzisiejszy Nort Stream 2, to sytuacja staje się dramatyczna nie tylko dla Polaków, ale dla całej UE. To otarcie się o krawędź wojny.

Mówi się o głupocie, jaka dotknęła polityków zachodnich i rosyjskich w związku z kryzysem kubańskim w październiku 1962 r., a nie mówi się nic o obecnej ślepocie amerykańskiej, która nie dostrzega, że Chiny mają dwie drogi do serca Ameryki. Pierwsza prowadzi poprzez Pacyfik i dotyczy gospodarki, a druga, dużo krótsza, ciągnie się przez Rosję, Polskę, Niemcy, Francję i zacieśnia na samym gardle USA. Z wymienionych krajów tylko Polska jest proamerykańska i tylko Polska może zabezpieczyć Stanom Zjednoczonym życie. Ale też nie możemy samotnie umierać za Amerykę, tak samo, jak Ameryka nie chciała umierać za Polskę. Dziś mamy wspólny – żywotny interes. Ale mocarstwo swój instynkt samozachowawczy zawsze lokuje w pierwszej kolejności na dobrobycie, dopiero potem na swoim istnieniu. W Polsce brakuje polityków na takim poziomie, aby tę wizję byli w stanie jasno wyartykułować i dokonać odpowiedniego deal’u. Warto też dodać, że sytuacja geopolityczna Polski wprawdzie nie zmieniła się, bo nadal pozostaliśmy pomiędzy Niemcami a Rosją, ale zmienił się obszar jej zasięgu. Podporządkowanie Polski Niemcom lub Rosji aktywizuje również Chiny z przyległościami, tworząc jednolity blok antyamerykański, który będzie miał tylko jeden kierunek – zabić Stany Zjednoczone. Reszty nie trzeba dodawać.

W jaki sposób tym razem zachowa się Ameryka – jest pytaniem jeszcze bez odpowiedzi. Natomiast dla Polaków najważniejszym dążeniem powinno być takie wykształcenie nowych polskich elit, które wykorzystają geopolityczne położenie Polski, nie dopuszczą do rozpadu państwa i zminimalizują ogólne zagrożenie. I najważniejsze, jak zwykle, mamy bardzo mało na to czasu.