Komu przeszkadza tradycyjna tolerancja ?

"Jedną z najważniejszy cech tej cywilizacji jest wyjątkowy na tle świata szacunek dla jednostki i związana z tym tolerancja."

Jest to przecież eksponowanie natury biologicznej człowieka, przy negowaniu istnienia jego natury duchowej.

Jeśli się nie przebudzimy z tego brzydkiego snu, lekarza rodzinnego zamienią nam niedługo na weterynarza stadnego.

Choć nie ma tego złego …

Weterynarze przynajmniej nie odchodzą od łóżek pacjentów, by sobie trochę postrajkować.

Pozdrawiam.
dratwa3

że wyjątkowy szacunek dla jednostki, tak charakterystyczny dla naszej cywilizacji ma korzenie chrześcijańskie, ale pozwolę sobie przypomnieć w tym miejscu całą perykopę z Ewangelii św. Mateusza o najważniejszym przykazaniu Jezusa (a zatem i chrześcijanstwa) czyli tzw. Przykazanie Miłości:

„Gdy faryzeusze dowiedzieli się, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, zapytał Go, wystawiając Go na próbę: «Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?» On mu odpowiedział: «Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy».” (Mt 22, 34-40; podkreślenie moje).

Proszę zwrócić uwagę, że te dwa przykazania są ze sobą nierozłaczne, tzn. bez pierwszego nie jest możliwe autentyczne, przynajmniej w duchu nauki Jezusa (a więc i chrześcijaństwa), stosowanie drugiego. W chwili bowiem, gdy ignoruje się pierwsze, bez względu na to, czy z pobudek światopoglądowych, czy też w dobrej wierze, czyli – jak to się dzisiaj często słyszy nawet z ust samego papieża – „dostrzegania i miłowania Chrystusa w bliźnim”, to tak właściwie człowieka stawia się na miejscu Boga i to jemu oddaje się cześć. A czyż nie to właśnie jest zmorą naszych, coraz bardziej indywidualistycznych i hedonistycznych czasów? Czyż właśnie nie ten wspomiany przez Pana „szacunek dla jednostki” i związana z nim wszechobecna i nachalnie propagowana „tolerancja”, a właściwie jej monstrualnie uwypuklona karykatura nie niszczą, zamiast wspomagać i rozwijać właściwe stosunki międzyludzkie?

Powiem wprost, może nieco prowokacyjnie, że głęboko wierzący chrześcijanin tak do końca nie może być tolerancyjny, bo to, co zrobiono z tej postawy w dzisiejszym świecie bardziej przypomina kretyńskie owsiakowe hasło „róbta co chceta” niż ewangeliczną postawę „szacunku dla człowieka” wypływającą z zacytowanego powyżej przykazania. „Tolerancyjne” otrzepywanie rąk czy „pyłu z sandałów” kłóci się niestety bardzo często z obowiązkiem odważnego przeciwstawiania się złu tak usilnie propagowanemu przez Mistrza z Nazaretu.

Druga kwestia to właściwe rozumienie nakazu „miłowania bliźniego jak siebie samego”.

Otóż, aby pokochać bliźniego, powinniśmy – tak myślę – nauczyć się prawidłowego kochania samych siebie, oczywiście dalekiego od egoizmu i współcześnie rozumianej „tolerancji” wobec własnych czynów. Jak się tak dokładniej przyjrzeć, to prawy człowiek wcale nie jest wobec siebie tolerancyjny! Wręcz przeciwnie, im staje się lepszy, tym bardziej jest w stosunku do siebie wymagający!

Tak więc miłość, którą zgodnie z Przykazaniem Miłości mamy darzyć także naszych bliźnich, również powinna być wymagająca i surowa, bo tacy powinniśmy być także w stosunku do siebie samych. Inaczej mówiąc prawidłowo kochamy siebie samych nie wtedy, gdy sobie pobłażamy, nie wtedy, gdy wspaniałomyślnie „tolerujemy” własne niecne postępki, ale gdy pomimo tychże występków, które nas zniesmaczają i są przyczyną wyrzutow sumienia, życzymy sobie samym, aby tych przywar pozbyć się jak najszybciej i stawać się coraz lepszymi. I to właśnie taką miłością powinniśmy darzyć także naszych bliźnich. Podobnie jak we własnym przypadku, powinniśmy kochać ludzi, ale zdecydowanie potępiać (a nie tolerować!) ich złe czyny i życzyć im, aby się ich jak najszybciej pozbyli.

Chrystusowa miłość bliźniego nie ma zatem nic wspólnego z uczuciem, a jest po prostu postawą życzliwości wobec bliźnich; inaczej rzecz ujmując, ewidentnie złych ludzi nie jesteśmy zobowiązani „kochać” tylko dlatego, że są naszymi „bliźnimi”, ale każdemu człowiekowi, także naszemu największemu wrogowi, powinniśmy dobrze życzyć, czyli przede wszystkim pragnąć z całego serca, aby stawał się coraz lepszym i... modlić się za niego.

Zresztą do uczucia miłości (podobnie jak do każdego innego uczucia) nie można „przymusić się” siłą woli, ani w stosunku do siebie samego, ani do bliźnich.

Może się myle, ale w takim podejściu nie pozostaje zbyt dużo przestrzeni dla współcześnie rozumianej „tolerancji”, a i „szacunek dla jednostki” bez jednoczesnego „szacunku wobec Boga” może zwieść człowieka na manowce.

Pozdrawiam serdecznie