Weganizm - nie tylko ludzie i zwierzęta żyją!

Jeśli jest tak jak Pan pisze to przepraszam. Przed wpisem nie doczytałem tekstu do końca bo nie byłem w stanie - wziąłem go na poważnie. Zbyt lekkie traktowanie cierpienia zwierząt po prostu działa na mnie strasznie mocno.

Wszystko zaczęło się kiedy żona kupiła szczeniaka - Polskiego Owczarka Nizinnego. Wcześniej nie zdawałem sobie sprawy jak nieprawdopodobnie inteligentne są zwierzęta i że one najzwyczjeniej w świecie rozmawiają/porozumiewają się między sobą i próbują mówić do nas również. Jedynie my w swojej arogancji nie próbujemy ich zrozumieć. Wymagamy by porozumiewały się z nami tak jak robimy to my. A wystarczy założyć że są to przybysze z innej planety nie znające naszego języka, systemu wartości i wszystko nagle zaczyna być proste i oczywiste.... Podstawą jest baczne ich obserwowanie, tak jak robią to one miedzy sobą. Skoro on zawsze cię obserwuje choćby kontem oka, to zakłada że i ty go zawsze widzisz. Dlatego nie szczeka a przekazuje ci wiadomość swoim ciałem. Szczeka jedynie gdy straci już do ciebie cierpliwość. A kiedy nie reagujesz na jego mowę ciała, szczekania, czy czegokolwiek, daje sobie po prostu spokój - jesteś zbyt tępy by go rozumieć. Zaprzestaje prób komunikacji z tobą. Dlatego ja zawsze mówię mu że zrozumiałem. "Tak , wiem, chcesz iść tam, ale teraz nie możemy, musimy wracać do samochodu. Naprawdę nie możemy - innym razem," Nie wiem czy rozumie "innym razem", ale rozumie że ja wiem co mi powiedział choć tego nie zrobimy. 

Miałem to szczęście że nie wiedząc w co się pakuję mówiłem do mojego psa jak do dziecka i zawsze pokazywałem mu że go rozumię wtedu gdy go rozumiałem, nawet jeśli chciał robić to na co nie miałem ochoty. Przynajmniej pokazywałem mu że rozumię. Dzięki temu teraz miedzy nami jest prawie taka komunikacja jak między ludźmi. A jak się rozgadał... na wszystko szczeka w najróżniejszych tonacjach. Pysk mu się prawie nie zamyka co jest niestety wielkim utrapieniem. Cóż... teraz nie będę go już tego oduczał... A jak próbuje mną i żoną manipulować, chodzić na skargę, kombinować byśmy robili to co on chce... No i jaki z niego polityk...!

To wszystko wcześniej nawet mi się nie śniło. A wystarczyło jedynie pozwolić psu być sobą i nie przerabiać go "po naszemu". Konsekwencją tego jest to że słucha mnie tylko wtedy kiedy ON uzna że może wykonać komendę a przy tym że to dla wszystkich bezpieczne (w czym oczywiście nie zawsze ma rację, ale w 90% można na jego "rozsądku" i intuicji polegać). Czasami prowadzi to do niebezpiecznych sytuacji, bo przecież nie może rozumieć co to jest samochód a mimo to chce mnie przed nim obronić. Jednak gdybym miał zaczynać wszystko od nowa, niczego bym nie zmieniał... w życiu... Wogóle nie patrzę już na niego jak na "psa". Znajomi czasami wyłapują pewne historie i śmieją się że mówię do psa "przepraszam, nie chciałem", kiedy na na przykład nadepnę mu na łapę. Ale uwierzcie mi - on te przeprosiny rozumie i przyjmuje! On też mnie przeprasza kiedy przypadkiem za mocno złapie w zabawie zębami. Przeprasza jasno i wyraźnie a w przeciwieńtwie do wielu ludzi robi wszystko by się to nie powtórzyło. 

Tak, wiem, brzmię jak jakiś odleciany, ale sorry, nie cofnę tego co powiedziałem. Dla połechtania polskiego ego jedynie dodam że Polski Owczarek Nizinny jest najmądrzejszym psem ze wszystkich psów na świecie. Mówię to poważnie. Jedynie Border Collie ma przy nim jakąś szansę. 

Dodam że mieszkam w bezpośredniej styczności z dziką naturą i codziennie widzę jak nieprawdopodobnie inteligentne są zwierzęta.

No i tutaj właśnie wkrada sie paradoks. To wszystko powiedziawszy, muszę też powiedzieć że z jedzenia najbardziej uwielbiam... mięso. Nie potrafię bez mięsa żyć. I jak ten dylemat rozwiązać zachowując równocześnie czyste sumienie? Tego niestety już nie wiem...

Na marginesie dodam że na własne oczy widziałem skutki wegetarianizmu uprawianego od wielu pokoleń przez nawet majętne osoby, którym jedzenia nie brakowało. Osoby te są strasznie nieskiej postury. Na granicy skarłowacenia. Poznałem kilku Hindusów którzy z różnych powodów byli od wielu pokoleń wegetarianinami. Jeden z nich pochodził z rodziny kapłańkiej, gdzie religia nie pozwlała im na jedzenie mięsa. Jakaż różnica w porównaniu z większością Hindusów którzy jednak w swojej diecie jakieś mięso mają. Dla mnie jest to dowodem na to jak bardzo białko i tłuszcze zwierzęce są niezbędne do naszego prawidłowego rozwoju. No i bądź tu mądry...