Demontaż czy uwłaszczenie?

Ponieważ, jak pokazały ostatnie wybory, nie można zawładnąć Polską małym kosztem, postanowiono zdemontować państwo i obdzielić się schedą.

„Radykalne rozmontowanie instytucji centralnych, wprowadzenie „współczesnego rozbicia dzielnicowego”, zmiana konstytucji, likwidacja ministerstw, legalizacja związków partnerskich i adopcji dzieci przez takie związki – to program polityczny przygotowany dla liderów opozycji, do którego dotarło Radio WNET. Program ma zostać ogłoszony 4 czerwca w Gdańsku. Rzecznik PO Jan Grabiec oświadczył, że ujawniony program nie ma nic wspólnego z jego partią”.

Na Długim Targu w Gdańsku, 4 czerwca 2019 r. taki program nie został werbalnie sformułowany. Werbalnie, co wcale nie znaczy, że nie był on zapowiedziany innymi słowy. Skądinąd nie ma się co dziwić, skoro po wyborach samorządowych skurczyły się wpływy „totalnej” w samorządach, a największy beneficjent synekur samorządowych – PSL zaczyna się rozglądać za towarzystwem mniej kompromitującym niż dotychczasowe. Późno i zbyt opieszale władze Stronnictwa odgrzebują własne pochodzenie, bo PSL zawsze była ugrupowaniem patriotycznym, polskim i chrześcijańskim. Hasło „żywią i bronią” wyrażało to jednoznacznie. Czego zatem szukało po 1989 r. PSL wśród ideowych spadkobierców Polski komunistycznej? A ostatnio lider stronnictwa klaskający po usłyszeniu słów pełnych nienawiści do religii i Kościoła – to jednak anomalia, którą słusznie podsumował odpowiednio Waldemar Pawlak.

Cóż zatem pozostało „totalnej” – niech ona będzie europejska czy dzielnicowa, jeden czort – z polską racją stanu nie ma ani jedna ani druga nic wspólnego, gdyż u jej podłoża leży osłabienie państwa na rzecz kacyków – ongiś I sekretarzy PZPR. Znacznie wcześniej taką rolę spełniały słabe książątka dzielnicowi, którzy bez opończy wasalskiej z zagranicy nie mieli szans na przetrwanie. A i dziś kandydaci na owych kacyków wieszają się u różnych klamek europejskich, żeby sobie zapewnić ciepły stołek. Oczywiście z pomocą wrogich Polsce sił. Bo o Polskę, o jej państwowość, suwerenność nikt tu nie dba. Słowem ma być „Polska dzielnicowa” z prawem do rabunku ad libitum, do sojuszów wspierających klany, nierzadko rodzinne, przeciwko interesowi narodowemu. A fundament pod taką Polskę mają stworzyć te samorządy, które dobitnie dowiodły czym dla nich jest Polska. Smutne to i zawstydzające, ale taka jest rzeczywistość i skonfrontowanie z nią mowy Tuska w Gdańsku nasuwa wniosek, że niczego on się nie nauczył i niczego nie zapomniał, a Polaków, jak zawsze, uważa za durniów. Okazało się, że co do ich większości, się myli. Haniebny projekt uczynienia z Polski konglomeratu lilipucich państewek rozszyfruje każdy nie w ciemię bity uczeń jako powtórkę z historii, kiedy Łokietek wydobywał z trudem Polskę z zapaści dzielnicowej. Zdaje się, że tym razem koalicja (jaka?) poszła za daleko, ale dobre to, bo może wreszcie otworzą się oczy wielu ślepych na jej antypolskie wybryki. Łokietek wydobył Polskę z chaosu dzielnicowego, „totalna” chce ją w podobny chaos wpędzić. Żeby choć tylko zasygnalizować zatrute owoce tamtych czasów, pomyślmy jakie straty wtedy Polska poniosła. Polska dzielnicowa straciła terytoria, skarłowaciał jej prestiż międzynarodowy. Właściwie przestała istnieć jako państwo. Dorobiła się na północy groźnego wroga – zakonu krzyżackiego, na którym wyhodowało się prusactwo, główny instygator rozbiorów Polski. Słowa Tuska nie przypadkowo wypowiedziane były w Gdańsku.

Oczywiście obecni projektanci likwidacji państwowości polskiej – tak jest, to wcale nie przesada – na rzecz kolonialnych państewek gdzieś na dnie worka europejskiego, już powoli przyzwyczajają tę najbardziej prymitywną część narodu do takich dziwolągów jak Wolne Miasto Gdańsk (Zamiast wolnego Miasta Gdańska żądamy używania rozumu. Niepoprawni. Pl 24 I 2017, wejść 306 344) separatyzm Śląska. Brak tylko „gorallenvolku” i „leistungspolen”, ale bez obaw i na to przyjdzie czas.

„Totalna”, odkąd straciła miejsce przy żłobie, nie potrafiła wymyślić niczego, co by mogło konkurować ze zmianami, jakie po ich panowaniu następują w Polsce. Ostatnie wybory pokazują, że duża część narodu się obudziła. Jeśli więc „totalna”, ten dziś już tylko kocioł mieszczący wszelkie zlewki, skupione wokół PO, ma zawierać coś jadalnego, nie pozostało jej nic innego jak wysłać czytelny sygnał do tych, dla których Polska suwerenna, gospodarna, a zwłaszcza daleka od nihilizmu i zboczeń jest solą w oku.

„Polska dzielnicowa” – czegoś tak głupiego, a przy tym wyzbytego z tego wszystkiego, czego winna nas nauczyć nasza gorzka historia – nie może sobie wyobrazić nikt, kto kocha ten kraj, szanuje jego przeszłość i tych, którzy nie szczędzili niczego, żeby był on chlubą wśród narodów.

Może zresztą dobrze, że totalsi odkryli karty. Nieźle jest też, że program atomizacji Polski i budowania własnych imperiów łączą z frontalnym atakiem na Kościół. Prymas Wyszyński na liczne obawy o los Kościoła w PRL, zwykł był mawiać: jeśli nas prześladują, to nie jest źle. Gorzej, jak przestaną, bo to będzie oznaczało naszą słabość. Rzadko się o tym pamięta, a szkoda, bo jest to recepta na każdy czas. Miejmy nadzieję, że nowy Łokietek nie będzie potrzebny, gdyż naród nasz, niekiedy niesforny, nie jest jednak podły. Pokazał to wielokrotnie, kiedy wróg usiłował go dzielić, by nad nim zapanować.