Bez kompromisów! Śmierdzą zgnilizną- moralną.....

Nie rozumiem dlaczego w ostatnich czasach przyjęło się uważać jako cnotę, umiejętność zawierania kompromisów.

Moim zdaniem ludzi skłonnych zawierać kompromisy powinno się usuwać z najbliższego otoczenia.

Dlaczego?

Ano dlatego, że w uczciwym życiu miejsca na kompromisy po prostu nie ma.
Nie da się zaakceptować przy  zapytaniu: czy paliłeś marihuanę ?  odpowiedzi : „nie, bo się nie zaciągałem”.

Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie…
I ten werset nie dotyczy jedynie przysięgania przed sądem.

Tak jak nie ma jajka częściowo nieświeżego, tak też nie ma połowicznej racji ani połowicznej prawdy.
Albo się w coś wierzy i broni się tej wiary do samego końca, albo się tej wiary nie ma.

Przychodzi mi ciągle na myśl ,a sprawa zapewne przed wyborami wróci  (temat, jest tematem dyżurnym), kwestia kompromisu w kwestii ochrony życia dzieci nie narodzonych.

Kompromis kiedyś zawarty przez PiS został uznany za osiągnięcie. Nikt nie zwrócił uwagi, że to „osiągnięcie” było początkiem rozłamu świetnie zapowiadającej się prawicowej, o katolickim rodowodzie partii.

Zacytuję tu kompromitującą opinię o kompromisie:
„Ustawa o zakazie palenia tytoniu to zdrowy kompromis”

Również w kwestiach międzynarodowych, coraz więcej durni gotowych jest kompromitować się kompromisami.

Jak należy traktować kompromisy? Najlepszą nauczkę dała nam niestety Rosja.

Rosja i kompromis? Niemożliwe!

Kreml nie chodzi na kompromisy. A Polska już niejednokrotnie dała się poznać jako nieasertywna i słaba w zawieraniu umów. Tak pisała nawet polska prasa.

No to mamy całą definicję zgniłych ( widzicie jak słusznie ukuło się to określenie) kompromisów.

Weekend ze względów zrozumiałych sprzyja wszelkiego rodzaju dywagacjom, więc warto zadać sobie pytanie o kompromisy.

Dobrym podłożem do rozważań o kompromisach jest sprawa smoleńska którą także możemy sobie obejrzeć w nowym, pełniejszym świetle. Rosja już udowodniła, że w kwestii smoleńskiej żadnych kompromisów nie będzie.
Ale my już poszliśmy na daleko idące już nie kompromisy ale rejterady i blamaże.

I Rząd i opozycja , a nawet rodziny zabitych.
Dlaczego? Ano dlatego, że przywykliśmy do zawierania kompromisów.

Zachowujemy się tak jak zdradzający małżonek, wychodzący z założenia że: jeszcze jeden „skok w bok”niczego nie zmienia. Zachowujemy się jak „była dziewica” przed ślubem: a tam raz mniej , raz więcej.

Kompromis i kompromitacja mają ten sam początek.

Tak też jest z naszymi kompromisami.

Ta nasza ” GRUBA  KRESKA” (też kompromis) ciągnie się za nami jak” smród za ruskim wojskiem”.

Kompromis jest także synonimem oportunizmu, bo jest osiągany kosztem wartości
lub celów nadrzędnych dla procesu osiągania porozumienia

Kompromis i kompromitacja mają taki sam początek .
A jaki koniec?

To też jest cena kompromisu: Kompromisu w kwestii komu i kiedy przysługuje samolot. Zmieniać czy nie zmieniać zużytą oponę czy w ramach kompromisu założyć starą do której jak do aborcji wszyscy już niby przywykli.

Czy Polska czy partia jest najważniejsza.

Jak długo jeszcze?

PS.W sprawach wiary nie ma kompromisów! I nie chodzi mi wyłącznie o religię.