Droga pani Szczepkowska, trochę więcej wnikliwości

Pani Joanna Szczepkowska posiada tę zaletę, że kieruje się w życiu zdrowym rozsądkiem, co jest cechą wyróżniającą na tle innych postaci świata kultury, tej cechy pozbawionych. Dzięki temu istnieje wspólna płaszczyznand realnej polemiki. Ze zdrowym rozsądkiem jest ten jednak problem, że dobry jest on do analizy rzeczy naocznych, faktów jednostkowych, lecz czasami może wywieść na manowce, gdy bierze się za kwestie bardziej skomplikowane.

Jeśli chodzi o sytuację w Polsce, to oczy pani Szczepkowskiej zaczęły się otwierać, gdy popadła, ze względów zawodowych, w konflikt z lobby homoseksualnym w teatrze. Jest to jednak ograniczona perspektywa subiektywistyczna, która może wieść na manowce, np. ku wyborowi opcji proputinowskiej, bo skoro Putin przeciwstawia się żądaniom środowisk gejowskich... . Warto więc postawić na perspektywę bardziej obiektywną i zadać sobie pytanie - co sprawia, że lobby gejowskie w Polsce zyskuje takie wpływy ?

Są ludzie, którzy tak tęsknią za harmonią rzeczy, że przymkną oczy na realia, i będą palić Panu Bogu świeczkę, a diabłu ogarek, twierdzić, że prawda, jak zwykle, leży po środku, zamiast tam gdzie leży i wszędzie będą się doszukiwać fałszywych symetrii, mówiąc, że, owszem, Pan Bóg ma rację , ale diabeł też ma swoje powody. Tacy ludzie zadowalają się pozbieranymi do kupki rozmaitymi faktami świadczącymi raz na rzecz jednej tezy, a drugim razem, na rzecz tezy przeciwstawnej. Rozmowa z panią Szczepkowską  w tygodniku "Do Rzeczy" dostarcza cennych informacji na temat postrzegania rzeczywistości przez umysły nienawykłe do naukowej dyscypliny.

Mam nieodparte wrażenie, że do takich.ludzi należy pani Szczepkowska, wywiad z którą ukazał się w tym tygodniku. Nie można powiedzieć, że rozmaite opinie pani Szczepkowskiej są pozbawione sensu, co to to nie. Problem jest jednak w tym, że dotyczą one zjawisk o innym stopniu natężenia i statystycznej reprezentatywności. W pojedyńczych przypadkach może być zupełnie inaczej niż w skali społecznej, statystycznej, wbrew temu co sugerowałby zdrowy rozsądek. Do właściwego postrzegania zjawisk w skali społecznej trzeba używać nieco innej aparatury niż oczu - same oczy wprowadzić mogą w błąd. Pani Szczepkowska właśnie twierdzi coś takiego:

" Na każdą sprawę i każde zjawisko mam inny pogląd, co nie mieści się w obowiązujących definicjach."

Otóż w rzeczywistości społecznej zjawiska układają się wg pewnego porządku systemowego, który ma charakter ujednolicający. Więc i poglądy tę jednolitość zjawisk, na głębszym poziomie, muszą odzwierciedlać, bo że coś się różni od czegoś innego, to opinia dziecinnie banalna i z góry oczywista. Prawda w sensie statystycznym czy systemowym zawsze jest ukryta na którymś z głębszych poziomów.

Pani Szczepkowska nie dysponuje aparaturą analizy systemowej, więc łatwo jej przychodzi głoszenie banałów. Weźmy np. opinie o podziale  w Polsce:

"Podział, moim zdaniem, nie przebiega między ruiną a złotem. I w ogóle nie na ocenie wizji Polski współczesnej, tylko na wizji przyszłości. Wg PO naszym celem jest trwanie w Unii i uznanie swojego miejsca w szeregu. A że to miejsce jest dalekie, to musimy się dopasować do woli większych i silniejszych. To są cele dalekosiężne. Druga wizja bliższa PIS zakłada, że jesteśmy narodem, który sobie zasłużył na lepsze miejsce, i nie jest to miejsce petenta."

W ujęciu pani Szczepkowskiej nie ma miejsca na analizę obrazu ani źródeł czy przyczyn realnego podziału polityczno-społecznego w Polsce. Nie ma więc możliwości rozpoznania takiego realnego zjawiska  jak układ postkomunistyczny, czy szerzej, system postkkomunistyczny. To jest postrzeganie na zasadzie, co komu wpadnie w oko lub ślina na język przyniesie.