Ołowiane kulki i czarny proch

 
Jutrzejszy marsz i protest na ulicach Warszawy, powoduje, że napięcie rośnie, rządowi politycy i ich medialni propagandziści tracą rozum, strach powoduje biegunkę, nie tylko fizjologiczną, ale również umysłową, a potencjalne zagrożenie powoduje panikę, drżące ręce i kociokwik.
Możemy to wszystko obserwować we wszystkich mainstreamowych mediach.
Logicznie na to patrząc, to mają się czego bać. Upadek obecnego systemu władzy pozbawi tysiące funkcjonariuszy Układu przywilejów i intratnych zarobków. A wielu z pośród nich całkiem słusznie może się obawiać procesów i wyroków sądowych.
Lecz nie chcę dzisiaj więcej rozprawiać o rządzącej , wybitnie rozbestwionej sitwie i beneficjantach tej całej mafii. Otóż po naszej opozycyjnej stronie też różnym gorącym głowom powoli zaczęło odbijać.
 
W sieci objawiło się paru partyzantów, lub raczej lepiej powiedzieć, harcerzy, którzy rozpoczęli dyskusję na tematy obywatelskiego dozbrajania się, broni i okazywania oporu. Hasło – karabin w każdym domu!
Zamącił nieco w głowach tym niedoświadczonym entuzjastom swoim hasłem "Kościół, szkoła i strzelnica" Grzegorz Braun. Nie pojęli tego, ze jest to długofalowy program na przyszłość, a nie rozwiązanie na najbliższe dni.
Pojawiły się idiotyzmy na temat sprowadzania czarnego prochu i wytapiania ołowianych kulek, bo to podobno nie jest prawem zabronione, a nasi harcerze mimo wszystko przestrzegają ładu i porządku i zamierzają działać tylko zgodnie z prawem. Co samo w sobie jest dla mnie niezrozumiałym kretyństwem. Posiadanie legalnego karabinu lub pistoletu, którego każde użycie będzie nielegalne! Gdzie sens, gdzie logika?!
Ja wiem, że chłopcy, szczególnie ci, że tak powiem, nieostrzelani, uwielbiają się zajmować bronią i samochodami. Samochody są już w zasięgu, natomiast wszelkiego rodzaju uzbrojenie, to ciągle niedoścignione marzenie.
 
Telewizja uczyniła to, że obserwujemy setki demonstracji, buntów i rewolucji na całym świecie. Widzimy, jak zwyczajni ludzie walczą z policyjnymi i wojskowymi reżimami. Czy ktoś zaobserwował oddziały obywateli na barykadach uzbrojonych w ładowane od przodu muszkiety, czy samopały, dających odpór wyszkolonym siłom uzbrojonym w najnowocześniejsze środki? Bez jaj panowie! W użyciu są w przeważających przypadkach kamienie, koktajle Mołotowa i płonące opony. Króluje improwizacja i pomysłowość ludzi.
 
Kiedy w poniedziałek 14 grudnia 1970 roku manifestacja stoczniowców przybyła pod gmach Politechniki Gdańskiej, to mimo gorączkowych protestów kadry akademickiej, studenci bez wahania przyłączyli się do robotników i we wspólnym pochodzie udaliśmy się do centrum Gdańska, pod gmach Komitetu Wojewódzkiego PZPR.
Tam właśnie wielotysięczny tłum został zaatakowany przez zwarte oddziały milicji, ze wsparciem pojazdów opancerzonych. Zaatakowali z dwóch kierunków – od strony Biskupiej Górki i od strony Wrzeszcza. Początkowy szok był spowodowany przez użycie paru rodzajów gazów bojowych. Niektóre były autentycznie paskudne, bo powodowały trudności z oddychaniem i skurcz żołądka.
Nasza grupa wycofała się w kierunku Dworca Głównego i na całym obszarze wokół trwały walki, w których nie było zdecydowanych zwycięzców.
Wiele z tamtego wieczora pamiętam epizodycznie. Wiele rzeczy działo się bardzo szybko. Człowiek był w nieustannym ruchu.
Lecz dobrze pamiętam moment, gdy razem z robotnikami zdobyliśmy policyjny gazik.
Młody robotnik w bitewnym zapamiętaniu chciał wsiąść za kierownicę, rozpędzić samochód i z całą prędkością uderzyć w linię zomowskich tarczowników. Powstrzymaliśmy go. Przeszukaliśmy przewrócony nieopodal kiosk Ruchu i pozbieraliśmy wszystkie materiały łatwopalne; wszystkie takie pasty do podłóg, pasty do butów, płyny do czyszczenia i co tam jeszcze w owych czasach w kioskach sprzedawano. Załadowaliśmy tym towarem milicyjny pojazd, podpaliliśmy, a kolega ruszył, wrzucił drugi bieg, pedał gazu przygniótł kamieniem i wyskoczył.
Gazik coraz bardziej się rozpędzał po pustej ziemi niczyjej, między demonstrantami i siłami reżimowymi, równocześnie płonąc coraz bardziej. Linia zomowców w panice załamała się, wpuszczając płonącą pochodnię na kołach na swoje terytorium. Za gazikiem ruszył tłum ludzi spychając milicję z placu przed dworcem.
A ile mógł ważyć opancerzony pojazd bojowy piechoty, słynny SKOT? Nie wątpię, że ponad 10 ton. Mimo tego, na moich oczach, tłum ludzi przewrócił go na bok.
 
Gdzie tu jest miejsce na ołowiane kule i czarny proch?
Niepisane prawo demonstracji na całym świecie mówi, że już jeden pocisk wystrzelony z tłumu w kierunku sił porządkowych daje im prawo do rozpoczęcia strzelania z ostrej amunicji.
 
Demonstracje charakteryzują się własną dynamiką i własną logiką.
 
I tutaj zdecydowanie musimy podkreślić, że jutrzejsza demonstracja jest manifestacją pokojową.
Nikt nie ma zamiaru się bić i walczyć.
Samą swoją obecnością i postawą dajemy wyraz swojej niezgodzie wobec władzy, która fałszuje wybory, oszukuje i kradnie i używa do woli kosztem narodu. Całkowicie bezkarnie i bez cienia wstydu.
Oczywiście naiwnością jest przekonanie, że wszystko pójdzie dobrze i obędzie się bez incydentów i ewentualnych zwarć z policją. Poziom emocji jest tak wysoki, że najlżejsza prowokacja, czy to ze strony władz, czy ze strony zazwyczaj współuczestniczących w takich wydarzeniach chuliganów, może spowodować zapalenie płomienia walki.
 
A władza do takiej prowokacji bardzo prawdopodobnie może się posunąć. Bardzo by chcieli mieć pretekst, żeby ludziom przykręcić śrubę, zaostrzyć represje, zabronić demonstrowania i zdelegalizować to i owo, nie wyłączając nawet z tego Prawa i Sprawiedliwości. Jak by się im wtedy spokojnie i radośnie żyło...
 
Harcerze i domorośli partyzanci, co to ze swoich domów uczynią fortece bronione przez muszkiety, czarny proch i ołowiane kule, plus kusze, topory i maczugi nie pojmują jednego. Do walki na samym początku potrzeba ludzi. Armii. Bojowników. To to zapewne miał na myśli Braun umieszczając w swoim haśle szkołę, a nad czym nasze gorące głowy prześliznęły się bez zrozumienia.
Trzeba najpierw nauczyć i wychować przyszłych wojowników.
My, którzy oprócz współczesnej armii zawodowej, przeszliśmy pełne wyszkolenie wojskowe, po studiach nawet ze stopniami oficerskimi, mamy już dobrze ponad pięćdziesiąt lat.
Potem jest pustka. Bezmiar mężczyzn o bardzo słabej wartości bojowej.
To właśnie ci śmieszni harcerze i partyzanci, co na domowych tokarkach będą gwintować sobie lufy od wewnątrz. Każdy inżynier może od tego umrzeć ze śmiechu.
To także ci, co przebierają się za Hansa Klossa i czterech pancernych i ganiają po polach i lasach. Albo ubierają kaski i ochraniacze i strzelają, jak dzieciaki z kolorowych farbek.
Wszyscy niespełnieni wojownicy...
Profesjonalni, najlepiej wyszkoleni komandosi, po walkach, czy to we Wietnamie, czy w czasie Desert Storm w Iraku, licznie przez długie lata cierpią na zespół stresu pourazowego (PTSD – posttraumatic stress disorder). Walka to nie zabawa. A widzieć śmierć i ciężkie zranienia na własne oczy pozostawia ranę w mózgu na całe życie.
Łatwo i pięknie się o tym gada, lecz nikomu nie życzę osobiście to przeżywać.
 
Może więc w końcu kochani dzielni partyzanci i harcerze przestańmy pieprzyć o samopałach, replikach podrasowanych coltów, czarnym prochu i ołowianych kulach i zastanówmy się, jak w dniu dzisiejszym być autentycznie skutecznym i co robić, aby odzyskać władzę, bez zabijania ludzi na barykadzie.
Protestować – tak, wychodzić na ulicę – tak, strajkować – tak. I jeszcze używać wiele innych form oporu.
Ale nie dawać się podpuszczać i majstrować przy prochach, kulach, karabinach i pistoletach.
To najszybsza droga do samounicestwienia.
To właśnie to, co chciałaby najbardziej nasza ukochana władza.
 
 
 
.