Nie czy ale kiedy?

Kiedy przyszła „Solidarność” i nastała wolna Polska, zmęczone społeczeństwo, poza okresem pierwszej euforii, nie poszło za odruchem patriotycznym. Fala entuzjazmu szybko opadła, zduszona stanem wojennym, i właściwie już się nie podnosi. Równocześnie nastąpiło nieprawdopodobne przyśpieszenie cywilizacyjne. Rewolucja informatyczna spowodowała, że rozmaite granice, w których można było zamykać Polskę, rozmyły się ze względu na możliwości oraz powiązania komunikacji – rzeczywistej i symbolicznej. Nie da się dzisiaj zamknąć dla środków przekazu żadnej części świata, w tym Polski. Przez telewizor, przez internet wszystko, co dzieje się globalnie, również i do nas dociera. Próba mobilizacji w kategoriach tyrtejskiego kanonu „bądź zwarty, gotowy” już się nie sprawdza. Życie nabrało charakteru bardziej pragmatycznego – na przykład w skali Europy (i nie tylko). Dlatego taki model patriotyzmu, jaki próbuje ożywić obecnie prezydent Lech Kaczyński, jest anachroniczny. Nie trafia to już do tej części społeczeństwa, która jest ekspansywna, nastawiona na karierę, na nowoczesne życie, zmiany i aktywną ekspresję osobowości.

Jednocześnie pojęcia patriotyzm i naród stają się monetą, którą łatwo obracać. Wystarczy popatrzeć na deklaracje naszych polityków i perswazje Radia „Maryja”. Wiadomo, że każda grupa społeczna istnieje dzięki więzi, więc elementów tej więzi nieustannie poszukuje. Jeżeli nie ma innej formy identyfikacji, bo świadomość uczestnictwa w życiu zbiorowym jest niska, to pozostaje jako punkt odniesienia – naród. Dlatego hasła narodowe trafiają na tak podatny grunt, ale są one bardzo płytko osadzone, ze względu na potoczność ich użycia.

Istnieje też rodzaj patriotyzmu związany z kulturą masową. Okazuje się, że wystarczą wybrane, zewnętrzne oznaki albo gesty, które wzmagają emocje patriotyczne. Są one jednak złudne, szybko się zjawiają i natychmiast gasną. Emocje patriotyczne pojawiają się nagle na przykład podczas widowisk sportowych. Nie wiadomo, dlaczego mecz piłkarski ma być manifestacją jedności narodowej, ba, wszyscy się spodziewają, że będzie to miało dużo trwalsze skutki. Tymczasem wiadomo, że emocje sportowe trwają, póki toczy się gra. Naciska się więc na sportowców, mówiąc, że Polska jest „głodna” sukcesów. Potrzeba narodowej identyfikacji wzrasta wtedy gwałtownie, ale jest pozorna, powierzchowna i ślepa. .

Warto tutaj zwrócić uwagę na inny ważny aspekt patriotyzmu. Patriotyzm i świadomość narodowa w dawnym inteligenckim rozumieniu nie obędą się bez mitologii. A ta ze swej natury musi się odnosić do czasów bardzo odległych.
http://www.dekadaliteracka.pl/?id=4349

Patriotyzm musi mieć dzisiaj inny charakter. Zamiast tego patriotyzmu, którego podstawą ma być odkształcający osobowość patriotyczny obowiązek, uważam, że dużo ciekawsze i wystarczające są lojalności typu obywatelskiego. Wówczas znika niebezpieczny rys nacjonalizmu. Ponadto wartością może być pielęgnowanie kultury – przy czym nie trzeba stale podkreślać jej narodowego charakteru. Gdy granice przestają dzielić, jedyne, co każda grupa ma do zaoferowania, to oryginalność kulturowa. Z jednej strony zaciera się ona przez globalizację, ale z drugiej strony globalizacja zwiększa wrażliwość na lokalność. Obok globalizacji – glokalizacja. Dlatego trzeba popierać wszystkie formy lokalności, wyobrażenia na temat tego, co własne i swoiste. Niech patriotyzm realizuje się na tych podstawowych poziomach. A na poziomie makrospołecznym wystarczy lojalność państwowa. Patriotyzm „lokalny” bardzo łatwo się przekłada z mikropoziomu na ten ponad lokalny. Bo o miejscowych tradycjach mówi się, że są nasze i polskie. W świadomości potocznej nie odrywają się one od poczucia wspólnoty historycznej, mitycznej, wyobrażonej. Ta lokalność – to też jest Polska.
http://www.dekadaliteracka.pl/?id=4349

Mam nadzieje że do polemiki włączą się blogerzy i blogerki przez Ciebie tu wymienione,
licząc że nie będzie to zwykłe pałowanie ale merytoryczna polemika bo temat jest naprawde zbyt ważny by nie powiedzieć że jesteśmy w przededniu "być albo nie być"
Widzę że naprawdę w Twoim pisaniu jest blogerka a nie blagierka jakiej wiele na tym portalu.
Już pierwsze oceny Twojego wpisu świadczą że to raczej nie jest realne, przynajmniej teraz

Jak wygrać III wojnę światową

Krzysztof Jasiewicz
Rosję należy wyrzucić ze wszystkich organizacji międzynarodowych i federacji sportowych. Zerwać z nią współpracę naukową i kulturalną. Zabronić rosyjskim samolotom korzystać z lotnisk w krajach Zachodu.

Na naszych oczach zaczęła się III wojna światowa. Prawie niezauważenie. Jeszcze nie potrafimy ustalić dokładnej daty jej wybuchu. Może to aneksja Krymu, może „powstanie” w Ługańsku i innych miastach wschodniej Ukrainy, może zestrzelenie malezyjskiego boeinga. III wojna światowa jest wojną nowego typu, rozgrywającą się na innych płaszczyznach, stąd owe trudności metodologiczne w określeniu jej cezur i natury.

http://dorzeczy.pl/id,4324/Jak-wygrac-III-wojne-swiatowa.html

Dlaczego Putin się na nią zdecydował? Prawdopodobnie analitycy wywiadu wojskowego wskazali, że teraz jest najlepszy moment na osiągnięcie statusu supermocarstwa i odbudowanie dawnej strefy wpływów. (...)