Jan Kulczyk – biznesmen czy hochsztapler i kombinator? (1/3)

Podobno największą karą dla biznesmena w Polsce jest… przeżycie dwóch tygodni… bez znajomości w sferach rządowych. W artykule tym postaram się potwierdzić słuszność tych słów. Istnieje w świecie dość powszechna opinia, że mądre kraje bardzo cenią sobie swych bogatych obywateli, którzy swą ciężką pracą doszli do fortuny. Ludzie chcą wiedzieć, w jaki sposób ci obywatele stali się bogaci, bo sami też by chcieli zostać bogatymi.

”Układy z waaadzą” w wielkim biznesie obecnej Rzeczpospolitej mają swoją genezę zagnieżdżoną w środowiskach prominentów komunistycznego reżimu, a więc i ówczesnych służb specjalnych. Żadna fortuna nie mogła bowiem powstać bez ich kontroli i jak pokazało życie, – także bez ich bezpośredniego udziału. 

1.  Pierwsze „biznesy” Jana Kulczyka

Akta prokuratorskie i dokumenty Izby Skarbowej nic o tym nie mówią, aby Jan Kulczyk ten pierwszy milion miał ukraść. „Wykombinował” go zupełnie ktoś inny. To jego ojciec w czasach głębokiej komuny, kiedy to tak zwanych prywaciarzy gnębiono domiarem (parapodatkiem) i na wszelkie inne sposoby „umilano” im życie – zadbał o majętność swoją i swojego synka. Do dziś nikt i… NIK nie wie, w jaki sposób ten „polski” kupiec obłowił się taką kasą. Jan Kulczyk twierdzi, że tate prowadził geszefty w Berlinie Zachodnim. A kto w tamtych czasach miał zezwolenie na „biznesy”, a szczególnie na obszarze za „żelazną kurtyną”? Oj, – było ich kilkunastu, a wszyscy to… tajni współpracownicy SB. I takim był Henryk Kulczyk – ojciec Jana Kulczyka. Według dokumentów służb specjalnych PRL, – Henryk Kulczyk został zarejestrowany przez SB w roku 1961, a w latach 70. został przekazany jako „nieformalny kontakt” do Pierwszego Departamentu MSW.

1.1.  Firma polonijna „Interkulpol”

W roku 1981, a więc tuż przed wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce przez juntę gen. Jaruzelskiego i Kiszczaka, – „biznesmeni” Henryk i Jan założyli jako jedni z pierwszych polonijną firmę o nazwie „Interkulpol” w Komornikach pod Poznaniem.

I tu chwila dygresji. Otóż w tamtych czasach założenie chociażby jednoosobowej prywatnej firmy obwarowane było ogromnymi utrudnieniami przez ówczesną komunistyczną władzę, która… nienawidziła „prywaciarzy”. Nawet posiadanie dyplomu ukończenia wyższej uczelni wraz z co najmniej 5-letnim stażem w zawodzie nie nobilitowało do uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej. Wymagano… dyplomu mistrzowskiego, który można było zdobyć zdając egzamin w Cechu Rzemiosł Różnych po 2-letniej praktyce czeladniczej w zakładzie prywatnym. Owe kwalifikacje można było zdobyć legitymując się… świadectwem ukończenia 3-letniej Zasadniczej Szkoły Zawodowej!!! Nie miały tu najmniejszego znaczenia dużo wyższe kwalifikacje i tytuł naukowy magistra inżyniera. Proceder ten znam z autopsji, kiedy to w roku 1983 podjąłem decyzję o otworzeniu własnego zakładu. Na nic się zdał wówczas mój dyplom z uczelni. Po 3-miesięcznych bojach biurokratycznych, w których ostateczna decyzja zapadła aż w Międzywojewódzkiej Izbie Rzemieślniczej w Warszawie – mogłem rozpocząć prywatną działalność gospodarczą. Jednym z kryteriów wydania zezwolenia było szczegółowe udokumentowanie przeze mnie ilości godzin zajęć teoretycznych z określonych przedmiotów zawodowych (na podstawie „Indeksu” z uczelni) oraz udokumentowanie lat praktyki zawodowej w rozbiciu na stanowiska pracy, z podaniem zakresu obowiązków na poszczególnych stanowiskach. Takich problemów nie mieli prawnicy, którzy otwierali prywatne kancelarie prawnicze. Ale przecież Jan Kulczyk – z wykształcenia prawnik – nie otwierał kancelarii radcowskiej czy adwokackiej, a… firmę typowo handlową, nie posiadając stosownych kwalifikacji w tym sektorze. Kto zatem weryfikował jego kwalifikacje i jakie przyjął kryteria rejestrując „Interkulpol” jako firmę handlową, w dodatku… polonijną?

1.2.  Jan Kulczyk prezesem Izby Przemysłowo-Handlowej

Po tej dygresji powracam do „bohatera” tego artykułu. Okazało się, że w latach 80. minionego stulecia firmy polonijne miały swoją „czapę”. Była nią Polsko-Polonijna Izba Przemysłowo-Handlowa o nazwie Inter-Polcom, bez decyzji której nic nie mogło się dziać na niwie działalności tych firm. Ona to decydowała o kontraktach zawieranych przez te firmy, to ona decydowała o nadaniu komuś koncesji i statusu firmy polonijnej. To właśnie Jan Kulczyk zasiadł w jej władzach. Najpierw był członkiem zarządu, potem zastępcą prezesa, aż wreszcie został jej prezesem. Mając „układy z waaadzą” PRL-u był bardzo blisko Andrzeja Malinowskiego, ówczesnego wiceministra handlu wewnętrznego. Jak wspomina członek tej Izby Romuald Szperliński: – Przywileje wynikające z bycia w izbie polegały na tym, że mieliśmy samochód na zielonej rejestracji, co pozwalało kupować paliwo bez kartek i ograniczeń. Mogliśmy otrzymać też stałe paszporty, których nie trzeba było zwracać. Dla kontrastu przypominam, że przeciętny Kowalski, a nawet „prywaciarz” kilkunastoosobowej firmy nie mógł w owym czasie nawet pomarzyć o takich udogodnieniach, o ile nie był… tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa.

IP-H „Inter-Polcom” wydawała miesięcznik – pismo dla zrzeszonych firm polonijnych. I cóż w nim ciekawego napisano w sierpniu 1984 roku? Otóż zaprezentowano sylwetki Henryka i Jana Kulczyków. Przedstawiono ich jako… uczciwych biznesmenów i nieprzejednanych wrogów tych wszystkich, którzy przyszli do ruchu jedynie po to, by wykorzystując go jako tarczę, robić szybko i bez skrupułów wielkie pieniądze.

Wolę jadać łyżką przez całe życie, aniżeli chochlą przez cały tydzień – powiedział młody Kulczyk i pryncypialnie potępił tych, którzy chcą szybko się dorobić: Ludzi, o których cały czas mówimy, Kościół nie naprawi, resocjalizować ich się nie da. (…) Nie ma co ukrywać, ciągną jak ćmy do światła zawsze i wszędzie tam, gdzie są pieniądze. I dalej stwierdził: Działania tych ludzi, hochsztaplerskie, częstokroć stojące na pograniczu zgodności z prawem, jak też ich sposób bycia i życia wywołują fatalne reperkusje w społeczeństwie. Dlatego jako prawnik widzę je szczególnie wyraziście i staram się piętnować te szkodliwe zjawiska.
Owe stwierdzenia były nie tylko arcyciekawe, ale przede wszystkim pachnące na wskroś hipokryzją! Odnoszę wrażenie, że w zacytowanych zdaniach mówił między innymi o sobie, coć nie można ich rozpatrywać w kategorii samokrytyki, albowiem dalsze jego działania w sferach biznesu potwierdzają, że niczym się nie różnią od tych, które prowadzili biznesmeni przez niego piętnowani.

Jan Kulczyk dzięki pełnieniu funkcji prezesa izby Inter-Polcom miał pełny wgląd do mechanizmów pozwalających na dość szybkie bogacenie się, przy jednoczesnym wyprowadzaniu pieniędzy z kraju do zagranicznych podmiotów. Takie pojęcie, jak „polski interes narodowy” – niestety – nie przyświecało działalności firmy „Interkulpol”. Rosła ona w siłę dzięki przede wszystkim kontaktom, jakie wcześniej H. Kulczyk nawiązał z zachodnioniemieckimi firmami. Wkrótce Jan Kulczyk został jedynym przedstawicielem na Polskę niemieckich koncernów Rau i Krupp, które zajmowały się między innymi produkcją maszyn rolniczych. „Zalew” niemieckich maszyn rolniczych na polski rynek w wymierny sposób przyczynił się do ograniczenia rynku zbytu polskich maszyn, a zakłady je produkujące zaczęły odnotowywać mniejsze zyski, a w konsekwencji niektóre z nich powoli stawały się nierentowne. A że gospodarka polska w końcu lat 80-tych nie sprzyjała ich rozwojowi, – zaczęły mimo restrukturyzacji zmniejszać produkcję, zmniejszać zatrudnienie pracowników, a potem… przekształcać się w spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Tym samym stały się łupem dla komunistycznych aparatczyków, którzy zaczęli się uwłaszczać na majątku tych firm. Tak się stało z największą firmą produkującą kombajny zbożowe – płocką Fabryką Maszyn Żniwnych i jej filią w Lublinie, Fabryką Maszyn Rolniczych „Kraj” w Kutnie, z FMR w Grudziądzu i Strzelcach Opolskich.          

1.3. Jan Kulczyk i sfery rządowe

„Doktor” – jak żartobliwie nazywany jest Jan Kulczyk w środowisku biznesowym – ma szczególnie wyjątkowy "dar" przekonywania państwowych urzędników do robienia z nim „biznesów”. Jest tajemnicą poliszynela, jak doszło do podpisania umowy z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych na dostawę 3000 sztuk samochodów marki Volkswagen dla policji. Ile zarobił J. Kulczyk, ile stracił skarb państwa oraz… ile wzięli urzędnicy do własnych kieszeni? Tak postawione pytania wydają się być na miejscu, bowiem tę transakcję przeprowadzono bez przetargu. Zatem jakże słuszne jest tu stwierdzenie, iż: „największą karą dla biznesmena w Polsce jest… przeżycie dwóch tygodni… bez znajomości w sferach rządowych”. I jeśli dodam do tego, że prawo stanowione przez Sejm RP – za przyczyną różnych form nacisku przez tzw. lobbystów sprzyja nieczystym interesom biznesmenów pokroju Kulczyka, Niemczyckiego, to mamy obraz polskiej gospodarki, w której bogacą się jednostki, a Naród „klepie biedę”. To nie jest żadna gospodarka rynkowa! To jest wyzysk obywateli porównywalny z XIX-wiecznym kapitalizmem!

Jak powiedział były wiceprezydent Poznania – Paweł Leszek Klepka: – (…) po roku 1989 gro znaczących inwestycji w Poznaniu związana jest z osobą Jana Kulczyka. Chodzi tu między innymi o należący do Kompanii Piwowarskiej SA poznański browar (produkujący piwo Lech), TP SA, głównego importera Volkswagena, Audi i Porsche w Polsce – firmę Kulczyk Tradex, firmę Autostrada Wielkopolska i spółki związane z produkującym w podpoznańskim Antoninku samochody dostawcze marki Volkswagen, w których Kulczyk ma udziały. Jeśli do tego dodać spółkę Fortis (należącej do Grażyny Kulczyk – żony Jana Kulczyka) budującą Stary Browar i zarządzającą już nim, to można stwierdzić, iż miasto Poznań jest… Kulczyklandem.

Ktoś zapyta: – czy to źle, że firmy Kulczyków dają w Poznaniu pracę kilkunastu tysiącom osób? Odpowiadam: – dobrze, ale i zarazem bardzo źle. Dobrze dlatego, że zatrudnieni nie są na „garnuszku państwa”, a źle że w zdecydowanej większości są zatrudnieni na tzw. umowach śmieciowych. Hojność Kulczyka widać jedynie w spektakularnych sponsoringach różnych przedsięwzięć kulturalnych i sportowych oraz… budowaniu muzeum martyrologii nacji żydowskiej.

2. Jan Kulczyk na tle Sejmowej Komisji Śledczej ws. PKN Orlen S.A.

2.1.  Jak Kulczyk szejkiem chciał zostać

Jan Kulczyk konsekwentnie dążył do opanowania sektora energetyki i przemysłu naftowego w Polsce. Okazało się, że Kulczykowi nie sprzyjało kilku decydentów z Ministerstwa Skarbu Państwa. Uniemożliwili oni bowiem „Doktorowi” zakup znaczącego pakietu akcji firmy El-Dystrybucja grupy G-8, której miał już mniejszościowy pakiet. Gdyby doszło do przejęcia El-Dystrybucji przez Kulczyka, nie trudno przewidzieć tego skutki. Każdy biznesmen pokroju Kulczyka nie jest zainteresowany modernizacją przesyłowych linii energetycznych, stacji trafo, a… czerpaniem potężnych zysków. Większość tych linii i stacji trafo pamięta czasy gierkowskie, a więc lata 70. Są reliktem czasów głębokiej komuny i w opłakanym stanie technicznym. Na ich modernizację potrzeba setek milionów, a może nawet kilku miliardów złotych, których żaden prywatny podmiot nie ma ochoty wykładać. Kulczyk także. Skoro „nie wypaliło” przejęcie energetyki, to może… „wypali” przejęcie przemysłu naftowego? 

Popatrzmy teraz na sektor naftowy w Polsce. Kiedy jesienią 2001 roku było już jasne, że SLD wygra wybory parlamentarne, towarzysz szmaciak sojuszu – Leszek Pierwszy Szyderczy poleciał do Moskwy. Ale nie sam. Towarzyszył jemu… Jan Kulczyk. Celem tej „зкскурсии” – jak pisał w raporcie R. Giertych, późniejszy wiceprzewodniczący sejmowej komisji ds. PKN Orlen – były rozmowy z potentatami naftowymi w Rosji, a dotyczące planów sektora naftowego nowej koalicji rządzącej. Chodziło o przejęcie PKN Orlen i gdańskiego Lotosu przez prywatny holding Kulczyka, następnie wejście w fuzję lub sprzedaż większościowego pakietu akcji Orlenu i Lotosu rosyjskiemu koncernowi Łukoil, co wykluczało partnerstwo tych podmiotów. Jesli Łukoil miał mieć większościowy pakiet akcji, to tym samym swą większość w radzie nadzorczej. Skutkiem tego – jak się łatwo domyśleć – byłyby decyzje sprzeczne z polskim interesem narodowym i zagrażające bezpieczeństwu energetycznemu naszego kraju. Takiej „zagrywce” przeciwstawił się ówczesny zarząd PKN Orlen funkcjonujący od czasów rządów AWS-u, kierowany przez prezesa Andrzeja Modrzejewskiego. Ponieważ prezes zarządu twardo „stał na pęcinach”, w trosce o polski interes narodowy i bezpieczeństwo energetyczne Polski – stanowczo przeciwstawiał się takiej decyzji rządowej.

Pamiętamy datę 7 lutego 2002 roku, kiedy to spektakularnie i bezprawnie zatrzymano Andrzeja Modrzejewskiego przez UOP, stawiając jemu fałszywe zarzuty, tj. ujawnienie poufnej informacji Wieczarzakowi oraz niegospodarność w IX NFI. Dzień później nie wpuszczono prezesa na posiedzenie Rady Nadzorczej PKN Orlen, by pod jego nieobecność zagłosować za jego odwołaniem ze stanowiska prezesa zarządu PKN Orlen. Jednak w czerwcu 2006 roku proces sądowy dowiódł, iż zarzuty stawiane prezesowi były całkowicie bezpodstawne, a A. Modrzejewski nie dopuścił się złamania prawa i tym samym go uniewinnił od zarzutu popełnionych czynów.

A kogóż to wówczas powołano na stanowisko prezesa? Powołano Zbigniewa Wróbla – kumpla Jana Kulczyka. Po tej zmianie Leszek Pierwszy Szyderczy i J. Kulczyk mieli już „otwartą furtkę” do przejęcia polskiego koncernu naftowego. Pierwszym krokiem było zwołanie Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy PKN Orlen S.A., na którym wymieniono całą radę nadzorczą koncernu, obsadzając ją „swoimi” ludźmi. Trzech z nich desygnował Leszek Pierwszy Szyderczy, zaś J. Kulczyk wprowadził do rady aż sześciu, a to zapewniło jemu kontrolę nad koncernem. Potem J. Kulczykowi szło, „jak po maśle” w przejmowaniu udziałów w Rafinerii Gdańskiej i w innych spółkach naftowych na południu kraju.

2.2.  Spotkanie Jana Kulczyka z Władimirem Ałganowem

Do spotkania obydwu panów doszło we Wiedniu 17 lipca 2002 roku. Płk Władimir Ałganow – ówczesny rezydent sowieckiego wywiadu w Warszawie był stroną w rozmowach z J. Kulczykiem, albowiem reprezentował interesy rosyjskiego koncernu naftowego Łukoil, który już zdążył zakupić przez podstawione firmy „słupy” część akcji Orlen-u, Nafty Polskiej, Lotosu i węgierskiego koncernu paliwowego MOL-a, w którym Orlen miał udziały. Kulczyk zaoferował Ałganowowi kupno akcji będących w jego posiadaniu, a Ałganow wyraził chęć ich kupna. Kulczyk postawił siebie w roli głównego rozgrywającego w PKN Orlen i dodał, że działa „z namaszczenia i z błogosławieństwem” prezydenta Aleksandra Pierwszego Kłamliwego. Za sprzedaż swoich udziałów w PKN Orlen Kulczyk zażądał od Ałganowa 700 mlilionów dolarów. Gdyby doszło do tej niefortunnej dla Polski transakcji, Łukoil miałby w swych sowieckich łapach nie tylko PKN Orlen, ale również Naftę Polską i węgierski MOL. A co miałby Kulczyk? Miałby grube miliardy złotych. Oto postawa „polskiego biznesmena”, który miał… w ostatnim ogniwie układu pokarmowego fakt, że w ten sposób spowodowałby ubezwłasnowolnienie Polski przez Sowietów. Szok!!! Wówczas można by było tylko rzec: – żegnaj suwerenności, Ojczyzno! Znów przyjdzie nam „chodzić na smyczy” Moskwy pół wieku lub dłużej, zwłaszcza że Sowieci już od dawna trzymają swą łapę na kurku z gazem!  

Chyba Opatrzność czuwała nad Rzeczpospolitą, bo wcześniejsze „zagrywki” premiera Leszka Pierwszego Szyderczego i prezydenta Aleksandra Pierwszego Kłamliwego oraz „biznesmena” Kulczyka wobec prezesa Modrzejewskiego zostały dość mocno nagłośnione w mediach, a przede wszystkim spowodowały ostre postawienie sprawy na forum sejmowym. Skutkowało to tym, że na wniosek Sejmowej Komisji ds. Służb Specjalnych oraz PiS-u, w kwietniu 2004 roku Sejm powołał komisję śledczą, która miała zbadać cały mechanizm usiłowań przejęcia polskiego sektora naftowego i energetycznego przez Rosjan za pośrednictwem wcześniej wymienionych mafiozów „bandy trojga”.

Pełna nazwa komisji brzmiała: „Sejmowa Komisja Śledcza do zbadania zarzutu nieprawidłowości w nadzorze Ministerstwa Skarbu Państwa nad przedstawicielami Skarbu Państwa w spółce PKN Orlen S.A. oraz zarzutu wykorzystania służb specjalnych (d. UOP) do nielegalnych nacisków na organa wymiaru sprawiedliwości w celu uzyskania postanowień służących do wywierania presji na członków Zarządu PKN Orlen S.A”. 

Następnym w planach Kulczyka po Orlen-ie miał być KGHM Polska Miedź S.A. Taki mechanizm działania mógłby z czasem doprowadzić do skutecznego zawłaszczenia kluczowych gałęzi przemysłu w Polsce. A jeśli do tego dodam skłonności Kulczyka do odsprzedaży z horrendalnym zyskiem nabytych polskich firm obcym podmiotom (np. Rosji), to widzimy skalę zagrożenia suwerenności gospodarczej. 

cdn…

_______________________________
Materiały wykorzystane wyszczególniono w części 3.