rzycie duchowe

Na koniec karnawału zafundowano nam szereg różnych rozrywek, które powinny ułatwić łagodne przejście do wielkopostnych medytacyj

każdemu, kto czuje się nieco znużony hasaniem i pląsami, czeka więc z nadzieją na Popielec.

Jedną z atrakcji końca sezonu stała się kwestia obecności Wojciecha Jaruzelskiego na uroczystościach beatyfikacyjnych Sługi Bożego Jana Pawła II, czy raczej współudziału owego wiekowego emeryta w reprezentacji oficjalnej, udającej się z Warszawy do Rzymu w związku z zapowiadaną wizytą prezydenta Komorowskiego na Watykanie.

Ponieważ nie byłem nigdy prezydentem nie zaproponowano mi, bym towarzyszył wspomnianej reprezentacji, aliści potrafię ją sobie bez większego trudu wyobrazić, bo osoby publiczne oglądam częściej, niżbym miał ochotę.

Otóż gdybym otrzymał propozycję dołączenia do tych, którzy się wybierają - zdaje się także w moim imieniu - na Plac Świętego Piotra, odmówiłbym bez chwili wahania; informuję o tym na wypadek, gdyby komuś przyszło do głowy ozdobić polską delegację jakimś zmurszałym staruszkiem-emerytem.

Na myśl o wspólnej podróży z Aleksandrem Kwaśniewskim - nawet bez asysty pana Siwca, czy z Lechem Wałęsą - nawet bez asysty pana Wachowskiego, robi mi się niedobrze, choć dotąd nigdy w samolocie nie doznawałem żadnych sensacji.

Podróż z panem prezydentem Komorowskim, w tym otoczeniu, jakim się otacza, byłaby zapewne niezwykle podniecającym doświadczeniem, ale nie odczuwam najmniejszej potrzeby wzbogacenia doświadczeń które już zgromadziłem, a podniet dodatkowych staram się - na wszelki wypadek - unikać, nie tylko ze względu na kiepski stan zdrowia.

Stosunkowo najłatwiej pogodziłbym się z koniecznością spędzenia kilkudziesięciu minut na pokładzie polskiego samolotu w towarzystwie Wojciecha Jaruzelskiego, zwłaszcza gdyby była możliwość zadania mu paru uprzejmych pytań, ale o wiele łatwiej przyjdzie mi nie lecieć - i nie pytać.

Pewnie już w Rzymie nie będę; muszą mi wystarczyć dawne wspomnienia, o wiele piękniejsze niż rzeczywistość, która ma wyglądać tak, jak się to zapowiada : najważniejszymi osobistościami, reprezentującymi Ojczyznę Jana Pawła II podczas wynoszenia Go na ołtarze, będą dygnitarze ulegli wobec obcego mocarstwa, którego agenci usiłowali Ojca Świętego skrytobójczo zamordować.

Urzędujący prezydent, którego przyjaciel demonstracyjnie "występuje" właśnie ze wspólnoty wierzących, zapisał się w mojej gorzkiej pamięci jako reżyser haniebnego spektaklu odrzucenia przez koalicyjną większość inicjatywy miliona obywateli, domagających się przywrócenia święta Objawienia Pańskiego, i jako ten, który nie uszanował Symbolu naszej wiaryt, ale nie jestem stróżem jego sumienia ani nie myślę kwestionować jego prawa obecności tam, gdzie być zechce.

Ma takie prawo również Lech Wałęsa, najpopularniejszy z Polaków, jeżeli będzie modlił się, i - milczał.

Obecność ateisty Aleksandra Kwaśniewskiego na uroczystości
religijnej wydaje mi się najzupełniej zbędna - zwłaszcza wobec postawy jego pupilów wobec wiernych i kapłanów tego Boga, którego sługą i namiestnikiem był Jan Paweł II.

Pomysł posłania na uroczystą mszę świętą beatyfikacyjną komunistycznego aparatczyka Jaruzelskiego może się podobać profesorowi Iwińskiemu oraz jemu podobnym aktorom sceny politycznej, dla których nie istnieje nic poza ową sceną - ale to czarny humor bardzo marnej próby - tak marnej, jak "ideowość" wypasionej na ludzkiej krzywdzie pseudolewicy.

Jest mi obojętne, ile polskich diabłów przebierze się tego dnia w komże by ogonami zadzwonić na beatyfikacyjną mszę świętą Sługi Bożego, przybyłego z dalekiego kraju.

Może - bo święci zdolni są czynić cuda - ten i ów dozna wewnętrznej przemiany, może się któryś przeanieli ?

A resztę - niech diabli wezmą.