Śmierć i siostry

W świąteczny dzień tata Łukaszka wyszedł wynieść śmieci. - Proza życia - pomyślał filozoficznie. - Święta, Jezus, prezenty, a śmieci nie mają przerwy. Przeszedł chodnikiem pracowicie odgarniętym przez panią Sitko i dotarł aż do śmietnika. A tam już stała jakaś postać, postać tacie Łukaszka jakby znajoma. Chuda, wysoka, w zakonnym habicie i z długim, drewnianym trzonkiem pod pachą. - O nie... - jęknął tata Łukaszka. Postać odwróciła się i tata Łukaszka upewnił się w swoich podejrzeniach. Przed nim stała Śmierć. - A niech to! Hiobowski! - krzyknęła Śmierć i cofnęła się wystraszona. Co prawda Śmierć nie boi się nikogo, ale tata Łukaszka niedawno złamał jej drzwiami palec w stopie. Co prawda Śmierci to nie bolało, ale sklejanie kostek klejem było trochę takie... niezręczne. Dla imidżu Śmierci. - Znowu tutaj? - wychrypiał tata Łukaszka blednąc w oczach. - Do nas? - Może tak, a może nie - wychrypiała poirytowana Śmierć. - Od połowy grudnia nic nie robię tylko latam za tym twoim kolegą z pracy! Jak mu tam! - Kubiak. - Właśnie! Kto mu dał prawo jazdy! Ludzi mija o milimetry! - Ale Kubiaka tu nie ma... - Bo mi uciekł! Ile ja mogę biegać w tym habicie za samochodem! Nawet ja muszę chwilę odetchnąć! A ty czego?! Śmieci?! To wyrzuć i spadaj! Tata Łukaszka z płonącymi uszami, czując się niczym zbesztany dzieciak, podszedł z workiem do kontenera. Na samym wierzchu worka czerniły się stare skarpetki frotte babci Łukaszka. Wiedziony niewytłumaczalnym impulsem tata Łukaszka wyjął je z worka, resztę cisnął do kubła, a skarpetki wręczył Śmierci. - Co to ma być? - spytała Śmierć strasznym głosem. - To... Tego... Prezent... Na Święta... - dukał tata Łukaszka wyzywając się w myślach od ostatniego idioty. - Dla mnie? - spytała Śmierć podejrzliwie. - Co to jest? - Skarpetki. Na stopy. Żeby nie marzły. - Ale mi nie marzną - powiedziała oschle Śmierć. - A... A... Ale dzięki nim nie będzie widać tego pęknięcia palca co go sklejaliśmy. I śnieg nie będzie wchodził między kostki! I sól nie będzie się na nich osadzać. Bo przepisy zakazują, ale wszyscy i tak sypią solą. Śmierć pokiwała głową z zastanowieniem nad argumentami taty Łukaszka. - A czy będą pasować? - zastanawiała się Śmierć przykładając do habitu skarpetki. Skarpetki miały kolor wściekle pomarańczowy. - Teraz taka moda, że wszystko pasuje - rzekł ostrożnie tata Łukaszka. - Dziękuję ci - powiedziała Śmierć ciepłym głosem i coś jakby jej zamigotało w oczodole. Tata Łukaszka był w ciężkim szoku. - W zamian śmierć będziesz miał lekką i przyjemną. - Dziękuję - rzekł gorzko tata Łukaszka. - No, bez fochów. Wesołych Świąt. - E... Wszystkiego dobrego na Święta - bąknął tata Łukaszka i wyciągnął dłoń. Śmierć ją zignorowała i oparłszy trzonek kosy o śmietnik uścisnęła serdecznie tatę Łukaszka. Dla taty nie było to miłe doświadczenie, poczuł lodowaty chłód przenikający całe ciało. Odruchowo wzmocnił uścisk. - Ała, co ty robisz, durniu! - ofuknęła go Śmierć. - Połamiesz mi żebra! - Przepraszam... - tata Łukaszka odruchowo rozluźnił chwyt. Śmierć schowała skarpety pod habit i widząc, że tata Łukaszka zamierza odejść, zagrodziła mu drogę trzonkiem kosy. - Czekaj. - Ale ja... - Czekaj. Minęło kilka chwil. - Ja naprawdę... - Czekaj, mówię. Minęło jeszcze kilkanaście chwil i na chodnik, którym niewątpliwie tata Łukaszka podążyłby do domu, wleciał z impetem ślizgający się na śniegu furgon. - O żesz!!! - tata Łukaszka przeżył kolejny szok. - Bym... Ja... Bym... Na miejscu... - Nie, nie... - Śmierć pokręciła głową. - Tylko by cię połamało. Ale ciężko. - Dzię... Kuję... - A proszę - odparła Śmierć, po czym odstawiła kosę i zginając się z trudem zaczęła nakładać otrzymane skarpety. Tata Łukaszka przejechał dłonią po twarzy po czym w stanie lekkiego oszołomienia ruszył w stronę bloku. Furgon, który niedawno wpadł na chodnik dawno już odjechał. Tata Łukaszka szedł nie patrząc na boki i dlatego nie zauważył swojego syna, który przebiegł kilkanaście metrów od niego. Łukaszek w towarzystwie Grubego Maćka ścigał okularnika z trzeciej ławki. Trzeba tu dodać, że powód ścigania był jak najbardziej słuszny, na słowa okularnika pod adresem matek obu ścigających można było zareagować w tylko jeden sposób. Dopadli okularnika koło skwerku i powalili w śnieg, a potem zaczęli mu tłumaczyć, że tak o matkach mówić nie wypada. Tłumaczenie polegało na tym, ładowanie okularnikowi z piąchy w żebra. - Dwóch na jednego! - darł się okularnik. - Nie uciekałbyś, to byłoby jeden na jednego - sapał Łukaszek, który go puścił i zostawił w uścisku Grubego Maćka. Sytuacja robiła się niewesoła. Kiedy okularnik był już bliski tego, czego żaden facet nie powinien robić, czyli popłakania się, zdarzyło się coś dziwnego. Nagle zawarczał silnik i koło nich zatrzymał się samochód. - Nie wolno jeździć po trawnikach! - zawołał Łukaszek. - Trawnikowi nic się nie stanie, jest pod śniegiem - odparł kierowca kobiecym głosem i z wypasionego czarnego pikapa wysypało się kilka zakonnic. Łukaszkowi opadła szczęka. Grubemu Maćkowi zresztą też, po przecież przed chwilą trzymał mocno okularnika, a siostry mu go wyłuskały z uścisku nawet nie wiadomo jak. Okularnik stał teraz z rozdziawioną gębą kilka metrów dalej, a wokół niego wianuszek sióstr. - Och, ty biedaku - mówiły do niego, głaskały go i przytulały. - Nie martw się. Wszystko będzie dobrze. Dasz sobie radę. Przecież jesteś silny. Przecież możesz wszystko. I tego laczka z matmy też poprawisz. - Taaak? - spytał podejrzliwie okularnik. - Tak! Na pewno ci się uda! I siostry mówiły to z takim zapałem i z takim przekonaniem, że okularnik też zaczął w to wierzyć. - Nie martw się, nie płacz... Jesteś zdrowy, masz gdzie mieszkać, masz rodzinę, która cię kocha. Nie smuć się! Teraz jest najpiękniejszy czas w roku! A zaraz zaczyna się nowy. Świetna okazja aby wszystko zacząć od nowa! Łukaszek i Gruby Maciek stali tylko w niemym zdumieniu i patrzyli. - A wy, chłopcy - podeszła do nich jedna z zakonnic - nie bijcie się w Święta. To taki piękny czas! Odwiedźcie kolegów, pomóżcie rodzinie. - Moglibyśmy Sajmona odwiedzić - wyrwał się okularnik. Siostry ich jeszcze raz pogłaskały, przytuliły i pojechały. A chłopaki tak stali i robiło im się coraz raźniej. - Widzieliście to??? - Łukaszek pierwszy odzyskał mowę. - Kto to był??? Jakieś zakonnice??? - pytał Gruby Maciek. - Powiedziały, że siostry konsolatki - poinformował ich okularnik. - Siostry konsolatki? - powtórzył wolno Łukaszek. - Od czego to: konsolatki? - Może od konsoli do gry? - zastanawiał się Gruby Maciek. Okularnik patrzył zachwycony w tą stronę, w której zniknął samochód sióstr, po czym niespodziewanie oświadczył: - Ja też chcę być zakonnicą!