Plebiscyt

Plebs = tłum, lud, pospólstwo

Scio = wiem, poznaję, rozumiem.

Z tych dwóch wyrazów łacińskich powstało słowo plebiscyt. Często się zdarza, że wyrazy złożone, jasne w swoich członach składowych, nie oddają bynajmniej zawartych w nich treści. N. p słowo demokracja. Nie budzą wątpliwości znaczeniowych ani demos (lud) ani kratos,(władza), a przecież wywodząca się z nich demokracja nawet przy najswobodniejszej wykładni nie oznacza rządów ludu.

Podobnie ma się rzecz z plebiscytem. Lud dokonujący wyboru najczęściej idzie za głosem propagandy nie mając zielonego pojęcia dlaczego coś czy kogoś wybiera. I to wcale nie chodzi o ludzi tzw. prostych, ale ten brak rozeznania jest niekiedy jeszcze większy wśród owych litterati – umyślnie unikam słowa inteligentów, gdyż wyjaśnienie, co ono znaczy zbytnio by nas zaabsorbowało. W każdym plebiscycie zwyciężają ci, którzy lepiej potrafią manipulować pospólstwem, zachwalać swój fałszywy towar. Plebs znaczy także pospólstwo. .

Wszystko co wyżej powiedziano odnosi się do wszelkich wyborów, u nas i gdzie indziej. Dlatego wybory w równej mierze mogą się okazać korzystne jak i zgubne dla owego ludu. Przykład: Francuzi wybrali Macrona, choć nawet jego wygląd i sposób bycia powinny ich od tego powstrzymać. Jako owoc swej decyzji mają chaos w państwie i brak sposobu na jego pokonanie.

U nas po wyborach parlamentarnych okazało się, że ponad połowa społeczeństwa nie wie gdzie jest lewa ręka a gdzie prawa. Oddali głosy na ugrupowania, które dowiodły – jedne w czasie 8 lat rządów, inne przez 4 lata opozycji totalnej – że nie są w stanie dokonać niczego, co mogłoby być korzystne dla państwa i społeczeństwa. W dodatku stosując szantaż wobec rządzących w postaci metody: ulica i zagranica, wielu z tych wyznających argument: bo nie działało na szkodę, nie anonimowego państwa, ale tego konkretnego, czyli tych, którzy ich wybrali. Ci wyborcy strzelili sobie w kolano. Komuś na złość. W sumie więc wybory parlamentarne były swoistym plebiscytem. Jeśli głosujący na z góry przegrane koterie, mające na oku jakiś tam własny interes, chcieliby siebie określić jako wiedzących co wybierają, co właśnie powinno odpowiadać wymogom plebiscytu, to już sam ten fakt mówi jasno do czego taki plebiscyt może prowadzić. I faktycznie prowadzi.

Przechodząc na płaszczyznę konkretu, jako ktoś absolutnie obojętny na programy partyjne – rozumiane w omawianej sprawie jako wabienie pieska kiełbasą z plastiku, patrzę krytycznie na niektóre posunięcia obecnego rządu. Należy do nich zwłaszcza osławiona już „Konstytucja dla nauki”. Nie będę powtarzał tego, co już wielokrotnie pisałem. Druga rzecz, o wiele ważniejsza, to chwytanie palącej sprawy wykolejonego, jak nigdzie, sądownictwa przez rękawiczki. Przecież walka o bycie państwem w państwie toczona jest głównie przez pogrobowców PRLu, gdzie sądy orzekały po linii partii, ale w dziedzinie kariery istniała możliwość tworzenia imperiów familijnych i koteryjnych, które z wyjątkiem PZPR nie musiały się z nikim i niczym liczyć. Wiedzieli obrońcy tego statusu, dlaczego nie pozwolili zlustrować swego środowiska po 1989 roku i to się w sądownictwie ciągnie smrodliwym szlakiem aż po dzień dzisiejszy. Nie można się dziwić, że ludzie dawnych układów, obecnie przy władzy w sądownictwie, torpedują wszystko, co mogłoby uzdrowić wymiar sprawiedliwości i położyć kres wyrokom wprost ośmieszającym powagę Temidy. To jest obrona własnego stołka, żeby nie użyć wulgaryzmu. Meritum, konstytucja, którą na każdym kroku wywijają, nie patrząc do jej tekstu, to tylko środki promowania prywaty. Podobnie donoszenie na swój kraj do instancji europejskich, gdzie spodziewają się wsparcia nie z racji jurydycznych, ale dlatego, by podstawić nogę każdej inicjatywie zmierzającej do obrony tożsamości polskiej. To jest szczególnie odrażające.

A więc można zrozumieć, choć nie zaakceptować zachowanie tych ludzi. Bronią swego, jak pies kości. Natomiast to, co wygadują tacy panowie jak Zoll czy Strzembosz świadczy o czymś zgoła innym. Jest to po prostu tępe przedkładanie ciasnych interesów owej „szczególnej kasty” nad interes publiczny. Obaj profesorowie wypowiedzieli się w tej sprawie m. in. następująco:

„W obecnej sytuacji czujemy się zobowiązani, świadomi swej odpowiedzialności za obronę prawa głęboko zakorzenionego w demokratycznych i wolnościowych dążeniach ruchu „Solidarność", do stwierdzenia, że obecna KRS, powołana w nowym składzie nie posiada kompetencji nadanej Radzie przez Konstytucję RP, a zatem jej uchwały z samej swej natury są nieważne. Wobec tego wszystkie skutki tych uchwał w postaci powołania na stanowiska sędziowskie i awansowania do wyższych sądów przyszłości będą musiały być, co najmniej poddane weryfikacji co do merytorycznej zasadności.

Ostrzegamy za tym, zarówno członków nowego organu jak i osoby których uchwały będą dotyczyć, przed skutkami rażącego złamania norm konstytucyjnych gwarantujących trój-podział władzy. Prof. dr hab. Adam Strzembosz Prof. dr hab. Andrzej Zoll.

Obowiązująca Konstytucja zawiera m. in. stwierdzenia dotyczące nominacji sędziów i stosunku ich do wszelkiego rodzaju działań politycznych:

Art. 178.

Sędzia nie może należeć do partii politycznej, związku zawodowego ani prowadzić działalności publicznej nie dającej się pogodzić z zasadami niezależności sądów i niezawisłości sędziów.

Art. 179.

Sędziowie są powoływani przez Prezydenta Rzeczypospolitej, na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa, na czas nieoznaczony.

Spór o te sprawy podniesiony przez opozycję w sejmie jest tak zawiły, że właściwie każdy każde stanowisko może zgłosić, co jednak wcale nie służy wyjaśnieniu problemu, ale bazując na dwuznacznościach, których w żadnym prawie nie brak, prowadzi do chaosu, i pozwala łowić ryby w mętnej wodzie, po to, by utrzymać wpływ na skład KRS. A to z kolei prowadzi do utrzymania nieograniczonej władzy w dziedzinie sądownictwa przez wymienioną wyżej kastę, czyli do panowania jej także w kwestiach politycznych. Tego ostatniego dowodzić nie trzeba, gdyż zaangażowanie sędziów w tej materii jest ewidentne.

W świetle takiej rzeczywistości wypowiedź profesorów Zolla i Strzembosza zawiera obok dość tanich frazesów wezwanie do utrzymania i pogłębienia zamętu, rzecz jasna, rzekomo w interesie Konstytucji. Obecnie plebiscytem staje się u nas każdy wybór, nawet sędziów KRS. O ile bardziej będzie nim wybór prezydenta RP. Kandydatów zweryfikować muszą ich czyny i uzdolnienia. Wielu chcących zdobyć ten jakże trudny, ale też lukratywny urząd jeszcze niczego nie dokonało. Inni może o niektórych swych dokonaniach chcieliby zapomnieć. Im wolno, ale wyborcy nie powinni.