Brzuch zamiast sumienia

            Wczoraj wieczorem (3 X 2016) w programie W Tyle Wizji wypowiadała się pewna pani, bodajże czy nie ze Szczecina. Zresztą nie jest to ważne, skąd?  Oświadczyła, że jest niewierząca, ale nigdy nie była zwolenniczką aborcji. Z wielkim umiarem  i kulturą słowa skomentowała ten tzw.  czarny marsz, ubolewając nad prymitywizmem głoszonych haseł, treścią transparentów i rozwydrzeniem uczestników. Była to wypowiedź trafna i każdy mógłby tu coś dodać dla mocniejszego nazwania po imieniu „zbydlęcenia”, jakim ktoś w tej audycji także zdefiniował zachowanie się  uczestników tej manifestacji.

            Nie to jednak w wypowiedzi cytowanej tu pani było najbardziej uderzające. Powiedziała ona jeszcze coś, co także nie jest  mi obce, ale o czym nie odważam się myśleć. Polska to kraj katolicki – jak słyszeliśmy jej stwierdzenie – a i być może wiele osób uczestniczących w czarnym marszu, to ludzie uważający się za wierzących, bywający na  Mszy św., u spowiedzi, modlących się. A więc co się z nimi stało, że znaleźli się w takim szambie, jak to, które rozlało się po ulicach naszych miast? To już konkluzja wypowiedzi tej pani, a nie jej słowa.

            Otóż, w związku z tym zjawiskiem, chciałoby się powiedzieć typowo polskim, choć i to z trudem przechodzi przez gardło, przypominam sobie zasłyszaną przed laty, jeszcze w czasach PRL, relację kogoś, kto odwiedził któryś z oddziałów ginekologicznych. Opowiadał, jak to niektóre kobiety czekające przed izbą przyjęć, odmawiały różaniec. Być może takich „matek różańcowych” nie zabrakło także w tym czarnym marszu. Prawdziwy był w nim tylko kolor szat żałobnych, po zamordowanych dzieciakach.

            Oczywiście nie podjąłbym się skomentować haseł niesionych na transparentach, ale odrzucając widniejące na nich wulgaryzmy i zwyczajne chamstwo, pozostają albo argumenty, takie jak wolność kobiety, czy jej brzucha, co lepiej brzmi, bo odcina tę argumentację od rozumu i sumienia, albo też wezwania do debaty nad tym czy i w jakim wymiarze należy dopuścić zamiast narodzin, skrobanie macicy po prostu wrogiej stworzeniu, które bez własnej winy się w niej zagnieździło? To jest może  w tym wszystkim najgorsze, bo chodzi o licencję na swobodne decydowanie jednego człowieka o życiu i śmierci drugiego. Mniejsza o to, ile ten człowiek ma lat, miesięcy czy tygodni. Niezaprzeczalne jest to, że jest w każdym przypadku człowiekiem. Jeśli taką licencje się osiągnie, a w wielu miejscach ona istnieje, to jakąż obłudą jest nazywanie ludobójstwem tego, co robił Hitler, Stalin, czy – nie bójmy się powiedzieć – na Wołyniu wyznawcy totalitarnego nacjonalizmu? Przecież 150 000 dzieci, których rozerwane ciałka na całym świecie lądują każdego dnia w kuble szpitalnym! Czymże to jest, czyż nie ludobójstwem?

Jan Kochanowski już o takich pisał: Głupi mówi w sercu swoim:

                                                         "Nie masz Boga, przecz się boim?"
                                                           W tymże cnota zgasła błędzie.

                                                           A nierządu pełno wszędzie.  (Ps. 14.

Ale Bóg jest i rozlicza każde życie. Także was rozliczy, rozpasane kobiety, tej nazwy niegodne i ci wszyscy, którzy wolą śmierć własnego dziecka niż płacić alimenty.