Ożywczy powiew normalności

Te parę dni ŚDM to był, dzięki TVP, ożywczy powiew normalności. Zniknęły z mediów publicznych te wszystkie gęby kodziarzy, platfusów, po-czesnych i czerskich, plujących do mikrofonów i robiących grymasy do kamery, rodem z peerelu, spychających polską politykę w rejony paranoi.

Dzięki nieobecności tych ludzi, na parę dni przywrócona została właściwa skala i hierarchia wartości. Przecież nie można uznać za rzecz normalną sprowadzanie złożonośći ludzkiego życia do kwestii wyłącznie materialnych i bicie pokłonów przed cielcem PKB. Pozbawieni poczucia wartości najemnicy medialni sprowadzają życie ludzkie do parteru podporządkowując je jako środek służący realizacji celów ukrytych grup interesów.

Dominacja w mediach kwestii gospodarczych to przejaw manipulacji polegającej na podstawieniu środków w miejsce celów. Cele są, ale ukryte i nie są to cele powszechnie uznane lecz partykularne. Dla ludzi nie odróżniających środków od celów, lub celowo dokonujących takich manipulacji nie powinno być miejsca na scenie publicznej.

ŚDM pokazały, jak można realizować określone cele w megaskali. A udział w nich telewizji publicznej pokazuje jaki pożytek płynie z właściwego wykorzystania tych mediów. Najlepiej widać było kontrast między telewizją z misją a telewizją komercyjną gdy po transmisji następował czas na blok reklamowy. I to te reklamy wydawały się jakby były z innego świata, ze świata globalnej paranoi.

ŚDM pokazały też, że przekładając cele religijne na cele świeckie, na pierwszym miejscu musimy stawiać kwestie jakości i rozwoju międzyludzkich interakcji. Te dni udowodniły, że takie interakcje są nagrodą same w sobie i nie potrzebują dodatkowych motywacji.Wtedy cele realizują się samorzutnie, niejako przy okazji, jako produkt uboczny. Szczęście, też pojawia się przecież , jak to kiedyś ktoś trafnie zauważył, nie jako cel, lecz jako produkt uboczny naszych dzialań.