Czy Karoń ma rację mówiąc o marksizmie kulturowym ?

Gdy czytam lub oglądam teksty i filmy Krzysztoæa Karonia, to w zasadzie zgadzam się co do wszystkich szczegółów. Jednocześnie czuję wyraźnie, że coś mi tu nie pasuje. Podobnie działo się, gdy czytałem wywiad z nim w Do Rzeczy. Tym szczegółom brak uporządkowania. Karoń trafnie opisuje działania i skutki działań lewactwa, ale to nie wystarcza. Żeby walczyć z czymś trzeba poznać jego kod genetyczny i jego strukturę, trzeba określić parametry tej ideologii.

Osobiście uważam, że światem obecnie rządzi teoria, a ściślej rzecz biorąc, rozmaite teorie, które są cząstkowe i dają fragmentaryczny obraz świata i fragmentaryczne efekty materialne. Tak więc powinienem zaakceptować tezy Karonia o ideologii marksizmu kulturowego.

Problem jednak w tym, że wedle mojej teorii, teorii natury ludzkiej, idee muszą być realizowane w pewnym porządku, by być efektywnymi w świecie społecznym. A świat zewnętrzny ma swoje struktury materialne i społeczne i trzeba zbadać stosunek między ideami a strukturami społecznymi.

Świat społeczny przechodzi swoje historyczne transformacje, wskutek kumulacji pewnych zjawisk zmieniających strukturę tego świata i trzeba by zbadać jak się ma do nich ideologia marksizmu antykulturowego. Nie podoba mi się kategoria teoretyczna pod nazwą „marksizm kulturowy czy antykulturowy”, bo jeśli antykulturowy, to trzeba najpierw określic czym jest kultura i z czego się składa.

Tak więc jeżeli chcemy kompetentnie analizować rzeczywistość, to musimy odtworzyć model świata, w którym żyjemy, w oparciu o pewne kryteria teoretyczne, wywodzące się z założeń co do natury ludzkiej i wynikającej z niej struktury świata społecznego. Z takiej analizy wynika, że w różnych epokach akcentowano różne elementy z takiego modelu i próbowano je realizować w praktyce społeczno-ustrojowej.

Natomiast Karoń zwraca uwagę na etykietki idelogiczne dobierane na zasadzie analogii, pomijając uwarunkowane ewolucyjnie modele świata społecznego.

Kultura w moim ujęciu jest zbiorem idei i ich realizacji generowanych przez naturę ludzką w reakcji na określone wyzwania świata materialnego i społecznego. Zatem antykultura obejmuje działania nie znajdujące uzasadnienia w naturze ludzkiej lub uwzględniające tylko cząstkowe aspekty ludzkiej natury. Nie należy więc mówić o antykulturze, lecz o programowych błędach ideologicznych, będących skutkiem ignorancji lub odrzucenia czynników stanowiących o ludzkiej naturze. 

Jednym z podstawowych elementów natury ludzkiej jest pakiet relacji międzyludzkich umożliwiających tworzenie cywilizacji dzięki zdolnośći do współpracy. Eliminowanie ze sfery społecznej czynników zapewniających płynną współpracę jest jedną z przyczyn problemów społecznych. Warunkiem poprawnej działalności politycznej jak i analizy idei jest odnoszenie się do wspomnianego wyżej referencyjnego modelu świata społecznego.

Jeżeli zapomnimy o tych regułach, to pojęcie marksizmu okazuje się workiem, do którego można wrzucić wszystko. Karoń mówi tu o różnych mutacjach tej samej ideologii. Nie widzę potrzeby używania genetycznych metafor – zasoby gramatyki społecznego życia są ograniczone i te same elementy mogą być wielokrotnie uzywane do różnych celów, bo to wynika z modelu.

Komuniści próbowali realizować swoje wizję, naziści swoje, a teraz demoliberalizm próbuje ralizować swoje w oderwaniu od prawidłowego modelu. Pakowanie ich wszystkich do worka marksizmu kulturowego/antykulturowego jest nieporozumieniem naukowym. Chyba będę musiał kupić ksiązkę Karonia żeby móc to sprawdzić dokładniej.

Popatrzmy na jeden przykład: jak rózne ustroje operują relacją wolności. Komunizm wolność indywidualną wykluczył, podczas gdy demoliberalizm ją zabsolutyzował, a efekt społeczny jest podobny - anomia. Dlaczergo podobny ? Bo naruszony został prawidłowy model relacji między wolnością a pozostałymi elementami modelu. Więc nic dziwnego, że na wyjściu otrzymaliśmy wady. Ale to nie znaczy, że wady te wyprodukował potwór zwany marksizmem kulturowym czy antykulturowym. Winien jest wadliwioe skonstruowany mechanizm odbiegający od pożądanego modelu.

Zerknijmy na funkcjonowanie w demoliberalizmie relacji wolności. Wolność występuje zarówno w polityce jak i gospodarce z tym że w polityce można nią operować arbitralnie, a w gospodarce daje trwałe efekty strukturalne, niedostrzegalne dla świadomości. W gospodarce mamy więc wolność gospodarczą, która w koncepcjach libertariańskich posuwa się aż do absurdu, a w opcjki liberalnej staje się fałszywym modelem dla całości życia społecznego. W rezultacie krzewi się krańcowy indywidualizm oparty na zakupoholizmie z jednej strony i marketinfu sięgającym po hiperseksualizację z drugiej. Efektem jest anomia, strukturalny rozpad społeczeństwa na atomy..

Równolegle, w sferze politycznej demoliberalizmu dochodzi do absolutyzacji wolnośći, która spycha relacje prawdy i miłości do katakumb. W efecie i w nawiązaniu do marketingowej hiperseksualizacji dochodzi do uznania dewiacji biologicznych za normalne. Opór przeciwko temu nadużyciu spotyka się z represjami politycznymi i już, tym sposobem, wpadamy w sidła totalitaryzmu. Liberalizm stał się, wskutek naruszenia równowagi w modelu, swoim antyliberalnym zaprzeczeniem.