Jak wyjść z kultury biedy

Dążenie do likwidacji państw jest procesem osłabiania kultury lub wielu kultur jednocześnie. W dzisiejszej zdegenerowanej rzeczywistości nie może być już mowy o budowaniu jakiejkolwiek większej, bardziej rozbudowanej kultury lub wysubtelnianiu naszej cywilizacji. Likwidacja mniejszych kultur prowadzi do atomizacji ludzi i kompletnego ich zagubienia, w przypadku większych, w grę może wchodzić kulturowy instynkt samozachowawczy – tak czy siak, likwidacja kultur prowadzi do totalitaryzmu, a nawet ludobójstwa. Ludobójstwa, dlatego, że w naszej cywilizacji, w której wali się system wciąż żyje idea nadmiaru ludności w świecie, a narody, które zatracą swoją tożsamość i państwo – jedynych swoich obrońców, okażą się po prostu zbędne. Sybir, to największe w świecie cmentarzysko, na którym leży połowę najlepszych Polaków, a ziemie okupowane przez Prusy i Niemcy w II wojnie, to obszar albo totalnego zniewolenia i bywa że nieprawdopodobnego prostactwa lub krajobraz kominów krematoryjnych i dominacji śmierci. Zadziwiające jest to, że w Polsce, po takim doświadczeniu historycznym, tych zależności się nie rozumie. Hitleryzm został zdławiony, ale czas pokaże, czy w jakiejś formie nie odrodzi się ponownie; komunizmowi natomiast udało się i dlatego wraca do nas od strony zachodniej, w postaci bolszewizmu zachodniego.

I teraz gospodarka, podstawa siły państwa… Gospodarka państwowa jest jak samotny biały żagiel, który oprócz szerokich oceanów musi mieć swój dobrze zorganizowany port macierzysty. Bez takiego portu staje się on bezpański i będzie pchany wiatrami niewiadomego pochodzenia, a właściciele jachtu staną się najemnikami na własnym pokładzie. W takiej sytuacji piękny jacht musi zabłądzić lub zostanie przejęty i do własnego poru nie wróci nigdy. Podobnie było z PiS-em. Dobrze budował ono gospodarkę, rosło PKB i rosły pensje, znikała bieda, ale ta gospodarka nie była częścią ludzkiej świadomości – jakby nie była nasza; stała się więc żeglarzem bez portu macierzystego. Nasz statek płynął, ale marynarze zamiast patrzeć na port macierzysty i busolę, czekali na podwyżki, socjal i nie mieli świadomości, że Państwo to My, że nasze rozumienie świata, nasz poziom intelektualny i nasza gotowość do bycia we wspólnocie jest warunkiem naszego istnienia. Owszem, była myśl, że jeżeli dobrze zainwestujemy, to wspólnie odniesiemy korzyści, ale problem w tym, że nie wiedzieliśmy co to znaczy „dobrze zainwestować”.  I to jest właśnie cechą kultury biedy, w którą wpędzono nas, gdzieś w okresie zaborów.

Kultura biedy raczej z biedy nie wychodzi. Posiada własne hamulce i ograniczenia, które wykorzystują inni, a dążenie do bogactwa stają się bożkiem z piekła rodem. To właśnie on włącza przeróżne mechanizmy zwodzące, jak wyścig szczurów, wolny rynek, mamonę, toksyczny indywidualizm itd., a więc wszystko, co prowadzi do ogólnego rozbicia i utrzymania kultury biedy. Kultura bogactwa, to nie trzymanie się czyjejś klamki, lecz odpowiednia świadomość społeczna. Do dziś nie możemy zrozumieć, że stracić ciągłość elit, myśli i dążeń, to utrata rozumu i całej głowy. Do dziś zniewolony PRL siedzi nas mocniej, niż niepodległa II RP.

Polska zachowując swoje 1000-letnie dziedzictwo plasuje się gdzieś w połowie między kulturą biedy, a kulturą bogactwa, z wyraźną tendencją zniżkową. Pamiętamy kulturę bogactwa, kulturę szlachecką, inteligencką, ale wdrukowany bolszewicki sznyt wciąż każe nam bić tego pana, szkalować II RP i siedzieć w miejscu, które wyznaczył nam ten czy inny dyktator. Jeżeli chcemy budować silne państwo na miarę naszych ambicji, a nie tylko gadać o nim, musimy wzmocnić poczucie tożsamości, świadomej odpowiedzialności, identyfikacji z nim, bo gospodarka puszczona samopas, bez otuliny lub, jak kto woli, obudowy świadomościowej i odpowiedzialności patriotycznej, nie przetrwa pierwszych wrogich zmian. Samotny biały żagiel ze swoim towarem i bogactwami nie powróci do portu macierzystego, bo portu już nie będzie. Przykładem są współczesne rządy KO. Okazuje się, że cały ośmioletni dorobek można zniszczyć w jeden lub dwa lata – bezkarnie i bez udziału świadomości społecznej.

Jeżeli chcemy wyjść z kultury biedy, musimy najpierw wrócić do polskiej świadomości, a więc niepodległego sposobu myślenia z okresu II RP, a potem zrozumieć ideę Rzeczypospolitej Obojga Narodów – nie po to, aby tam wracać, ale po to, aby pojąć istotę bycia państwem, w miejscu, w którym przyszło nam żyć od nowa: pomiędzy Bugiem a Odrą. Bo dziś, w obecnym stanie ducha, w swoim macierzystym położeniu, macierzystym porcie, wciąż jesteśmy nieobecni. Swoim postępowaniem jakoby potwierdzamy zachodni stereotyp, iż to, co istnieje na wschód od Odry do Dniepru wciąż jest terenem niczyim i do zagospodarowania, a więc przyzwoleniem na dowolną eksploatację.