Rzeź Polaków - rozkaz Jeżowa cz.10
Dalszy ciąg rozkazu Ludowego komisarza spraw wewnętrznych Nikołaja Jeżowa adresowanego do najwyższych stopniem funkcjonariuszy NKWD. Jeżow uzasadnia w nim konieczność wymordowania wszystkich Polaków mieszkających w Związku Sowieckim ponieważ polskie służby pod wodzą Polskiej Organizacji Wojskowej (w dacie rozkazu była od lat rozwiązana) spenetrowali tak głęboko Komunistyczną Partię Polski i Komintern, że nie sposób ustalić, kto jest prawdziwym komunistą, a kto współpracownikiem polskich służb.
Prowokatorska działalność wywiadu polskiego w Komunistycznej Partii Polski
Przeniknięcie istotnej polskiej agentury do Komunistycznej Partii Polski, do polskiej sekcji Komitetu Wykonawczego Międzynarodówki Komunistycznej oraz aparatu Kominternu przesądzała z góry okoliczność, że przy powstaniu KPP w końcu 1918 roku, do jej kierownictwa automatycznie weszli licznie wybitni członkowie POW będący wcześniej w PPS-Lewicy[1] i polskiej socjaldemokracji[2], które połączyły się tworząc partię komunistyczną[3]
Niezależnie od tego grupa kierownicza POW systematycznie wprowadzała w następnych latach swoją agenturę w szeregi partii komunistycznej drogą różnych działań prowokacyjnych, równocześnie werbowała nowych agentów wśród nacjonalistycznie nastawionej inteligencji, która przyłączyła się do ruchu komunistycznego, plasowała tę agenturę w kierowniczych organach partii dla jej rozkładu i wykorzystania w swoich interesach oraz szeroko wykorzystywała emigrację polityczną i wymianę więźniów politycznych do masowego wprowadzania własnej agentury do ZSRS.
Przykładem największej prowokacji politycznej piłsudczyzny jest utworzona przez POW w 1919 roku tak zwana opozycja PPS, której przywództwo na czele z Żarskim, Landy-Witkowskim,[4] Witoldem Szturm de Sztremem[5] składało się z czołowych prowokatorów-peowiaków. Mając początkowo za zadanie niedopuścić do przejścia zrewolucjonizowanych elementów z PPS do partii komunistycznej, „opozycja” nie była w stanie utrzymać pod swoim wpływem mas robotniczych, które odeszły od PPS w 1920 roku, weszła rzaem z nimi do KPP i zagarnęła tam szereg kierowniczych stanowisk.
Innym największym aktem prowokacji politycznej na szeroką skalę, dokonanym przez piłsudczyków, którzy wśliznęli się do wewnątrz KPP i jej kierownictwa, było wykorzystanie wpływu partii komunistycznej na masy w czasie zamachu majowego 1926 roku, kiedy ci prowokatorzy zaproponowali i zrealizowali politykę poparcia przewrotu Piłsudskiego przez partię komunistyczną.
W przewidywaniu, że ta część członków POW, która weszła do kierownictwa KPP i bezpośrednio pracowała nad wykorzystaniem partii komunistycznej do współdziałania z popierającymi przewrót Piłsudskiego (Warski,[6] Kostrzewa,[7] Krajewski,[8] Landy-Witkowski) będzie skompromitowana i odsunięta od kierownictwa, POW trzymała w rezerwie drugą grupę członków POW (z Leszczyńskim na czele), która pozornie dystansowała się od popierania przewrotu 1926 roku i była przeznaczona do przejęcia kierownictwa KPP po niepowodzeniu grupy Warskiego.
Po majowym przewrocie, dla odciągnięcia mas robotniczych od przeciwdziałania zaprowadzeniu przez Piłsudskiego nowego, faszystowskiego reżimu oraz w celu osłabienia i rozłożenia partii komunistycznej od wewnątrz, POW opracowała i zrealizowała plan szerokiej walki frakcyjnej między grupą Leszczyńskiego (tzw. mniejszość w KPP) i grupą Warskiego-Kostrzewy (tzw. większość). Obu grupom udało się wciągnąć w walkę frakcyjną partyjne masy i sparalizować na długo pracę partii.
Kierownictwo partii przejęła w rezultacie grupa POW kierowana przez członka moskiewskiej centrali POW Leszczyńskiego, która skoncentrowała swoją działalność na dalszym rozkładzie parii i hamowaniu ruchu rewolucyjnego w Polsce.
W ostatnich latach wszystkie wysiłki centrali POW w Warszawie i Moskwie, w zakresie pracy wewnątrz KPP, skierowane były na nie dopuszczenie do powstania jednolitego frontu ludowego w Polsce, a przede wszystkim na przygotowania do wykorzystania partii komunistycznej do działań antysowieckich w czasie agresji zbrojnej Polski na ZSRS.
W tym kierunku Unszlicht i Leszczyński prowadzili specjalną działalność dla wykorzystania kanałów partyjnych przez służbę łączności wywiadu polskiego na czas wojny, a także opracowany był plan szeregu politycznych działań prowokatorskich (przedstawienie w imieniu KPP ultimatum Kominternowi i WKP(b) o nienaruszalności „polskiej niepodległości”, wydanie antysowieckich odezw do polskiej klasy robotniczej, rozłam w partii, itd.).
Poczynając od 1920 roku, a na szczgólnie szeroką skalę po przewrocie majowym, POW wykorzystuje kanały partii komunistycznej i polskiej sekcji Kominternu, do której również wśliznęli się ważni członkowie POW tacy jak Sochacki-Bratkowski,[9] Leszczyński, Próchniak,[10] Bertyński,[11] Bronkowski i wielu innych – do systematycznego, zakrojonego na szeroką skalę przerzutu do ZSRS agentury dywersyjno-szpiegowskiej o różnym znaczeniu pod pozorem emigrantów i więźniów politycznych.
I tak pod przykrywką więźniów politycznych przerzuceni zostali do ZSRS polscy szpiedzy: Pilar, Budzyński, Naujokajtis, Wysocki,[12] Dąbal, Bielewski[13]; a w charakterze emigrantów politycznych: Wiślak, Henryk Lauer[14] (kierował sektorem metalurgii Państwowego Komitetu Planowania ZSRS), Zdziarski[15], Henrykowski[16], Brzozowski, dziesiątki, setki innych szpiegów, którzy przeniknęli na różne odcinki aparatu państwowego, przemysłu, transportu i rolnictwa ZSRS.
Nie tylko KPP była wykorzystywana jako przykrywka dla szpiegów i dywersantów. Agentura wywiadu polskiego przerzucana była do ZSRS pod pozorem przynależności do partii komunistycznej Białorusi, Zachodniej Ukrainy i innych organizacji rewolucyjnych, w powstanie których wywiad polski włączał się w celech prowokacyjnych.
Tak na przykład istniejąca w swoim czasie tak zwana Białoruska Gromada[17] – masowa organizacja chłopska na Zachodniej Białorusi – była aktywnie wykorzystywana przez wywiad polski oraz działającą w Wilnie faszystowską organizację białoruskich nacjonalistów w celu rozbicia ruchu chłopskiego na Zachodniej Białorusi i przerzucania własnej agentury do ZSRS.
Podobna masowa organizacja w rdzennej Polsce – Niezależna Partia Chłopska[18] – została założona przez liczącego się prowokatora, oficera Oddziału II polskiego Sztabu Generalnego – Wojewódzkiego[19] specjalnie w celu przejęcia ruchu zrewolucjonizowanego chłopstwa polskiego, a także była wykorzystywana do przerzuty agentów do ZSRS pod przykryciem działaczy „chłopskich” uciekających przed policją.
Wszystkie materiały śledztwa w niniejszej sprawie bez jakichkolwiek wątpliwości dowodzą, że przytłaczająca, absolutna większość tak zwanych emigrantów politycznych z Polski jest bądź członkami POW (wychodźcy z rdzennej Polski, w tym polscy Żydzi) lub agentami Oddziału II polskiego Sztabu Głównego, albo policji politycznej (Polacy, Ukraińcy, Białorusini i inni).
[1] Polska Partia Socjalistyczna – Lewica – partia powstała w 1906 roku po rozłamie PPS na zjeździe w Wiedniu. PPS-Lewica odrzucała program odzyskania niepodległości Polski i opowiadała się za rewolucją robotniczą w sojuszu z organizacjami rosyjskimi i zbudowaniem republiki demokratycznej na gruzach caratu z uzyskaniem dla Polski autonomii w jej ramach.
[2] Chodzi o Socjaldemokrację Królestwa Polskiego i Litwy.
[3] PPS-Lewica i SDKPiL połączyły się 16 grudnia 1918 roku w Komunistyczną Partię Robotniczą Polski.
[4] Adam Landy (pseudonim Adam Witkowski), Polak, urodzony w 1891 roku. Od 1909 roku członek PPS-Lewicy. Od 1915 roku członek PPS. W latach 1916-1917 członek Centralnego Komitetu Robotniczego PPS. W listopadzie 1918 roku przewodniczący Tymczasowego Komitetu Wykonawczego Rady Delegatów Robotniczych w Lublinie. Organizator ruchu związkowego. W lipcu 1919 roku opuścił PPS. Od 1921 roku członek Komunistycznej Partii Robotniczej Polski. Kilkakrotnie aresztowany przez władze polskie wyjechał do ZSRS. Członek WKP(b). Od 1927 przedstawiciel KPP w Kominternie. Pracownik i działacz komunistycznej międzynarodówki związkowej - Profintern. Aresztowany 19 stycznia 1937 roku. Rozstrzelany 21 sierpnia 1937 roku.
[5] Szturm de Sztrem Witold, Polak, urodzony w 1888 roku. Prawnik, działacz PPS-Frakcji Rewolucyjnej. W latach 119-1920 w PPS-Opozycji. Od 1920 roku w Komunistycznej Partii Robotniczej Polski, później przemianowanej na KPP. W latach 1921-1922 zastępca członka KC KPP. W wojskowym aparacie KPP. Ceniony agent Zarządu Wywiadowczego OGPU. działający nie tylko w Polsce, lecz w całej Europie, w szczególności w Austrii, gdzie w 1928 roku podejmuje współpracę z wywiadem francuskim a w 1930 roku z wywiadem niemieckim. W 1930 roku w galicji zachodniej uczestniczy w zarządzonej przez Stalina operacji werbowania oficerów Wojska Polskiego. Świadom, że w Moskwie jest oskarżany o współpracę z polskim wywiadem usiłował zdezerterować z OGPU. W pościg za zbiegiem wysłany został naczelnik sekcji w Wywiadzie Zagranicznym OGPU Kazimierz Barański (pseudonim Kobiecki). Zginął w grudniu 1933 w okolicach Wiednia w niewyjaśnionych okolicznościach. (Według innej wersji został uprowadzony do Moskwy i tam rozstrzelany.)
[6] Warski Adolf Stanisławowicz (Samuelowicz) (pseudonim partyjny, właściwe nazwisko Warszawski Adolf Jerzy), Polak, urodzony 20 kwietnia 1868 w Warszawie. Jeden z założycieli SDKPiL. Uczestnik rewolucji 1905 roku. W 1918 roku współzałożyciel KPP. W latach 1926-1929 członek kierownictwa KPP. Od 1929 roku w ZSRS, gdzie otrzymał rentę specjalną. Członek WKP(b). Pracował w Instytucie Marksa-Engelsa-Lenina nad historią polskiego ruchu robotniczego. Aresztowany 12 czerwca 1937 roku. Rozstrzelany 21 sierpnia 1937.
[7] Koszutska Maria (pseudonim Wera Kostrzewa), Polka, urodzona 2 lutego 1876 w Główczynie w rodzinie ziemiańskiej. Od 1902 roku w PPS, a po rozłamie partii w PPS-Lewicy. W 1904 roku skazana na zesłanie pod Archangielsk. W 1918 roku główny ideolog Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (przemianowanej na KPP). W latach 1918-1924 oraz w latach 1926-1929 członek KC i Biura Politycznego KPP. W 1926 roku wyemigrowała z Polski i przebywała głównie w ZSRR. Prowadziła badania nd historią polskiego ruchu robotniczego. Aresztowana w sierpniu 1937 roku i skazana w paździerrniku na 10 lat więzienia. Zmarła w więzieniu 6 lipca 1939 roku.
[8] Krajewski (partyjny pseudonim, właściwe nazwisko Sztejn) Władysław, Żyd, urodzony w 1886 roku w Warszawie. Od 1904 roku w SDKPiL. W latach 1910-1914 w więzieniu i na zesłaniu. W 1916 roku kieruje warszawską organizacją SDKPiL. Od 1918 roku w KPP. W latach 1920-1921 członek KC, a w latach 1923-1929 członek Biura Politycznego KPP. Od 1930 roku w ZSRS. W latach 1930-1931 pracownik Instytutu Lenina przy KC WKP(b). W latach 1930-1937 kierownik wydziału kadr w Komitecie Wykonawczym Kominternu. Aresztowany 26 maja 1937 roku, Rozstrzelany 20 września 1937 roku.
[9] Czeszejko-Sochacki Jerzy (pseudonim Bratkowski), Polak, urodzony w Nieżynie 29 listopada 1892 roku. Od 1914 roku w PPS-Frakcja Rewolucyjna. W 1919 wybrany sekretarzem generalym PPS. W szczytowym momencie wojny polsko-bolszewickiej, w lipcu 1920 roku, wnioskował by PPS wycofało poparcie dla rządu. Ponieważ wniosek odrzucono, zrzekł się wszystkich funkcji. W 1921 roku wstąpił do KPP. Od lutego 1926 roku poseł na Sejm. W 1928 roku utracił immunitet i wyemigrował z Polski, najpierw do Niemiec, a potem do ZSRS, gdzie jako przedstawiciel KPP objął funkcję w Komitecie Wykonawczym Kominternu. Aresztowany 13 sierpnia 1933 roku pod zarzutem współpracy z II Oddziałem Sztabu Głównego WP. Nie wykluczone, że został zatrzymany w chwili przekazywania materiałów pracownikowi polskiej ambasady w Moskwie. Dnia 4 września 1933 popełnił samobójstwo - wyskoczył podczas przesłuchania z piątego piętra gmachu OGPU na Łubiance.
[10] Próchniak Edward Andrejewicz, Polak, urodzony 4 grudnia 1882 roku w Nowej Aleksandrii. Członek SDKPiL od 1903 roku. W 1911 roku z rekomendacji Feliksa Dzierżyńskiego przyjęty do założonej przez Lenina szkoły kadr partyjnych w Longjumeau pod Paryżem. Od grudnia 1918 roku członek Komunistycznej Partii Robotniczej Polski. Po rewolucji październikowej członek sekcji polskiej WKP(b) oraz naczelnik wydziału polskiego w Ludowym Komisariacie Narodowości. W czasie wojny polsko-bolszewickiej członek Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polski. Powołany w skład tak zwanego rządu polskiego w Białymstoku. Członek KC KPP. Członek prezudium Komitetu Wykonawczego Kominternu. Aresztowany 8 lipca 1937 roku. Rozstrzelany 21 sierpnia 1937 roku.
[11] Bertyński - Żytłowski Wiktor Lwowicz, Żyd, urodzony w 1900 roku w Żytomierzu (według innych źródeł w Warszawie). Działacz KPRP/KPP. W ZSRS od 1924 roku. Członek WKP(b). Pracownik Komitetu Wykonawczego Kominternu. Funkcjonariusz Wydziału Specjalnego OGPU w Moskwie. W 1929 r. stworzył Komisję Bezpieczeństwa przy Biurze Politycznym KC KPP do spraw walki z prowokacją w partii. Pierwszy wysuwał zarzuty o „piłsudczykowskiej prowokacji” w KPP. Swoje tezy przedstawił w 1934 roku w broszurze U źródeł peowiackiej prowokacji w KPP. Aresztowany 15 maja 1937 roku. Rozstrzelany 3 listopada 1937 roku.
[12] Cichowski Kazimierz Henrykowicz (pseudonim Wysocki), Polak, urodzony 7 grudnia 1887 w Klimkiewiczowie (Ostrowiec). W SDKPiL od 1907 roku. Od grudnia 1917 roku zastępca naczelnika wydziału polskiego w Ludowym Komisariacie Narodowości. W 1921 roku przedstawiciel KPRP/KPP w Berlinie. W latach 1925-1929 członek KC, a w latach 1925-1927 Biura Politycznego KPP. W 1930 roku skazany na 8 lat ciężkiego więzienia. W 1932 w granicznej wymianie więźniów politycznych przekazany do ZSRS, gdzie pracował w wydziale kadr Komitetu Wykonawczego Kominternu. Od grudnia 1936 organizator brygad międzynarodowych w Hiszpanii. Szef wydziału kadr bazy w Albacete. W sierpniu 1937 roku wezwany z Paryża do Moskwy dokąd wyjeżdża mimo ostrzeżeń. Aresztowany 21 sierpnia 1937 roku. Rozstrzelany 26 października 1937 roku.
[13] Paszyn Jan Semionowicz, (pseudonim, prawdziwe nazwisko według rosyjskich źródeł Bielewski, według polskich Bielecki), Polak urodzony 8 maja 1892 roku w Stawiskach (według rosyjskich źródeł w Warszawie). W latach 1913-1918 członek SDKPiL a później KPRP/KPP. Od 1925 roku członek KC. W 1929 roku skazany na karę więzienia. W 1932 roku w granicznej wymianie więźniów politycznych przekazany do ZSRS, gdzie obejmuje stanowisko naczelnika przedstawicielstwa KPP przy Komitecie Wykonawczym Kominternu. Aresztowany 11 września 1937 roku. Rozstrzelany 11 grudnia 1937 roku.
[14] Lauer Henryk Bernardowicz, urodzony 28 grudnia 1890 roku w Warszawie. Będąc studentem poznał w Szwajcarii Lenina oraz czołowych przedstawicieli lewicy. Od 1919 roku w KPRP/KPP. Od 1920 roku we władzach partyjnych. W marcu 1923 roku wyjechał do ZSRS w ramach wymiany więźniów. Od 1924 roku był zastępcą przedstawiciela KPP przy Komitecie Wykonawczym Kominternu. W 1929 roku odsunięty od pracy w KPP, do 1931 pracował w Najwyższej Radzie Gospodarki Narodowej ZSRS. W latach 1931-1937 członek Prezydium Państwowego Komitetu Planowania Rady Ministrów ZSRS. Aresztowany 22 maja 1937 roku. Rozstrzelany 21 sierpnia 1937 roku.
[15] Zdziarski Mirosław Bolesławowicz (pseudonim Wotkiewicz), Polak, urodzony 26 października 1892 roku we wsi Cieśle pod Bodzanowem. Od 1908 roku w PPS-Lewicy. W latach 1912-1915 w więzieniu i na zesłaniu. Latem 1918 roku otrzymał od „polskiej trojki” Feliks Dzierżyński, Julian Marchlewski i Feliks Kon, polecenie wyjazdu do Polski, gdzie współzakładał KPRP/KPP. W latach 1924-1925 członek kierownictwa KP Zachodniej Ukrainy. W 1926 roku ucieka do ZSRS. Członek WKP(b). W latach 1926-1928 pracował w redakcji „Trybuny Radzieckiej”. W 1928 roku przeszedł do pracy w Czerwonej Międzynarodówce Związków Zawodowych (Profintern). Pracownik naukowy Instytutu Światowej Gospodarki i Światowej Polityki. Aresztowany 9 czerwca (według polskich źródeł 10 czerwca) 1937 roku zaraz po zakończeniu wykładu. Rozstrzelany 14 sierpnia 1937 roku.
[16] Henrykowski G. (prawdziwe nazwisko Amsterdam Saul), Żyd, urodzony 17 marca 1898 roku w Nowym Sączu. W latach 1918-1921 działacz ugrupowania Poalej Syjon-Lewica. Od 1923 roku członek KPRP/KPP. W latach 1928-1930 członek Sekretariatu Krajowego KC, a w latach 1933-1934 członek Biura Politycznego KC KPP. Aresztowany 25 kwietnia 1937 roku. Rozstrzelany 1 listopada 1937 roku.
[17] Białoruska Włościańsko-Robotnicza Hromada, legalna partia rewolucyjna licząca około 120 tysięcy członków. Istniała od czerwca 1925 roku do zdelegalizowania 11 marca 1927 roku.
[18] Legalne ugrupowanie radykalne liczące w szczytowym okresie około 20 tysięcy członków. Jego program zakładał sojusz z ZSRS. Istniało od listopada 1924 roku do zdelegalizowania 11 marca 1927 roku.
[19] Sylwester Wojewódzki, Polak, urodzony w 1892 roku w Pskowie w rodzinie szlacheckiej. W czasie I wojny światowej żołnierz Pierwszej Kompanii Kadrowej. Od 1915 tworzył oddziały POW. Komendant okręgu piotrkowskiego KN-4 w Lublinie. W latach 1921-1922 oficer Oddziału II Sztabu Generalnego WP. Szef sekcji polityczno-prasowej placówki w Wilnie. W latach 1921–1922 był pełnomocnikiem do spraw białoruskich w referacie narodowościowym Oddziału II. W latach 1922-1927 poseł na Sejm z listy PSL „Wyzwolenie”. W latach 1924-1927 jeden z 4 założycieli i główny działacz Niezależnej Partii Chłopskiej. Po jej delegalizacji wstąpił do KPP. W uzgodnieniu z KC KPP popłynął statkiem z Gdańska do Leningradu, by kontynuować działalność polityczną w ZSRS. Aresztowany po wylądowaniu 9 czerwca 1931 roku. Skazany 16 marca 1933 roku za szpiegostwo na 10 lat więzienia. Aresztowany powtórnie w więzieniu 22 marca 1938 roku. Rozstrzelany 25 kwietnia 1938 roku.
- Blog
- Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz
- 1771 odsłon
