Przed sklepem jubilera

Weekendowe małżeństwo to nowa forma organizacji wspólnego życia po ślubie wynikła z konieczności podjęcia pracy w innym miejscu, niż miejsce zamieszkania. W gruncie rzeczy taka nowa nie jest, bo już nasi ojcowie i dziadkowie zwykli wyjeżdżać na okresowe delegacje, których skutkiem stawało się ograniczenie pożycia małżeńskiego do dwóch dni w tygodniu. Jeśli nie w miesiącu. Jak nie mniej. Obecnie forma ta rozpowszechniła się jeszcze bardziej w związku ze stale zwiększającą się mobilnością społeczeństwa. Skąd owa mobilność? W miarę upływu czasu znacznie wzrosły nasze oczekiwania finansowe, a zarazem wymagania w stosunku do nowego miejsca pracy. To powoduje, że odległość przestaje być problemem i jesteśmy bardziej skłonni przyjąć intratną posadę bez względu na separację małżonków, jaką za sobą niesie.
W związku z powyższym, jak wynika z moich obserwacji, odseparowanych partnerów można podzielić na trzy kategorie:
Druga młodość
Fakt pozostawania w pewnej odległości od małżonka stanowi idealne uwarunkowanie do rozwinięcia skrzydeł życia towarzyskiego zarówno dla osoby, która wyjechała, jak i dla osoby, która pozostaje na miejscu. Brak realnej kontroli sprzyja coraz częstszym wyjściom, coraz późniejszym powrotom i coraz rzadszym telefonom do siebie. Z drugiej strony bywa, że wywołana rozłąką samotność nie znajduje innego ukojenia, niż te przynoszone przez zapomnienie. A zapomnienie wiąże się zwykle z upojeniem alkoholowym lub imprezowym.
Jaskiniowiec
Kolejnym typem samotnego małżonka jest jaskiniowiec, czyli praca, dom, praca, dom. Z powodu obawy o zazdrość partnera lub z poczucia obowiązku zarówno chlebodawca, jak chlebobiorca wiernie czekają na siebie przez cały tydzień, nie dopuszczając do swojego wolnego czasu najmniejszej formy rozrywki poza miejscem rezydowania. Urozmaiceniem samotnych wieczorów staje się telewizja, książka, czy internet. Czekająca co wieczór na Skypie połowica wymaga również rezygnacji z wyjść integracyjnych po pracy.

polecam wpis Magdaleny Hurko

http://interia360.pl/porady/rodzina/artykul/weekendowe-malzenstwa,66285

Życie na walizkach

Jedna z bardziej popularnych postaw, czyli cotygodniowe kursowanie z punktu A do punktu B. Mimo konieczności pokonania kilkuset kilometrów, trudnych warunków pogodowych oraz okresowego zniechęcenia, stęsknieni za sobą partnerzy dzielnie walczą o choćby kilka dodatkowych godzin razem. Praca upływa im więc pod znakiem niecierpliwego wyczekiwania końca tygodnia, po to, by wraz z przekroczeniem wyjściowego progu firmy czym prędzej wsiąść w pociąg, samochód lub samolot.

Choć rozłąka nierzadko skutkuje poważnym rozłamem w małżeństwie, czy w związku partnerskim, istnieje wiele par, które z odległością nie mają najmniejszego problemu. Jest to im wręcz na rękę, gdyż dzięki temu mają możliwość nieustannego rozwoju, doskonalenia swoich umiejętności, otwierają się przed nimi szanse na atrakcyjne awanse. Wielu ludzi wyjeżdża z konieczności, z powodu braku perspektyw na lepsze życie lub braku podstawowych środków do życia. Takich wyborów się nie ocenia.

Mój pierwszy związek na odległość okazał się klapą. W przypadku moich rodziców rozłąka wzmocniła uczucie, o którym zapomnieli w natłoku codziennych trosk. Odnaleźli coś, co było między nimi na początku i co zyskało z czasem na wartości. W obecnym związku, kilkudniowa rozłąka pozwala obojgu na realizowanie siebie oraz na docenianie każdej wspólnie spędzonej chwili. Bez monotonni, czy przyzwyczajenia.

Wszystko, co robimy w życiu, to kwestia priorytetów. I pewnego dnia człowiek musi zmierzyć się z trudną decyzją. Czy zadbać o dobry byt swojej rodziny kosztem utraty bezcennego czasu, jakim jest także w dalszej przyszłości czas dorastania dzieci. Wybiera się wspólne klepanie biedy lub dobry poziom życia w odseparowaniu.

A Ty co wybierzesz?

. polecam wpis Magdaleny Hurko http://interia360.pl/porady/rodzina/artykul/weekendowe-malzenstwa,66285