Niemoralne żądania.

Trzymając się oszukańczej narracji, że chodzi o uchodźców wojennych, a nie o faktycznych najemnych najeźdźców, o element wrogi, destruktorski i pasożytniczy nieudolnie podszywający się pod imigrantów, Tusk ogłosił niedawno, że trzeba ich przyjmować i że “Potrzebujemy wspólnej europejskiej odpowiedzi w duchu jedności, solidarności i odpowiedzialności ...” ]]>http://swiat.newsweek.pl/uchodzcy-imigranci-w-europie-donald-tusk-o-uchodzcach,artykuly,369726,1.html]]>

O ile jego postawa szukania jedności ma sens, bo to tyle co dobrowolna powszechna zgoda, to już ani solidarność, ani odpowiedzialność nie wchodzą tu w rachubę. Podobnie nie wchodzi tu w rachubę i nasze katolickie miłosierdzie, ani obowiązek moralny, których ideami próbują w nas wzbudzać poczucie winy i fałszywie motywować do zgody na tych imigrantów nasi wrogowie.

Jeśli chodzi o odpowiedzialność, to niewątpliwie Tusk myli tu odpowiedzialność z obowiązkiem, i to nam narzucanym przez unijną władzę metodą kłamstwa i terroru. Chodzi o typowo niemieckie pozbywanie się się przez władzę odpowiedzialności za ogół obciążając nią poddanych.

Odpowiedzialnymi to byśmy mogli być tylko wtedy, gdyby to dotyczyło naszej wolnej decyzji.

W odniesieniu do “imigrantów to by musiała być jeszcze decyzja w pełni świadoma co do ich prawdziwej sytuacji i intencji, i powiązana z przejęciem władzy nad nimi – wszak odpowiadać można tylko za kogoś, kto wykonuje nasze polecenia.

Sytuacja jest tu absurdalna, bo od nas oczekuje się odpowiedzialności, ale od nich podporządkowania się naszej władzy w akcie umowy indywidualnej już nie. To tylko udowadnia, że nie o odpowiedzialność tu chodzi. Takie narzucane kwoty mają wymiar eworzenia państwa w państwie. To poważna agresja, poważne pogwałcenie naszej suwerenności.

Solidarność też nie wchodzi w rachubę, bo i z kim? Gdzie ta realna wspólnota?

Są dwie możliwe: z “imigrantami” i z państwami unijnymi, które przeżywają najazd. Ten drugi problem to spowodowały Niemcy oglaszając, że będą imigrantów przyjmowały i to 800 tys., a teraz się wycofując, choćmają tylko 120 000 wniosków imigranckich i tyle ich do Europy przybyło. Tu więc problem się rozpada na trzy: 1. niemiecki, 2. państw kolonialnych, które mają dług moralny wobec państw skolonizowanych i zarazem państw pochodzenia korporacji prywatnych, które kolonizowały, kolonizują i inicjują tam wojny po dziś dzień, oraz 3. państw, które nie mają tych związków kolonizatorskich.

Dzisiejszy problem, to problem Niemiec i nie można im pomóc w formie solidarności. Ta by wchodziła w rachubę, gdyby je spotkała krzywda niezasłużona. Tymczasem tu im nawet nie grozi krzywda, tylko konsekwencja – a więc to, co im się sprawiedliwie należy. Owszem, Niemcy są silne – jak zaszantażują, to wiele słabych państw się ugnie, tyle że to nie solidarność, a  bandytyzm i nikt się przed nim uginać nie powinien.

Ta zaś solidarność, która wchodzi w rachubę nie jest z kolei tą, o którą chodzi Tuskowi. Bo to solidarność z państwami do których już dotarł najazd. Polegać by miała na wspólnej z nimi solidarnościowej akcji przeciwko Niemcom, by ich sobie zabierali – wszystkich.

Z kolei z imigrantami też nie, bo solidarność to cnota wspólnotowa związaną z typową dla wspólnoty miłością braterską. I być to powinna solidarność państw drugiej grupy, które i tak mają swoje zasłużone problemy.Z kolei państw trzeciej grupy, do których należy i Polska nic nie wiąże w sensie wspólnotowym z tymi imigrantami. Nawet nie uczestniczyliśmy w kolonizacji ich krajów pochodzenia, ani w wojnach przeciwko ich państwom, a nasze korporacje prywatne ich nie drenowały gospodarczo ani finansowo. Nasze tu jakiekolwiek zaangażowanie nie wchodzi w rachubę - ani branie na siebie jakichś zobowiązań wobec tych imigrantów, ani działania przeciwko Niemcom, poza samą zdecydowaną odmową wobec jakichkolwiek nacisków by się angażować. Jak będziemy potrzebowali imigrantów to ich sobie sami poszukamy, a to chyba jeszcze nie tak szybko, bo i ludzie od nas wciąż emigrują za chlebem, a i tych, którzy by chcieli zakończyć swoją emigracyjną tułaczkę i wrócić by w Polsce żyć i pracować są miliony.

Tu trzeba podkreślić, że braterstwo nie jest ideą samą w sobie (wtedy byłoby ideologią, tak, jak było wraz z  wolnością oraz równością w rozumieniu Rewolucji Francuskiej i w ogóle masońskim po dziś jako były niezależne, np. w rozumieniu tych terminów w prawodawstwie UE i podobnym), a jest jednym z filarów sprawiedliwości wspólnotowej. Ta zaś wymaga, by braterstwo było wyrazem tożsamości wspólnotowej jej członków i było zharmonizowane z ich wolnością, równością i odpowiedzialnością za siebie nawzajem, nadto jako forma sprawiedliwości realizowało równowagę praw i obowiązków i oddawało każdemu, co mu należne, a także służyło wyższym od sprawiedliwości ludzkim wartościom wyższego rzędu, zaczynając od natury, a w szczególności by było podporządkowane normom moralnym.

Powszechne braterstwo ludzi to tylko pewna deklaracja wyjściowa. Przejście do praktyki ujawnia że to sprawa poważna i wymaga spełnienia pewnych warunków. Poza tym nie podlega naciskom, bo każde nowe jest w pełni dobrowolnym wyróżnieniem jak każda forma miłości. Jest łaską.

Bratać to się można tylko z tym, co jest przyjazne. Braterstwo i przyjaźń to formy miłości, a więc i służby tak wzajemnej, jak wspólnemu celowi, oraz wzajemności, a więc chęci budowy zgodnej, świadomej i dobrowolnej jedności jako zjednoczenia sił dla wspólnych działań, czyli wspólnoty opartej o lojalność, zaufanie, bezinteresowność i sprawiedliwość.

Jeżeli człowieka wyobrazić sobie jako tworzące jeden organizm narządy i funkcje bez których istnieć nie może, to jego głowa będzie świadomością, serce - wolą, ręce - narzędziami do pracy i bronią do walki, a nogi wolnością względem rzeczywistości zewnętrznej. Do tego duch będzie mu kręgosłupem, żebra tym, co mu przyjazne, chroniące to co delikatne, słabe, wrażliwe, wewnętrzne i osobiste, a zarazem bracia między sobą.

Tu właśnie jest istota braterstwa – podobieństwo i wyrastanie z tego samego kręgosłupa duchowego. Oczywiście ten kręgosłup duchowy, to zarazem wspólna wiara.

Nadto braterstwo to wspólne wartości chronione, a więc i zgodność w pojmowaniu dobra i zła, chronione dobra wspólne, współodpowiedzialność, współczucie, solidarność w jeden drugiego ciężarów noszeniu, udzielaniu pomocy krzywdzonym braciom (podobieństwo wspólnoty braterskiej do układu naczyń połączonych – korzyść jednego szybko staje się korzyścią i innych, a koszty krzywdy jednego ponoszą i inni. Właśnie tu jest umocowanie solidarności i miłosierdzia.

Tak więc solidarność to działanie ogółu członków wspólnoty dla zapobiegania, aby nie doszło do takiej potrzeby pomocy krzywdzonym, a miłosierdzie to sposób działania osób szczególnie dobrze funkcjonujących we wspsólnocie dla ratowania osób śmiertelnie zagrożonych nie ze swojej winy, by je „równać w górę”, nawet do swojego poziomu, aby nabrały zdolności do w pełni samodzielnego funkcjonowania (tu uwaga , że miłosierdzie jest łaską, udzielaniem ze swego bez ponoszenia istotnych kosztów, braniem odpowiedzialności za osobę ratowaną dokąd czerpie ona z łaski dla jej celów, jest braniem na siebie przez osobę miłosierną winy krzywdziciela, by za nią zadośćuczynić (nie mylić z aktem miłości, kiedy to bierze się na siebie winę własnego krzywdziciela i zakres zadośćuczynienia, którego on już nie jest w stanie dokonać), jest wyróżnieniem, aktem w pelni wolnej woli i może nawet wykraczać poza wspólnotę, i choć pozostaje aktem bezinteresownego, specyficznego rodzaju miłości, w perspektywie służy poszerzaniu wspólnoty, gdyż otwiera na miłość wzajemną). W ogóle braterstwo to zgodna służba na rzecz realizowanych wspólnych celów.

Mało tego – tak pomoc (solidarność), jak i ratowanie (miłosierdzie) są oczywiście we wspólnocie niezbędne jako potężna broń samoobrony wspólnoty, ale nie są w stanie zastąpić sprawiedliwego zorganizowania życia wspólnotowego. A więc sprawiedliwego, by każdy był w stanie samodzielnie zaspokajać swoje potrzeby, czy wchodzić w trwałe związki, które mu to umożliwią na zasadzie wzajemności, a także sprawiedliwego w sensie zapewniania bezpieczeństwa ludzim dobrym, uczciwym i sprawiedliwym, a skutecznego karania wszelkiego rodzaju przestępców, by grożąca im kara była na tyle wyższa od potencjalnych korzyści, aby nie było chętnych do krzywdzenia innych, a także przywracania ich do życia w społecznośc dopiero wtedy, kiedy będą rokowali przestrzeganie jej moralnych zasad. W szczególności dotyczy to konieczności, by wszelka polityka: zwłaszcza władza, prawo, gospodarka, ekonomia, handel, a zwłaszcza wszelkie „zawody zaufania społecznego”  kierowały się najwyższą możliwą moralnością.

Podkreślę w odniesieniu zwłaszcza do solidarności, której żąda Tusk, czy naciskają inni – choć jako wartość wspólnotowa jest aktem wolnej woli: pomoc (solidarność) nie jest w stanie zastąpić sprawiedliwego zorganizowania życia wspólnotowego.

Tak więc nie łatanie, nie przerzucanie własnej odpowiedzialności moralnej przez Niemcy na innych, którzy tu za nic odpowiedzialni nie są, tylko najpierw ponoszenie konsekwencji własnej niefrasobliwości przez Niemcy, a po drugie opracowanie i jednoznacznie wyrażonej polityki imigracyjnej, i jednoznacznego stosunku do korporacji prywatnych, wymuszającego przywrócenie sprawiedliwości między nimi a państwami kolonizowanymi, z groźbą ich rozwiązania, przejęcia ich majątku przez  

państwa na terenie których jest i z tego majątku zaspokojenie roszczeń państw objętych kolonizatorskim drenażem.

Wszelka pomoc, do jakiej tu będzie dochodziło nie może obciążać państw i członkow narodów.

Powiązany wpis: “Odpowiedzialność za ogół”.