Tędy, owędy, byle do celu

 Indoktrynacja, czyli pranie mózgu

 Jesteś pan prymitywny! Jak cały naród, zresztą. – słowa filmowego Paździocha, skierowane do tłustego Arnolda Boczka, przepełniły czarę goryczy. Już was, Kiepscy, nie lubię! Wystarczy!

 Pamiętam początki tego serialu. Cała Polska zaśmiewała się z przezabawnych postaci, wykreowanych przez znakomitych i popularnych aktorów.  Śmieszne dialogi, pełne dowcipu scenki, a nade wszystko,  prześmiewczy stosunek do narodowych słabości, doskonale trafiały w gust polskiego widza. Lubimy autoironię i samokrytyczny stosunek do własnych niedoskonałości. Losy mieszkańców kamienicy przy ulicy Ćwiartki we Wrocławiu nie były nam obojętne, bo pozwalały, przeciętnemu widzowi, zrozumieć niektóre z postaw społecznych, poznając pobudki, kierujące poczynaniami takich środowisk.

 Patrząc na ekran zaśmiewałam się do łez. Nie należałam jednak do wiernych fanów tego filmu i coraz rzadziej w moim domu rozbrzmiewał głos Ferdka Kiepskiego. Do tego doszedł mój prywatny bojkot Polsatu, co definitywnie zaowocowało rozstaniem z Kiepskimi. Sporadycznie tylko, wędrując po kanałach , czasem któryś członek mojej rodziny trafił na emitowany akurat odcinek i tylko wtedy dowiadywaliśmy się, co słychać na ulicy Ćwiartki.

 Któregoś razu, a było to w czasie, kiedy pod naszym dachem zagościła, na dłużej, moja staruszka Mama, ktoś włączył Polsat i na ekranie pojawiła się rodzinka Kiepskich. Wtedy jeszcze w pełnym komplecie, bo z „babką” – Krystyną Feldman.

 Wtedy odkryłam rzecz przerażającą. Okazało się, że tak naprawdę, zupełnie podświadomie identyfikowałam siebie i swoją rodzinę z tą telewizyjną – patologiczną i wykrzywioną moralnie. Jak  na to wpadłam? Proste. Każde słowo, a padały niewybredne, skierowane do filmowej babki, mimo woli odnosiłam do swojej mamy. I przeraziłam się, że mogę sprawiać jej przykrość samym faktem akceptacji tego, co pokazywał film. A były tam: szafa- „areszt”, szyderstwa, groźby i poniżenie.

Kiepscy zniknęli z mojego domu na kilka lat.

 Nie ma już ze mną Mamy, wyjechała. Odeszła też filmowa „babka”. Krystyna Feldman umarła. Teraz jedynie w serialowych powtórkach można zobaczyć stare odcinki z jej udziałem.

 Ostatnimi czasy wróciłam do TVN-u i Polsatu, a tym samym do Kiepskich. Oglądam też powtórki na ATM Rozrywka. Z pełną premedytacją analizuję to, co widzę na ekranie. Patrzę, wyciągam wnioski i tworzę kolejne teorie spiskowe. Szukam i znajduję.

Mówi się: Jak nie kijem go, to pałką!

I jest w tym coś, bo, pomijając „Kiepskich”, czy czym innym jest „Szkło Kontaktowe”? Tak samo ukazuje Polaków w krzywym zwierciadle i wzbudzając w telewidzach salwy śmiechu, każe patrzeć na rodaków z nutą pogardy i szyderstwa.

 Istnieje cały szereg rozmaitych sposobów, by dotrzeć do psychiki każdego obywatela. Za pośrednictwem ekranu, książki, gazety, internetu, lub bezpośredniego przekazu, na przykład podczas koncertu lub wykładu. Ostatnio, na koncercie w Anglii, Mozer znieważał Polaków, a jedyną osobę, która próbowała oponować, potraktował w niebywale obelżywy sposób.

 Bronimy się przed ideologią gender, słusznie dopatrując się zagrożenia dla rozwoju psychicznego naszych dzieci. Boimy się wypaczenia ich świadomości i spustoszeń w postrzeganiu rzeczywistości.

 Tymczasem, wszyscy poddajemy się mimowolnej indoktrynacji, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, jak głęboka jest i skuteczna.

 Dotknięci boleśnie „Pokłosiem”, przyjmujemy na siebie kolejny antypolski film. Czy „Ida”, ma być tym drugim policzkiem, przyjętym z pokorą i uniżeniem? Co jeszcze? Ile jeszcze?

 Właśnie kończę czytać książkę, traktat właściwie, o wszystkich wadach Polaków. Praca powstała w oparciu o rozprawę doktorską autorki. Całość ta, niczym dobra kasza, okraszona jest bogato tłustymi skwarami, czyli ociekającymi niechęcią do Polaków cytatami, wyjętymi z ust rozlicznych piewców lewackich ideologii. Nie zdawałam sobie sprawy, jak wielu wrogów mają Polacy. Najgorsze, że żyją obok nas. Pomiędzy nami. Oni kształtują światopogląd naszej młodzieży.

Autorce tego „dzieła” wkrótce złożę szczere wyrazy ubolewania, że… urodziła się Polką. Tak się składa, że znam ją osobiście. Wierzę, że to tylko chwilowa niedyspozycja. Jest młoda. Może zmądrzeje?

Czy rzeczywiście?

Pewien inny autor, Redliński z nazwiska, zasłynął swego czasu Konopielką. Za nic miał żal swoich ziomków, którzy wybaczyć mu nie mogli tego, co im zrobił. Krzywdę czują do dziś, bo opowiastka obrosła filmowym sadełkiem i zajęła znaczące  miejsce w hierarchii narodowej filmoteki. Paszkwil porównywalny do „Malowanego Ptaka” ustanowiono prawdą objawioną.

Co jeszcze? Z której strony teraz?

Może będzie to „Ziarno Prawdy”, które lada dzień wejdzie na ekrany?

A może „Wołyń” Smarzewskiego? Po „Domu złym” wszystkiego można się już spodziewać.

   Padają ciosy to z lewa, to z prawa, a my nauczyliśmy się przyjmować je z godnością, nie chyląc przy tym karku. I trwamy, budząc coraz większą zaciekłość i zawiść. Wierzymy bowiem, że: "Nie złamie wolnych żadna klęska, Nie strwoży śmiałych żaden trud... "

 Popatrzcie na tego „pokonanego” polskiego Powstańca. Jego wzrok mówi wszystko. 

 Komuś bardzo zależy na tym, żebyśmy skruszeli. Nasza hardość kogoś uwiera. Wrodzona, narodowa duma, musi być komuś solą w oku. Ktoś chce złamać nas i upokorzyć. Zdeptać, opluć i rzucić do rynsztoka. Niezłomnego Polaka zmienić w wiotką, sprzedajną, tchórzliwą szmatę.

Nie przejdzie! Nie dadzą rady!