Swojski smrodek PRLowskiego szamba…

Partia, zwana dla zmyłki „obywatelską” na wzór partii, dla zmyłki zwanej „robotniczą” - wykonała błyskotliwy manewr po kolejnym okresie „błędów i wypaczeń”. Partia, zwana „obywatelską” odziedziczyła bowiem po partii, zwanej „robotniczą” wszystkie zachowania mające na celu utrzymanie władzy, upodobniając się po ośmiu latach władzy do niedoścignionego wzorca. W końcu PZPR utrzymała władzę przez kilka dekad, więc czerpanie z dobrych wzorców nie tylko pozwoliło partii obywatelskiej przeżyć wszystkie afery, ale jest dzisiaj jej nadzieją, że kolejna afera, związana z upublicznieniem akt Prokuratury, zostanie skutecznie zamieciona pod dywan. Wystarczy przecież zmienić paru ministrów….

Te skuteczne, postpeerelowskie manewry udanie stosował Donald, wymieniając po aferze hazardowej takich zaufanych towarzyszy, jak Szejnfeld, Schetyna i Dzikowski. Oczywiście – nie wymienił ich na zawsze, gdyż czym innym jest afera, a czym zupełnie innym zaufanie partii. Dlatego wczorajsze aferały cieszą się nadal pełnym zaufaniem partii, pełniąc rolę hejterów w reżimowych mediach. To oni do dzisiaj troszczą się o los Polski, w której rządzić może Kaczyński, Macierewicz i Ziobro – zapraszani (jak gdyby nigdy nic) – przez reżimowe media. Jednak po każdej aferze i zmianie ministrów w „najlepszym w dziejach ludzkości rządzie” – wódz naczelny mógł (wzorem pierwszego sekretarza PZPR) spokojnie powiedzieć, że „partia jest taka sama, ale nie taka sama”. Czyli jest tym samym czym była, ale już innym. Przekładając to na bardziej zrozumiały język: partia pozostała mafią, ale jest już inną mafią...

Tych okresów przemian mafii w inną mafię było wiele w okresie rządów partii obywatelskiej (d. robotniczej). Trzeba było np. wymieniać ministrę Muchę (sponsorkę koncertu Madonny z publicznych pieniędzy) na niepodatnego na korupcję, ale oddanego partii nauczyciela wuefu Biernata. Po klapie reformy służby zdrowia, Donald Tusk powołał na reformatora pozyskanego z SLD Arłukowicza – zaś E. Kopacz posunął na stanowisko marszałczyny – za wybitne zasługi w przekopywaniu na jeden metr ziemi pod Smoleńskiem. Po fiasku reformowania nauki i edukacji – do rządu weszły szczerze oddane Donaldowi - Kluzik -Rostowska i Kolarska-Bobińska. Z kolei - rządowego sztukmistrza finansowego Rostowskiego zastąpił Szczurek, zaś minister Boni – pod którego czujnym okiem „cyfryzatora” wykwitła największa afera łapówkarska, po której szybko w III RP cyfryzacji nie będzie – ostatecznie wylądował w Brukseli. Analogia z PRL-em aż w oczy kłuje, gdyż w PRL-u taki minister Boni niewątpliwie wylądowałby na miękkim fotelu w centrali RWPG, czyli w Moskwie…

Do największych sukcesów reformowania Polski po „rozliczeniu okresu błędów i wypaczeń”, było postawienie towarzyszki partyjnej Eli Bieńkowskiej na stanowisku ministra resortu rozwoju regionalnego. To była konieczność na kolejnym etapie zwijania Polski. Resort rozwoju regionalnego pod światłym przewodem wicepremiery E. Bieńkowskiej został bowiem połączony z ministerstwem transportu po aferze „zegarkowej” innego, cudownego dziecka PO, czyli Sławomira Nowaka. Ale to był jeszcze 2013 rok – gdy nieznane były taśmy prawdy, nagrane przez gang kelnerów, posługujących się cyrylicą – jak to określił wódz naczelny Tusk. Był to zatem błogi okres wyczekiwania na burzę, po której z Polski uciec musiał nie tylko premier Tusk, ale i wicepremiera Bieńkowska. Niestety, Radek Sikorski nie załapał się na samolot do Brukseli…

Gdy taśmy ujrzały światło dzienne – Tusk przed odseparowaniem się od tego „folkloru i syfu” (rozmowa prezesa Orlenu Krawca z Grasiem), wskazał na E. Kopacz, jako capo di tutti partii obywatelskiej i tzw. rządu teoretycznego państwa. Ta wybitna, gminna działaczka ZSL, czyli sojuszniczej partii robotniczej – postawiła na sprawdzonych w boju działaczy partii obywatelskiej oraz z sojuszniczego stronnictwa (d. ZSL). Problemem dla partii pozostał jednak Radek Sikorski, który ujawnił (jeszcze jako szef MSZ) Rostowskiemu (jeszcze jako szefowi MF) w restauracji Amber Room, że robi laskę Amerykanom. Premier Kopacz, zgodnie z zasadami obowiązującymi w PRL – dokonała istotnych roszad w rządzie, aby „partia pozostała ta sama, ale nie taka sama”.

Radek Sikorski dostał „kopa w górę”, czyli na fotel marszałka sejmu, zaś Vincent Rostowski wylądował na stanowisku szefa doradców premiery. Dziś to już przeszłość...

Była gminna działaczka ZSL pozbyła się bowiem bez skrupułów „najlepszych ministrów w dziejach polskiej państwowości”, aby ratować resztki z tonącej partii, zwanej obywatelską. Rostowskiemu pozostanie więc zarządzanie swoimi licznymi nieruchomościami, zaś Radek Sikorski – po pożegnaniu się z najkrótszą karierą marszałka sejmu III RP – zostanie zapewne już tylko kustoszem dworu w Chobielinie. Sikorskiego, który (jako szef MSZ) celował w najwyższe stanowiska w Europie nie poprosi nawet Ukraina, by jej doradzał…

Bo właśnie Sikorski będzie największym przegranym bitwy partii z Narodem o „lepsze jutro”. Jest paradoksem, że to właśnie Sikorski obiecał Tuskowi, że pisowskie watahy zostaną dorżnięte – sam zaś został dorżnięty przez stojącą na czele peowskich watah Ewę Kopacz...

Po Sikorskim pozostanie jednak coś, o czym pamiętać będą przyszłe pokolenia. To będzie nowe powiedzenie, podobne do nieaktualnego już powiedzenia „Wyszedł jak Zabłocki na mydle”. W tym miejscu dodam, że Cyprian Franciszek Zabłocki (1792 - 1868) – polski ziemianin herbu Łada, właściciel dworu w Rybnie koło Sochaczewa, wsławił się oryginalnymi inwestycjami, które miały przynieść mu wielkie pieniądze (niewielkim kosztem), a kończyły się plajtą. Sikorski zaś, jako mudżahedin, a zarazem „oksfordczyk”, najlepszy w dziejach szef MSZ i Marszałek Sejmu - właściciel dworu w Chobielinie, który szykował się na szefa NATO, potem na szefa unijnej dyplomacji, godząc się następnie na stanowisko byle jakiego komisarza ( w tym ds. energetyki, co ujawnił na „taśmach prawdy”) - pozostawi po sobie nowe powiedzenie – przestrogę: „Liczył, jak Sikorski na komisarza”…

I to by było na tyle.

P.S. Stare powiedzenie „Wyszedł jak Zabłocki na mydle” powinno zostać zmodyfikowane, zgodnie z patosem naszych obywatelskich czasów. Na: „Wyszedł jak Leming na Platformie”