Słodkie piętno Krzyża

Dzisiaj, we wszystkich kościołach katolickich Stanów Zjednoczonych odbędą się Msze święte, po których każdy naznaczony zostanie piętnem Krzyża. Bo przeciwnie niż w Polsce, gdzie na głowy sypie się popiół ze spalonych palm, tam naznacza się czoła olejem, zmieszanym z popiołem…

Wychodząc z Kościoła, spoglądałem na Amerykanów z naznaczonymi czołami. Nikt nie próbował tego znaku zmazać chusteczką, przeciwnie: widać było u niektórych wyraz dumy na twarzy, że zostali naznaczeni piętnem Krzyża. Idąc tak ulicami Waszyngtonu w ten lutowy wieczór – mogłem z łatwością wskazać na uczestnika niedawnej Mszy świętej w katedrze. Oni, siedząc z przyjaciółmi lub samotnie w kawiarni Sturbucks – z piętnem Krzyża na czole – wydawali się ten Krzyż manifestować wśród wątpiących w Pana - na czterdzieści dni przed Jego śmiercią i chwalebnym Zmartwychwstaniem - w najbardziej skomercjalizowanym kraju Świata.

“Prochem jesteś i w proch się obrócisz” – to najważniejsza z prawd, którą trzeba dzisiaj ujawnić i manifestować pośród wierzących w fałszywych proroków, w ich nadprzyrodzone możliwości uczynienia świata lepszym, gdy wyzbędziemy się Krzyża i wiary w Boga żywego.  Oni zamienią się w proch razem ze swoimi chorymi ideami. Nic z tego nie zostanie, poza smrodem spalenizny.

Ten słodki znak Krzyża trzeba dziś nie tylko demonstrować, ale i bronić przed ludźmi, którzy jeszcze wierzą w szatańskie idee nieskonczenie bogatej Europy czy Ameryki - bez Boga. Dlatego, wychodząc z amerykańskiego Kościoła, naznaczony piętnem Krzyża – nie czułem wstydu lecz radość przed nadchodzącymi dniami Wielkiego Postu, których zwieńczeniem będzie Zmartwychwstanie Jezusa Chrytusa.

Bo dzięki tej wierze mam szansę także zmartwychwstać, choć także w proch się obrócę. Bo to On ujawnił świętej Faustynie kim jest i jak wielkim miłosierdziem ogarnia mnie i wszystkich grzeszników tego świata:

„Jestem święty po trzykroć i brzydzę się najmniejszym grzechem. Nie mogę kochać duszy, którą plami grzech, ale kiedy żałuje, to nie ma granicy dla Mojej hojności, jaką mam ku niej. Miłosierdzie Moje ogarnia ją i usprawiedliwia. Miłosierdziem Swoim ścigam grzeszników na wszystkich drogach ich i raduje się Serce Moje, gdy oni wracają do Mnie. Zapominam o goryczach, którymi poili Serce Moje, a cieszę się z ich powrotu. Powiedz grzesznikom, że żaden nie ujdzie ręki Mojej. Jeżeli uciekają przed miłosiernym Sercem Moim, wpadną w sprawiedliwe ręce Moje. Powiedz grzesznikom, że zawsze czekam na nich, wsłuchuję [się] w tętno ich serca, kiedy uderzy dla Mnie. Napisz, że przemawiam do nich przez wyrzuty sumienia, przez niepowodzenie i cierpienia, przez burze i pioruny, przemawiam przez głos Kościoła, a jeżeli udaremnią wszystkie łaski Moje, poczynam się gniewać na nich, zostawiając ich samym sobie i daję im czego pragną”. (Dz 1728)