Czym chata bogata ...

Ups, I did it again! - ustami premiera powiedziała PO na akademii z okazji 5-lecia utrzymania stołków. Nie, żeby zaraz bić się w piersi, ale – zachowując proporcje – obok wiekopomnych sukcesów nie obyło się przecież bez błędów. Jak miło! Nikt nie jest doskonały, wszyscy kochamy Jasia Fasolę pomimo jego wpadek, no chyba, że nieoczekiwanie misiowi Jaś wydłubie oczko albo wręcz zacznie dłubać w nosie.

Co to, to nie! Premier nie dłubał. Tym milszy nastrój powinien był wywołać, a u mnie, psiakrew, jakoś nie wywołał. Zachodzę w głowę, dlaczego? Przecież zwierzenia niewinnej pięciolatki wszystkich powinny ująć, więc co? Ja – jakiś nienormalny?

Nie wiem, gdzie pies pogrzebany, ale nie mogę otrząsnąć się wrażenia, jakbym tego psa przed chwilą wykopał.

Jubileusz, jubileuszem, ale żeby cały naród traktować jak małolaty i to opóźnione w rozwoju?!

No, bo jak inaczej rozumieć ten wykład, że Republika, to Rzeczpospolita, a Rzeczpospolita to nasza ojczyzna. Ja słyszałem, że młodzi ludzie na wiecu 11/11 mówili o potrzebie obalenia Republiki Okrągłego Stołu. Czy ta pięcioletnia siksa próbuje nam wmówić, że Res Publica to to samo co ROSpublika?

Jeśli tak, to kto przed kim ma Ojczyzny bronić?

„Jesteśmy zwykłymi ludźmi”.

Niesłychane! Czyżby? Pięć lat wystarczyło, żeby próbować to zrozumieć? - Chcę, żebyście poszli do ludzi! - grzmiał premier. - Rozumiecie barany, zwykli ludzie, pójdą do zwykłych ludzi, żeby o zwykłych sprawach pogadać. - Hola! Hola! Ja – dziękuję. Jeśli się wybieracie, mnie proszę ominąć – zwykłych ludzi spotykam co dzień i gadam z tymi, z którymi mi po drodze. A z wami, od niedawna zwykli, nie chcę mi się gadać ...

„Naszą naczelną ideą była i pozostaje normalność”.

Rewelacja! Już widzę, te think tanki, burze mózgów i mądre głowy z troską pochylone nad losem narodu. - Jak ma być! Normalnie! To znaczy, jak? Nie marudź, ciemna maso! Się zobaczy, zawsze jakoś będzie. Zawsze będzie normalnie!

„Daliśmy radę”

Kurde, oni - zwykli ludzie - dali radę, a ja, rodzina i znajomi gonimy w piętkę. No wiem, oni tę radę dali za nasze pieniądze, ale nie wypada przecież przy jubileuszu darowanemu koniowi w pysk, za przeproszeniem, zaglądać. - Ho, ho! Na ilu frontach za to radę dawali. Aż dziw bierze, że stadion narodowy jeszcze się ostał. - Tfu, tfu! Na psa urok, żebym nie wykrakał! Jak tak dalej pójdzie, może go od jutra przemianują na stadion pięciolecia …

Deja vu? Tak jakby. Skądś jakbym znał ten bełkot. Spróbujmy podsumować:

Niebawem ekipa zwykłych ludzi rusza w Polskę by ze zwykłymi inaczej pogwarzyć o normalności i radzić jak dawać radę.

Szykujcie chleb i sól Rodacy!

I niech się nikt nie krzywi, że te lizaki co wam niosą, są trochę ... wylizane.