[recenzja]"Cień tajnych służb" Doroty Kani

Kania opisuje sprawy zarówno z lat 90-tych (niewyjaśnione samobójstwo Ireneusza Sekuły czy morderstwo Jaroszewiczów), jak i zupełnie świeże, mniej lub bardziej kojarzące się ze Smoleńskiem – tajemnicze, oficjalnie uznane za samobójstwa zgony Michniewicza, Petelickiego, Musia. Większość rzeczy przypominamy sobie z gazet, jeśli oczywiście czytaliśmy te gazety, które miały odwagę podejmować średnio wygodne tematy i nie zadowalać się wersjami oficjalnymi. Listę opisanych znanych samobójców, czy też „samobójców” uzupełnia Andrzej Lepper. Poznajemy ostatnie dni i tygodnie jego życia. Przypominamy sobie, że po kolei, w krótkim odstępie czasu, umierali jego współpracownicy. Akurat ci, z którymi dzielił się tą swoja wiedzą, z którą nie zdążył podzielić się z nami. Ot, typowy dla III RP przypadek. Zwiedzamy z autorką więzienne cele, w których monitoring nie zadziałał, lub nie objął akurat tego kąta, w którym wieszał się kolejny mafijny cyngiel lub boss. Tak, polskie więzienia bardzo wzmacniają wyrzuty sumienia – nie każdy wytrzymuje. Wisielczy (nomen omen) humor, to chwilowo jedyne, co zostaje podczas lektury. Inaczej szlag trafi nas jak bohaterów kolejnych rozdziałów. Cóż, żyjemy w kraju, w którym złego skazać (najczęściej na śmierć) może jeszcze gorszy. Prawie każda historia (oprócz już wymienionych, Dorota Kania zajmuje się jeszcze m.in. sprawą Olewnika, w której nadal nie wiemy niczego – i po lekturze wiemy jeszcze mniej, ale nie do autorki to zarzut) nadaje się na oddzielną książkę i być może kiedyś się takowej doczeka. Na razie mamy zbiory Kani i, wcześniej, Jachowicza, mamy wywiad z Gmyzem, wspomnienia Sumlińskiego – a wszystkie te książki jakoś tam ze sobą łączą się nazwiskami sporej części bohaterów. Wszyscy autorzy są od wielu lat dziennikarzami śledczymi i każdego – fizycznie bądź tylko za pomocą procesów – próbowano zniszczyć. Na szczęście wciąż piszą. Te książki nie zastąpią ani wyroków, ani więzień, ale lepsze to, niż całkowite zamilczenie.