Zakrwawione łapy Sakiewicza i konfraterni

„Resortowe dzieci: Media”, głośna książka Doroty Kani, Jerzego Targalskiego i Macieja Marosza, skłoniła mnie do napisania tego tekstu i spojrzenia na świat naszych mediów - jak to się mówi - z szerszej perspektywy. W medialnym światku bowiem jak nigdzie indziej najlepiej uwidaczniają się strategie toczącej się w Polsce zimnej wojny pomiędzy tak zwanym mainstreamem a obozem tak zwanej IV RP.

Kiedyś opublikowałem artykuł pt. "Media ściśle niezależne" a także całą serię tekstów politycznych, będących próbą mojej, amatorskiej analizy przyczyn tego, co się w kraju nad Wisłą dzieje. Daruję sobie zatem wywody o przyczynach rozgrywającej się nieustannie polityczno-medialnej wojny w naszym kraju. Nie miejsce tutaj na cofanie się do sławetnej wałęsowskiej "wojny na górze", która wedle mnie stanowi genezę dzisiejszego podziału, oczywiście po wielu mutacjach itd. To temat na książkę. Zresztą, książek w tym temacie mamy pod dostatkiem i każdy zainteresowany może bez trudu odnaleźć odpowiednie w tej kwestii lektury.

Zacznijmy od elementarza. Połowa społeczeństwa nie bierze udziału w wyborach, niżej podpisany również do tej połowy się zalicza, uważając polską demokrację za groteskowy kabaret, gdzie każe się obywatelowi wybierać pomiędzy dżumą a tyfusem. Druga połowa to mniej lub bardziej zaangażowani obywatele. Pominę w tych rozważaniach SLD a także Palikociarnię, skupiając się na PO i PiS. Wiadomo, że te dwie partie nienawidzą się tak mocno jak tylko się da, podobnie ich wyborcy, przynajmniej ci zaangażowani. Wojna, jaka toczy się w świecie mediów stanowi lustrzane odbicie wojny w polityce i wzajemnych animozji wśród wyżej wymienionych wyborców.

Jak to przekłada się na realia? Oto ukazuje się książka "Resortowe dzieci. Media". Zwolennicy teorii Układu i wrogowie poesbeckiego porządku III RP jako skutku "zdrady" przy Okrągłym Stole dostali od Doroty Kani tyle paliwa, ile tylko mogli. Faktycznie, wyziewa z tej książki obraz arcynieciekawy. Główni dziennikarze nad Wisłą, ci zaliczani do "głównego nurtu" to "resortowe dzieci", dzieci swych czerwonych rodziców, dawnych sekretarzy i ubeckich donosicieli a nierzadko sami donosiciele. Zawłaszczyli świat gazet i telewizji, służą PO-wskiej władzy, z niezwykłą zajadłością zwalczają lustrację i dekomunizację. Ich naczelnym ideologiem jest oberredaktor z ulicy Czerskiej - Adam Michnik, rządzący nową "Trybuną Ludu" czyli "Gazetą Wyborczą". Efektem tego, że postkomunizm panoszy się w Polsce i ją niszczy jest kontrakt Okrągłego Stołu a wcześniej jeszcze robocze dyskusje w Magdalence. Wszystko zaś przyklepał Tadeusz Mazowiecki swą sławetną "grubą kreską" (pierwotnie była to "gruba linia"). "Gruba kreska", która początkowo miała znaczyć coś zupełnie innego stała się synonimem wszelkiego zła - nierozliczenia zbrodniczego systemu i panoszenia się postkomuny, dziś noszącej szaty światłej europejskości. I tak dalej, i tym podobne. Teoria ta jest znana i w mojej ocenie w dużej części prawdziwa.

Ale nie o to w tym momencie chodzi. Chodzi o to, że zaciekli wrogowie Układu III RP w swej często fanatycznej wierze przyjmują wszystko, co mówią media "antyreżimowe", czyli te reprezentowane przez Kanię, Wildsteina, Ziemkiewicza i spółkę, bez krzty krytycyzmu. Dziennikarze tzw. "niepokorni" lansują się na jedynych sprawiedliwych, którym zależy tylko i wyłącznie na prawdzie. Klaruje się prosty i dziecinny, czarno-biały podział na "dobrych" i "złych". To, że postkomuna panoszy się wyniku haniebnych zaniedbań i cynizmu elit posolidarnościowych jest jasne. Nie ma co tego wątpliwości. To, że tacy dziennikarscy kibole jak Lis, Olejnik albo Paradowska to kanalie pousadzane w mediach dzięki czerwonym koneksjom - jest jasne. To, że nikt otwarcie nie zakwestionował, że "Resortowe dzieci" ukazują fakty poparte dokumentami (choć często wybiórczo) - jest jasne. To, że nikt po 1989 roku nie poczynił więcej mentalnych spustoszeń i nikt bardziej nie zakłamał rzeczywistość niż Adam Michnik - wybitny obrońca ubeków, obrońca czerwonej mafii i samozwańczy sędzia-moralizator, który zbrodniarzom wybaczył zbrodnie w imieniu całego państwa - jest jasne. Chodzi jednak o to, że ten niby prosty, klarowny obraz: "zły mainstream" i "szlachetni my" jest tak samo zakłamany jak telewizja TVN ze swym ubeckim rodowodem z jednej strony a media Tadeusza Rydzyka z ich narodową-katolicką histerią z drugiej strony (zresztą, media biznesmena z Torunia przebranego za księdza stanowią skrajność i tylko idiota może na jednej szali stawiać np. "Nasz Dziennik" z tygodnikiem "Do Rzeczy"). Odpryski tej medialnej wojny dziennikarzy "antyreżimowych" i "niepokornych" z "reżimem" Tuska i Michnika najbardziej widoczne są w internecie. Obrzucanie się błotem przez zwolenników Jarosława Kaczyńskiego a jego wrogami jest już stałą praktyką. Stek chamstwa i wulgaryzmów przekroczył stężenie krytyczne, co sprawia, że nic już nikogo nie dziwi. Mamy więc z jednej strony "zdrajców", z drugiej zaś "ciemnogród", "jaskiniowy antykomunizm", "prawicowe oszołomstwo" i tak dalej. Propagandziści z Czerskiej wymyślili cały słownik nowomowy III RP. Cały ten bajzel ochrzczono mianem "wojny polsko-polskiej" właśnie. Końca jej nie można się spodziewać, bo ludzie w nią zaangażowani mówią zupełnie innymi językami, wojna ta bierze swój początek na poziomie najwyższej politycznej wierchuszki a potem poprzez media sprzyjające zwaśnionym obozom wlewa się w zaangażowanych obywateli.

Co interesujące, walczące ze sobą media z reguły oskarżają się o to samo, z reguły o stosowanie "mowy nienawiści", szkodzenie interesowi kraju i tak dalej. I zaślepione tą wojną obywatelskie głowy na dole drabiny bez krzty zastanowienia ulegają z jednej strony temu, co pisze "Wyborcza" i mówi TVN, z drugiej zaś temu, co pisze Rafał Ziemkiewicz albo ludzie z jego poglądowej orbity. W ten sposób ten cyrk zamieniony został w samonakręcający się mechanizm, który kręci się tak szybko, jakie akurat występuje natężenie zajadłości po którejś ze stron.

Wróćmy do "Resortowych dzieci", bo to - uważam - najlepszy dowód na to, że świat jest nieco bardziej skomplikowany niż chcieliby tego zwolennicy prostych rozwiązań. Dorota Kania i jej współautorzy - moim zdaniem - zrobili dobrą robotę wywlekając medialny rynsztok III RP na światło dzienne. Ale... właśnie, tych "ale" od razu nasuwa się kilka, jednak w ferworze permanentnej walki nie ma miejsca na zastanowienie się bo najważniejsze to zetrzeć przeciwnika na proch. Tak więc autorzy książki bombardują czytelnika informacją kto miał matkę albo ojca w PZPR bądź SB i dzięki temu dziś grzeje się przy mainstreamowym, medialnym ognisku, ale kiedy czytelnik mający odwagę głębiej pomyśleć zacznie się zastanawiać, wątpliwości nasuwa się coraz więcej. Bo oto matka pani Kani, dziennikarki zafascynowanej lustracją, również była w PZPR, podobnie jak ojciec drugiego z autorów, Targalskiego. Ale tego z książki się nie dowiemy. Olga Lipińska - bez wątpienia postać odrażająca - jest oskarżana o służenie swymi "Kabarecikami" mafii Jaruzelskiego z okresu Stanu Wojennego, ale już słowem w książce się nie wspomina, że Jan Pietrzak, dziś sztandarowy wróg mainsrteamu także w swym życiorysie ma na koncie pewne zasługi dla dawnego reżimu. Oczywiście skala szkód wyrządzonych przez Lipińską i Pietrzaka, który dość szybko przeszedł na "jasną stronę mocy" jest zupełnie nieporównywalna, jednak próbuję ukazać tylko na tym przykładzie jak "niepokorni" autorzy książki wybiórczo żonglują faktami. Teza jest postawiona na początku zaś potem dziesiątki kolejnych przykładów mają ją tylko uwiarygodnić. Fakty dobiera się tak, aby pasowały do tezy, co nie pasuje - jest pomijane milczeniem. Nie wspomnę już o tym, że dzisiejszy wzorcowy "autorytet moralny" prawicowego dziennikarstwa, Marek Król, były wieloletni redaktor i właściciel tygodnika "Wprost" to także były sekretarz wojewódzki PZPR w Poznaniu, zarejestrowany w aktach bezpieki jako TW "Rycerz". Nie przeszkadza mu to w zupełności w TV Republika wygłaszać moralizatorskich sądów na temat ludzi, od których ani o milimetr nie jest lepszy. Godna pożałowania bizantyjska hipokryzja! Król moralizujący o rozliczeniu PRL i napadający na podobnych sobie zachowuje się jak prostytutka, która oskarża swe koleżanki po fachu o uprawianie nierządu... To tylko wierzchołek góry lodowej, podobnych przykładów znalazłoby się multum, jednak nie ma sensu zanudzać Czytelnika, chodzi jedynie o naświetlenie odgórnej zasady posługiwania się prawdą jak cepem a faktami jak maczugą.

Sprawa wygląda w ten sposób, że nawet jeśli ktoś z grona "niepokornych" ma nieczyste papiery to winy zostały mu odpuszczone ponieważ jest po "właściwej stronie". Zaryzykuje hipotezę, że gdyby teoretycznie taka pierwszorzędna propagandzistka jak Monika Olejnik nagle zmieniła sympatie polityczne (co nawiasem mówiąc uważam za niemożliwe) to grono "lustratorów" pod przewodnictwem Kani w akcie odpuszczenia win przestałoby pisać o jej ojcu ubeku i jej osobistych związkach z SB bądź też imieninach u TW "Alka" - Aleksandra Kwaśniewskiego, patrona mafijnego kapitalizmu i nomenklaturowych grabieżców (na marginesie: w każdym w miarę cywilizowanym kraju kreatury pokroju Kwaśniewskiego dawno zostałyby zamknięte w więzieniu a nie brylowały w świetle kamer w charakterze moralnych autorytetów).

Cała ta propagandowo - wojenno - medialna machina działa w taki mniej więcej sposób i niżej podpisany uważa, że opowiadanie się jasno po którejkolwiek ze stron jest skutkiem braku podstawowej wiedzy z jednej strony oraz zaślepienia z drugiej. Tam nie ma ludzi kryształowo czystych, toż to polityka! Zaś wiara, że jedne media są sprzedajne, ale my jesteśmy bez skazy jest wiarą w to, że nagle to słońce zacznie się kręcić wokół ziemi.

Wszystko to nie zmienia faktu, że ta tocząca się wojna ma swe dobre strony. Bez zaangażowania Kani i ludzi z jej przestrzeni medialnej właściwie nigdy byśmy się nie dowiedzieli jakie szambo nas otacza. Tyle tylko, że potrzebne jest minimum zastanowienia i umiejętność spojrzenia nieco szerzej na polskąrzeczywistość niż by tego życzyli sobie zwolennicy czarno-białego obrazu świata. Jeszcze inną sprawą jest fakt, że obóz "reżimowy" czyli media postkomunistyczne, pro-Tuskowe i "światło-europejskie" mają nieporównywalnie większą siłę przebicia niż ludzie z tak zwanej prawicy i obozu rozliczeniowo-PiS-owskiego (pisze "tak zwanej" gdyż w Polsce nie ma klasycznej prawicy, tak jak i klasycznej lewicy). To, że ci drudzy nie wyrządzili nawet 1% szkód, które wyrządzili ci pierwsi jest jasne dla każdego, kto w tym teatrze jeszcze nie stracił rozumu do reszty. Nie oznacza to jednak, że "niepokorni" są niczym żona Cezara - poza wszelkim podejrzeniem. Tam nie ma - powtórzę to raz jeszcze - ludzi o czystych rękach. Nie da się wejść do rynsztoka - nawet z zamiarem osuszenia go - i wyjść kryształowo czystym. Ten, kto w to wierzy - wierzy w bajki o samotnym dobrym szeryfie walczącym ze złoczyńcami z jak najbardziej szlachetnych pobudek.

Ja osobiście od dawna nie kupuję gazet, ponieważ ich czytanie uważam za stratę czasu i pieniędzy. Wolę internet, ponieważ tutaj dla wyrobienia sobie oceny mam pod ręką źródła reprezentujące wszelkie możliwe racje i ideologie. Wiarę w "jedynie słuszne" rację - nieważne czy michnikowe czy ziemkiewiczowe - dawno zacząłem uważać za przejaw tego samego zaślepienia i krótkowzroczności. Ci ludzie walczą ze sobą i z tego żyją. Pewnie części z nich faktycznie o coś chodzi, jednak dystans wobec ich wszystkich jest najbardziej zdrowym podejściem ze wszelkich możliwych ponieważ w dużej części stanowią wewnątrz środowiskowe kliki i koterie, które dla własnych cynicznych działań muszą poszukiwać wzniosłych, górnolotnych uzasadnień. W obiektywne media może wierzyć tylko skończony idiota.

PS. Jeśli ktoś podejdzie do książki "Resortowe dzieci. Media" bez z góry założonego zacietrzewienia "za" lub "przeciw", książka jest dość cennym zbiorem informacji o obecnej dziennikarskiej śmietance okupującej największe w kraju media, informacji popartych dokumentami widniejącymi na stronach książki. Przyznam się, że nie miałem pojęcia, że Piotr Kraśko to syn wieloletniej władczyni telewizyjnej "dwójki" - Niny Terentiew. Takich smaczków jest tam o wiele więcej jak np. dawna twarz Andrzeja Turskiego, lubianego dziennikarza "Panoramy", który w czasie Stanu Wojennego kompletował w radiowej "trójce" reżimowy zespół dziennikarzy po uprzednim odejściu lub wyrzuceniu z radia ludzi, którzy mieli jeszcze minimum przyzwoitości. Wracając jeszcze na chwilę do Kraśki. Wiktor Bater w rozmowie z Teresą Torańską ujawnił jak to na miejscu katastrofy smoleńskiej pan Kraśko, szef "Wiadomości" TVP1, kazał swym podwładnym wykupić w okolicznych sklepach wszystkie znicze i świece, następnie zapalić je na miejscu tragedii a potem "Wiadomości" pokazały iście peerelowski, całkowicie kłamliwy materiał o tym jak to współczujący Polakom Rosjanie rzucili się do palenia zniczy na miejscu tragedii! Non comment! W starożytnym Rzymie ciemny lud ogłupiano za pomocą chleba i morderczych igrzysk. Dziś chleba mamy pod dostatkiem a za rzymskie Koloseum robi "obiektywna" telewizja. W tym kontekście pytanie: dlaczego każda banda po objęciu władzy zaczyna od obsadzenia telewizji swymi pachołkami brzmi jak pytanie retoryczne.

Autor: Łukasz Grysiak