Pełna analiza fenomenu popularności Platformy

Fenomen popularnośći Platformy można rozpatrywać na rozmaite sposoby, ktore powinny mieścić się w ramach jakiejś spójnej koncepcji poznawczej. Zasadniczy sposób to analizowanie tego fenomenu od strony systemowej jako fenomenu władzy i grup społecznych, w imieniu których tę władzę się sprawuje. Mnie jednak interesuje tu wyłącznie kwestia popularnośći Platformy wśród wyborców, ale też rozaptrywana w oparciu o spójną kncepcję.

Takiej spójnej koncepcji dostarcza nam analiza popularności PO pod kątem problematyki poznawczo-informacyjnej. Proces poznawczy to relacja między podmiotem poznającym a obiektem poznania, relacja dodatkowo skomplikowana przez fakt, że, w tym przypadku sam obiekt poznawany jest jednocześnie podmiotem działającym i do tego zbiorowym. Między podmiotem poznającym a obiektem występuje kanał poznawczo-komunikacyjny, w którym przebiega złożony proces poznawczy, obejmujący wiele elementow, z których każdy można rozpatrywać oddzielnie.

Jeżeli mówimy o podmiocie poznającym, to ważne są jego cechy i struktura. Taką cechą jest jego konstrukcja umysłowa, intelektualno-emocjonalna, która wywiera wpływ na proces poznania. Tu istotny jest aspekt emocjonalny, gdzie między podmiotem a obiektem kształtują sie relacje uzależnienia, ktore metaforycznie określilem jako zaczipowanie leminga. Na ten aspekt można popatrzeć bardziej naukowo i wykorzystać hipotezę markera somatycznego utrwalającego reakcje emocjonalne,przedstawioną pzez Antonio Damasio. Inną cechą podmiotu jest jego stan moralny, którego ocena pozwoliła mi postawić tezę o sojuszu filistra z buractwem wspierającym Platformę po r. 2005. Inną cechą podmiotu poznającego jest jego społeczna natura i uzależnienie od kontekstu społecznego, sprawiające, że dostosowuje się do opinii grupy, co jest podstawą zjawiska konformizmu.

Następnie, możemy przejść dalej i analizować kanał komunikacyjny i jego wpływ na stan podimotu. Informacje na temat polityki docierają d odbiorcy głównie poprzez media elektroniczne, a jak pokazuje nauka, charakter obrazu telewizyjnego jest tej natury, że nie poddaje się on krytycznej analizie ze strony odbiorcy i narzuca mu jedną, automatyczną interpretację, której nie da się zakwestionować.

Można wreszcie mówić o samym komunikacie, jaki dociera do odbiorcy, a to jest kwestia złożona, jako że kształt komunikatu zależy od nadawcy bezpośredniego, jak i od medium, poprzez które jest przesyłany. Komunikat może być przecież spreparowany w interesie nadawcy, a obraz przekazany przez telewizję manipulację doskonale maskuje. Ponadto obrazy telewizyjne wykorzystują naturalne updobanie człowieka do narracji, które sprawia,że treści narracji mogą swobodnie odrywać się od realiów i żyć własnym, niezależnym od tych realiów życiem, tak jak to się dzieje w przypadku filmów czy powieści , a polityka jest traktowana jako rodzaj telenoweli.

No i wreszcie po drugiej stronie kanału komunikacyjnego mamy obiekt poznawany, którego rola nie jest bierna, jako że i on jest podmiotem i może oddziaływać na cały proces poznawczo-komunikacyjny, bo to on jest nadawcą wielu komunikatow a jego właściwe intencje są niedostępne dla odbiorcy.

To oddalenie obiektu poznawanego od podmiotu i medialne zapśredniczenia prcesu poznawczo-komunikacyjnego sprawiają, że trudno dotrzeć odbiorcy do prawdziwej natury poznawanego obiektu. Tak się zwykle składa, że wytłumaczenie danego fenmenu znajdujemy gdy on dobiega końca, tak jak to się własnie dzieje z popularnością Platformy. Po prostu wymaga ono czasu i rozejrzenia się za właściwymi narżędziami analizy i zmiany stanu świadomości. Pamiętajmy też od czego analizy się rzpoczęły - to chyba Marek Migalski postawił parę już lat temu tezę, że "gdzie dwóch się bije, tam dwóch korzysta". Długotrwałość dochodzenia do prawdy wynika też z konformizmu polskich naukowców i strachu przed presją otoczenia oraz z powszechnej skłonności do cenzury w imię władzy dla władzy.