Jak Polacy kręcą bicz na własną skórę

Pisałem już kiedyś o tym, że Polacy są jedną z najciężej pracujących nacji na świecie. Ale wygląda na to, że im więcej pracują, tym biedniejsi się stają. Środki wytworzone przez polskich pracowników są transferowane do określonych, uprzywilejowanych grup społecznych, np. na opłacenie rosnącej biurokracji wchodzącej w skład establishmentu postkomunistycznego. Ten establishment chce także dobrać się do naszych środków finansowych zgromadzonych w SKOKach. Wskutek tego na polskim biznesie zaciska się pętla biurokratyczno-podatkowa, prowadząca do redukcji miejsc pracy a w konsewencji do poszukiwania jakiejkolwiek pracy za wszelką cenę.

Inna część środków wypracowanych w kraju transferowana jest za granicę a ponieważ wszędzie panuje kryzys, więc korporacje zagraniczne dążą do zmuszenia Polaków do pracy na warunkach podyktowanych przez nie - w niedziele i na umowach śmieciowych. Ponieważ plany finansowe czy to urzędów czy korporacji naturalnie rosną z roku na rok, rośnie obciążenie Polaków pracą i proporcjonalnie pogarszają się jej warunki, a zatem Polacy proporcjonalnie do tego biednieją wskutek drenażu, transferów i redukcji wydatków na inne sfery życia.

Kto tego nacisku nie może wytrzymać a może wyjechać z kraju, poszukuje pravy za granicą - stworzono do tego specjalne okienko - emigrację do innych krajów UE. Prowadzi to do ruiny kolejnych sfer życia w kraju, a przede wszystkim więzi międzyludzkich i rodzinnych. Widać to najlepiej w przypadku systemu emerytalnego i służby zdrowia.

W taki oto sposób Polacy znaleźli się w potrzasku między mitologią wolnego rynku a realiami neokolonializmu i stali się obiektem wyzysku neokolonialnego, nie wydobywszy się z uprzednich uwarunkowań postkolonialnych.

Lecz od lat nieomal 25 Polacy wybierają, z niewielkimi przerwami, sprawców swojego nieszczęścia.To wygląda na jakiś sadomasochizm.