Dysydenci polscy i rosyjscy - różnica klasy

Analizując zjawiska polityczne zawsze podkreślam rolę czynnika nieprzewidywalności, ktory towarzyszy rozmaitym procesom, by ostatecznie i nieoczekiwanie objawić się jako ich ukoronowanie. Takim modelowym przykładem nieprzewidywalności wydaje się kariera rosyjskiego opozycjonisty Navalnego, ktory pojawił się znienacka i natychmiast stał się idolem rosyjskiej blogosfery i ucielesnieniem dążeń do demokracji. Jeszcze parę miesięcy temu nikt nie widział alternatywy dla Putina i Miedwiedieva. I oto nagle jest.

Można pozazdrościć Rosjanom takich ludzi bo putynizacja jednak jest procesem znacznie bardziej niebezpiecznym od jej polskiej wersji tuskoidalnej. Ale ten brak lęku przed ryzykiem to efekt twardości charakteru zahartowanego w zmaganiach z rosyjską władzą, ktorej brakuje Polakom. To tam występowali niezłomni dysydenci tacy jak Sołżenicyn, Sacharow,Gorbaniewska czy Bukowski, którzy nie szli na kompromisy ze znacznie brutalniejszym przeciwnikiem i nie pili bruderszafta z "ludźmi honoru" jak Michnik.

Nasi faceci to mięczaki, których idolami zostają Palikoty i Tarasy. Faceci tacy jak Adamek, ktory nie bał się zaryzykować pojedynku z Kliczką, to wyjątkowe wyjątki.