Znicze w Dzień Zwycięstwa, dodatek

Kiedy już cala szkoła rozchodziła się klasami do domu, czwarta a natknęła się na brzegu cmentarza na dziwną scenkę. Gdzieś ze skraju kwater grobów żołnierzy Armii Czerwonej dochodziła muzyka.
- Disko! - krzyknął okularnik z trzeciej ławki i zaczął rzucać biodrami.
- To jest cmentarz, ty idioto, tu się nie tańczy! - zadudnił Gruby Maciek i się pobili.
- Ale muzyka jakaś jest - stwierdziła dziewczynka, która prawie zawsze odzywała się jako pierwsza. - Coś jakby akordeon. Może ktoś gra i zbiera datki?
- Trzeba to sprawdzić - powiedział Łukaszek i podążył w kierunku muzyki a za nim cała klasa. młoda pani od polskiego zacisnęła usta, spojrzała w górę, potrząsnęła z rozpaczą głową i podążyła za swoimi podopiecznymi.
Przy pierwszej linii grobów stała jakaś pani z grupką dzieciaków. Na ścieżce stał przenośny odtwarzacz, to z niego leciała muzyka.
- ...nie, polska flaga? - mówiła pani nieco bełkotliwym tonem do grupki dzieci. - Tfu! Dziwny pomysł. Taki patriotyczno-boguojczyźniany. Głupio się z tym czuję. Schowajcie ją. Polska flaga, co za obciach, co za wstyd. Albo nie, nie chowajcie. W końcu jesteśmy Polakami...
- To co mamy robić?? - spytało jedno z dzieci. - Pani syn kazał nam tu przyjść, więc...
- Będziecie tańczyć, tak jak było na płycie z filmem. Pamiętacie? To się nazywa kazaczok. Uważajcie, puszczam muzykę jeszcze raz...
- Co pani robi? - zapytała młoda pani od polskiego.
- Świętujemy pamięć Rosjan - powiedziała pani, a wraz z jej słowami nadleciał mocny odór alkoholu. - Dzięki temu będziemy mogli przebaczyć wszystkim z dumnie podniesioną głową i z nisko opuszczoną głową sami poprosić o przebaczenie!
- Pani żyje przeszłością! - odszczeknął się okularnik z trzeciej ławki i na wszelki wypadek schował za Grubego Maćka.
- Ale tą dobrą! A wy co? Pewno przyszliście gasić znicze! Nie jesteście godni miana katolików!
- Pani jest pijana! - oburzyła się wychowawczyni czwartej a.
- Zgodnie z najnowszymi wytycznymi!
- Jakimi wytycznymi?
- W tym roku świętujemy pamięć Rosjan nie tylko zapalając znicze, ale i tańcząc kazaczoka i pijąc spiryt! - odparła nieco bełkotliwie pani. - Tak nakazuje "Wiodący Tytuł Prasowy"!
- Nie nakazuje - sprzeciwił się Łukaszek. - Gdyby tak było, to moja mama już by tu była!
- Ależ ja tu mam artykuł... - pani wyciągnęła z torebki wycinek z gazety i podała go młodej pani od polskiego. Ta przeczytała go uważnie i odparła:
- Owszem, tu piszą, że od kilku lat zapalamy znicze na grobach żołnierzy Armii Czerwonej w Dzień Zwycięstwa. I pytają co będzie dalej, może picie spirytu i tańczenie kozaczoka. Pytają! Bo na końcu jest znak zapytania! Rozumie pani?
Pani nie rozumiała.
- Tłumaczę jeszcze raz - mówiła zmęczonym głosem młoda pani od polskiego. - Pytanie. Kazaczok. Spiryt. Znak zapytania. Kazaczok. Spiryt. Znak zapytania.
- Acha... No dobrze... Uwaga! - ocknęła się pani. - Pokażę to na moim synku i wszystkie dzieci tak robią! Robimy coś jakby skłon w przód, ale taki nie do końca! A potem zginamy kolana i opuszczamy lekko pupę! Właśnie tak!
- Co wy robicie??? - zapytała kompletnie zaskoczona polonistka.
- Jak to co? Znak zapytania!