Skwer wolnego słowa

Przeniósł się dwieście metrów dalej. Na Plac Trzech Krzyży.

W pociągu widać pojedyncze osoby dumnie niosące flagi. Na mieście całe grupy rojno i gwarno, raźnie maszerują chodnikami. Aleje Jerozolimskie toną od biało-czerwonych sztandarów.

Pikieta pod siedzibą TVP na Placu Powstańców. Ewa Stankiewicz, Tomasz Sakiewicz i Wojciech Reszczyński próbują wejść do gmachu – drzwi zamknięte na głucho. Próba wejścia drugimi drzwiami nieudana – kordon policyjny. Zostaje ogłoszona blokada trzech wejść. Samochód telewizyjny nie wpuszczony do garażu. Dziennikarze i pracownicy TVP zawracani sprzed budynku.

Przechodzę Skwerem Wolnego Słowa na tyłach Banku Gospodarstwa Krajowego. Skwer pusty. Za to Bracką i Nowym Światem sunie biało-czerwony korowód. Plac Trzech Krzyży zapchany jak w ulu. Podobno latem w ulu mieszka 80 tysięcy pszczół. Tego dnia jest ich jednak więcej – sądzę, że zgromadzenie nie mniej niż stutysięczne.

Spotykam znajomych, przyjaciół, czasem dawno niewidzianych. Znajome twarze. Jedna jedyna petarda rzucona na Wiejskiej i jeden podpity wariat pod Sheratonem. Poza tym – porządek, dyscyplina i modlitwa. Ludzie mili, uśmiechnięci. Hasła te same od lat: w obronie wolnych mediów, w obronie oświaty i prawa do pracy, podkreślające pamięć o Lechu Kaczyńskim, żądające rozliczenia winnych za Smoleńsk 2010, przeciwstawiające się Donaldowi T. i namiestnikowi.

Po Mszy pochód rusza do przodu, ale tyły ciągle stoją, taki jest tłok. Przemarsz Nowym Światem, Krakowskim Przedmieściem na Plac Zamkowy, wśród polityków PiS rozpoznaję Waszczykowskiego, Błaszczaka, idzie także (o dziwo!) Zbigniew Ziobro, choć z miną tak ponurą, jakby szedł na ścięcie. Przed zamkiem pod okiem ostatniego wielkiego króla – Zygmunta III – przemawia Jarosław Kaczyński, a potem Piotr Duda. Kaczyński dziękuje ludziom za przebudzenie i widzi w tym nadzieję zwycięstwa. Duda deklaruje, że Solidarność wprawdzie nie jest sługą partii politycznych, ale pomoże PiS-owi i Solidarnej Polsce.

Cieszę się, że marsz się odbył. Libertas dicendi – tak przodkowie nasi nazywali wolność słowa (dosłownie: wolność mówienia). Ale nie wolność paplania od rana do wieczora o byle czym i nie wolność do rzucania mięsem w rozmowie telefonicznej toczonej na dworcu. Libertas dicendi to wolność mówienia o ważnych sprawach i wolność wysłuchania przez stronę przeciwną.

Prawda, że takie marsze nie zaszkodzą poważnie rządowi matołów. Zaszkodziłby mu porządny strajk generalny, który faktycznie oznaczałby odzyskanie suwerenności. Nie wierzę że „związek zawodowy Solidarność” jest zdolny do zorganizowania strajku. Ale takie zgromadzenia i takie przemarsze jak dziś bardzo integrują. Są pokazem siły i dyscypliny, dojrzałości demosu. Gratuluję!

Jakub Brodacki