różnica między marszem a przemarszem

Mam problem z zajęciem odpowiedniego stanowiska bo wszystkie zostały zajęte już wcześniej, a nie mam ochoty dołączać do tych, co zajmują stanowiska później, czyli post factum.

W tej sytuacji zająć wypada mi stanowisko nieodpowiednie.

Jutro dwunasty czerwca i jak niemal powszechnie wiadomo nie będzie to taki, ot, zwykły sobie wtorek, ale dzień bardzo ważny dla Polaków (a słychać głosy, że nie tylko).

Polonus sum, poloni nihil a me alienum esse puto, zatem nie zamierzam pominąć okazji do przezwyciężenia doskwierającego mi coraz dotkliwiej poczucia osamotnienia i pragnąłbym dzień ten przeżyć we wspólnotowej więzi z moimi Rodakami.

I tu właśnie pojawia się problem o którym mowa, praktyczny : Z KIM, i ontologiczno-aksjologiczny : CZYM, mianowicie, mam się związać ?

Żeby go rozstrzygnąć, muszę bliżej określić nadzwyczajność daty 12 VI 2012, to znaczy ustalić, na czym nadzwyczajność ta polega, i jakie powody uzasadniają potrzebę (być może odświętnego) zacieśnienia tego dnia wspomnianych więzi.

Jutro gramy z Rosją w piłkę nożną, więc patriotyczne serca
Polaków uderzać powinny zgodnym rytmem - czy na Stadionie Narodowym, czy przed telewizorem, żaden Polak nie będzie życzył zwycięstwa przeciwnikom naszej drużyny, nawet jeśli woli Putina od Macierewicza.

Żeby na półtorej godziny poczuć się integralną cząstką wielomilionowej wspólnoty, wymachującej setkami tysięcy biało-czerwonych gadżetów - w tym narodowymi flagami - nie trzeba specjalnego wysiłku; wystarczy ulec emocjom.

Jutro Rosjanie obchodzą swoje państwowe święto : rocznicę wypędzenia Polaków z Kremla, ale część z nich nie będzie mogła wziąć udziału w radosnych obchodach w ojczyźnie, bo gościć będą w Polsce jako uczestnicy czy widzowie igrzysk piłkarskich, europejskiego święta sportowego, łączącego obywateli różnych państw więzią ponadnarodową, i tu chcą sobie podobno poświętować - po swojemu.

Żeby włączyć się w to jutrzejsze rosyjskie świętowanie na obczyźnie, która nie zawsze bywała obczyzną, potrzebny jest pewien wysiłek, ale intelektualiści z kręgu "Krytyki Politycznej" i wizjonerzy z Czerskiej czy z Ordynackiej nie do takich zdolni są trudów w imię pojednania narodów
i dla dobra powszechnego.

Nie zdziwiłby mnie widok delegacji obywateli Warszawy, witającej chlebem i solą, może pod pomnikiem Mickiewicza, gromadę "przyjaciół - Moskali" z czerwonymi sztandarami, ani wspólny bankiet w Pałacu Namiestnikowskim -z okazji wygranego przez gości meczu, ale i z okazji ich święta,
dla zacieśnienia coraz bardziej dobrosąsiedzkich więzi.

Liczna jest wspólnota tych co lubią przy nadarzającej się okazji wypić i zakąsić, a i dymkiem nie pogardzą.

Dwunasty kwietnia może być okazją nie tylko do wypitki, ale i do tak zwanej zadymy, ponieważ nasze świętowanie jest silnie zakorzenione w tradycji ludowej którą przejął i wzbogacał lud przedmieść a udoskonaliła władza ludowa.

Więź wspólnotowa wytwarzająca się w zespołowej walce jest od poprzednio wymienionej więzi birbanckiej silniejsza i trwalsza, czego dowodzą przykłady "Solidarności" i "ZOMO" (rozumianych symbolicznie).

Na jutro zaplanowano konfrontację gniewnego ludu polskiego
z najeźdźcą i zaborcą (być może jest to ciąg dalszy tego eksperymentu, który przeprowadzony został 11 listopada), nie rosyjskim, lecz bolszewickim, skoro na jego symbole wybrano czerwień, sierp i młot, a nie dwugłowego czarnego orła.

Powodów do gniewu, stanowiącego element tej wspólnotowej więzi która objawia się już od dwóch z górą lat w sercu Warszawy, nie brakuje, owszem - przybywa, ale wydaje się, że to nie Rosja jest jego głównym przedmiotem; z tego punktu widzenia symbolikę dobrano trafnie, choć prostacko.

Trynitarny podział pola wyboru daje szanse każdemu : przez dwie godziny można być rozgorączkowanym matołem bez szkody dla zdrowia, przez jeden dzień można się ekscytować tele- migawkami z marszu czy przemarszu czerwonych - tym razem nie na Krasnoj Płoszczadi (ale co z tego ?, a kto poczuje kategoryczny imperatyw wpier..niczenia jakiemuś Ruskiemu może sobie przylepić do drzwi szafy odpowiednią fotografię i przystąpić do ich demolowania.

Myślę o tym, co by tu wybrać dla siebie - i przypomina mi się pomysł Ossali na rozładowanie patriotycznego stresu, terapeutycznie skuteczny, choć ryzykowny (NB. po baardzo długim namyśle doszedłem do wniosku, że lepszy efekt od doraźnych splunięć pod pewną tablicą mogłaby dać tabliczka z napisem "DEFENSE D'URINER").

Gdyby tak ów tysiąc walecznych, co dadzą się sprowokować jutro do akcji bezpośredniej, ograniczył się do okazywania uczuć patriotycznych splunięciami na widok czerwonych sztandarów - nie na sztandary czy chorążych, ale na bruk warszawski..

Cała ta heca piłkarsko polityczna nie jest, moim zdaniem, warta niczego więcej - co nie znaczy, że data 12 czerwca b.r. nie wzbogaci kalendarza bolesnych doświadczeń naszej wspólnoty, choć mogłaby się tam nie znaleźć wcale, gdyby więzi wspólnotowe były tu trwalsze niż szczujność mediów.

Eech, naplewat'!

P.S. Zainteresowanych różnicą semantyczną między "marszem" i "przemarszem" proszę o cierpliwość, problem analizuję, ale bardziej interesują mnie spodziewane niebawem demarche PT sterników naszej polityki zagranicznej i jej bosmana.