Dolina nikczemności

Wojciech Sadurski niemal tygodnia potrzebował na główkowanie, jakby tu potarmosić za nogawkę Bronisława Wildsteina. Zadanie miał tym razem dość trudne.

 Ach gdyby to chodziło o programy byłego żurnalisty i niedoszłego kandydata na prezydenta Tomasza Lisa, Luny Brystygier polskiego dziennikarstwa Moniki Olejnik czy redaktora Zażako- Zażakowskiego, to byłaby to bułka z masłem. Kłamstw, manipulacji i stronniczości wszak ci u nich dostatek.

Pan profesor jednak ustawił się w swoim życiu po stronie tych, którzy plują z wiatrem. Jednak w wypadku nowego programu Wildsteina i to okazało się za mało.

 Tu trzeba jeszcze podskakiwać, aby sięgnąć wyżej nogawki.

Na wstępie, więc występujących w programie młodych adeptów dziennikarstwa branych przez autora w cudzysłów nazwał trzódką, co w domyśle oznacza zapewne trzodę chlewną. Ma to uzmysłowić nam wszystkim, że traktowanie Wildsteina jako mistrza i autorytet jest godne tylko niezbyt estetycznych zwierząt ryjących.

Wszystko jest ok dla Szanownego Pana Profesora, kiedy w programach telewizyjnych spędzani do studia kibole owacyjnie reagują na sam widok przystojnego Tomka, czy wręcza się nagrody „Dziennikarza roku” za zakładanie podsłuchów.

Ale jak tu zdzierżyć młodzież odnoszącą się z szacunkiem do jakiegoś oszołoma Bronka?

Nie ma sensu na analizowanie dogłębne wypocin Sadurskiego. Po wykręceniu tej ścierki zostaje, bowiem tylko sama złośliwość i widoczna niechęć do autora środowego programu.

Dlaczego tak późno napisał Pan ten tekst Panie Profesorze?

Czyżby nawał zajęć?

Bardo możliwe. Wszak jeszcze w czwartek bronił Pan w programie Pospieszalskiego swojej koleżanki Wandy Nowickiej. Piszę koleżanki z tego względu, że oboje czerpiecie garściami z kasy postępowej UE, a to przecież zobowiązuje.