Rytm kozackich tołumbasów

  Do tej pory, to oni z naszymi dziećmi walczyli, teraz dopiero poczują, co to znaczy siła ojców! - Tymi, mniej więcej, słowami, jakiś anonimowy mieszkaniec Kijowa zapowiedział swoje wkroczenie na barykady Majdanu.

 Wygląda na to, że rewolucji nic, ani nikt nie jest w stanie zatrzymać. Sprawy zaszły za daleko, a narastająca nienawiść przelała się niczym czara goryczy. Co z tego wyniknie? Jedni mówią, że ani chybi – wojna domowa, inni prorokują rozpad Ukrainy, a jeszcze inni, zwycięstwo Janukowycza, przy militarnym wsparciu Moskwy i masową emigrację zaangażowanych w antyrządowe ekscesy opozycjonistów.

 Przewiduje się oczywiście, teren Rzeczypospolitej, jako miejsce politycznego azylu. Co bardziej sceptyczni już wieszczą niemałe kłopoty na tym tle. Czy rzeczywiście dojdzie do takich radykalnych przemian?

 Kiedy wczoraj wysłuchiwałam przemów liderów majdanowej opozycji, odniosłam nieodparte wrażenie, że coś się zmieniło. Niby padały deklaracje wspólnej walki, rzucano hasła i ostre słowa, ale oczy tych liderów były już inne. A to one są, jak wiemy, zwierciadłem ludzkiej duszy. Gdyby nie nacisk i zdecydowanie zgromadzonego tłumu, kto wie, jak dzisiaj wyglądałby Majdan?

 Czego chce wielotysięczny tłum gromadzący się na Majdanie? Czy rozliczenia Berkutu i kary dla sadystycznych funkcjonariuszy? A może zwolnienia aresztowanych opozycjonistów? Okazało się wczoraj, że priorytetem stały się te postulaty.

 Czyżby? A czy nie chodziło przypadkiem o gruntowne zmiany w polityce państwa i pilne odsunięcie od władzy prezydenta, premiera i innych „zasłużonych” decydentów? Czy wybuch niezadowolenia społecznego nie wziął się z zadeklarowanego przez Janukowycza i jego ekipę, zwrotu w stronę Rosji?

 Wiara we wstąpienie państwa do Unii Europejskiej dodawała Ukraińcom otuchy. Niosła nadzieję, że może być normalnie, tak, jak oglądają to w telewizji i dowiadują z opowieści o Europie. Nawet Polska jawi im się krajem względnego dobrobytu, chociaż wielu z nas zżyma się na takie stawianie sprawy.

 Kto nie zna warunków, jakie panują na Ukrainie, nie jest w stanie pojąć rzeczywistości w jakiej żyją przeciętni obywatele tego kraju. Wszechobecna korupcja. Ktoś powie, że w Polsce też jest to plagą, bo koperty nadal wędrują pod stołami, a jako „dowody wdzięczności”, zyskały nawet formę prawie oficjalną i prawie legalną. Niestety, na Ukrainie jest pod tym względem znacznie gorzej. Niewyobrażalnie gorzej. Tak jak ze wszystkim innym.

 Przepaść, jaka dzieli Europę od Ukrainy jest bardzo głęboka. Lata niepodległości nie dały zwykłym Ukraińcom nic więcej prócz poczucia niezależności od Rosji. Bardzo to sobie cenią i szanują, bo wiedzą doskonale, jak długo na nią czekali. Ci „zwykli Ukraińcy” tym się różnią od „wyjątkowych”, że ich portfele są chude, a zasoby finansowe tych drugich, trudno zliczyć.

 Oligarchowie – „wyjątkowa” elita kraju, świetnie sobie radzi na Ukrainie, bo żaden domorosły Putin nie pomieszał im nigdy szyków. Wręcz przeciwnie. Zawsze potrafili zadbać o to, by władzę sprawowali współdziałający z nimi politycy. Tak przynajmniej ćwierkają o tym wróble na Ukrainie.

 Wszechobecna na Ukrainie bieda wypędza zwykłych ludzi na zagraniczną poniewierkę i ryzykowną tułaczkę „za chlebem”. Mnożą się informacje o nędznych i upokarzających warunkach, w których członkowie tego dumnego narodu zmuszeni są pracować, by wyżywić siebie i swoje rodziny pozostawione w kraju. Ukraińcy, w przeświadczeniu, że ich kraj wypełnia kolejne wyznaczone przez Unię Europejską zadania, ze zrozumieniem traktowali wyrzeczenia i trudności, łudząc się, że są one przejściowe i konieczne, a zwieńczone podpisaniem akcesji z UE, zaowocują feerią blasków niczym fajerwerki na stadionach EURO 2012.

 Ostry zwrot Janukowycza w stronę uzależnienia od Rosji wywołał prawdziwą panikę w kraju. Szok i niedowierzanie wypędziły ludzi na największy plac stolicy, by wielotysięcznym głosem upomnieć prezydenta i zagrozić mu dymisją, jeśli nie zreflektuje się i nie wróci na proeuropejską drogę.

 Prezydent jednak ma własną wizję państwa i przemożną wolę sprawowania władzy. Urodzony w czasach istnienia CCCP, wzrastał nie tylko w radzieckiej propagandzie, ale także w środowisku rosyjskiej ludności napływowej, która gęsto zasiedliła wschodnie obszary Ukraińskiej Republiki Ludowej. Mówił po rosyjsku i myślał po radziecku. To, ze został prezydentem w niepodległej Ukrainie, jest skutkiem wielu złożonych sytuacji, z których niejedna przyprawić może o zawrót głowy.

 To, co dzisiaj dzieje się na Ukrainie, wygląda, mniej więcej tak: prorosyjska połowa kraju, poza małymi wyjątkami, wspiera go w prezydenturze i podziela jego wizje, a zachodnie regiony, wprost przeciwnie, nie wyobrażają sobie kraju w postaci zaproponowanej przez Janukowycza, a teraz już i jego samego u sterów władzy. Czy Ukraińcy znajdą wspólny język?

 Czy któraś ze skonfliktowanych stron ustąpi, akceptując kształt i politykę państwa, skoro wersje te tak bardzo od siebie odbiegają? Chyba łatwiej byłoby zaakceptować wschodnim Ukraińcom europejski styl życia, niż ich zachodnim rodakom, przyjąć okowy narzucone przez Rosję. Wschód jednak stoi murem za prezydentem, a Janukowicz uległ Putinowi.

 I jest dylemat. Sytuacja patowa. Trudne dni przed Ukrainą. Wiedzą to oni i wiemy my – Polacy. Wiemy, bo czujemy i rozumujemy tak jak oni.

 Doskonale znamy uczucie, którym można zapałać do ojczyzny i nie wahaliśmy się nigdy, kiedy w ofierze, przyszło przelewać krew za nią i dla niej. Jedno tylko nas różni. My, na ołtarzach ojczyzny, przelewaliśmy krew własną, a Ukraińcy, przede wszystkim cudzą.

 Czy jestem wrogiem Ukraińców, pamiętając krzywdy zadane ich ręką moim rodakom? Nie!

 Boleję nad tym co się stało, ale nie życzę Braciom Ukraińcom nieszczęścia, ani o pomstę do Niebios nie wołam. Chcę jedynie, by oni wiedzieli o tym, co czuję ja i wielu moich rodaków.

 Kiedy Ukraińcy, sławiąc Banderę i innych swoich bohaterów, nadal milczeniem pomijać będą ich zbrodnie na moim narodzie, niech wiedzą, że w ten sposób podtrzymują stan wrogości i niechęci, który rozpętał wtedy tamto piekło.

 Ukraina stoi dzisiaj na progu. W głębi coś, co jest groźne, ciemne i zasnute czarnym dymem, takim samym jak ten z płonącej barykady.

 Kozackie bębny wybijają rytm. Was nic nie zatrzyma, Bracia Ukraińcy.

 Boję się tylko jednego: byście nie zatracili się w walce tak, jak to bywało w przeszłości.

 Nie na Banderę patrzcie, nie na Szuchewycza, bo ich droga do wolności, była najgorszą z dróg…