Jest prawie super!

Hejter to inaczej nienawistnik. Ktoś, kogo drażnią sukcesy innych, więc usilnie próbuje znaleźć tych innych wady. Po przejrzeniu swoich kilku wpisów poczułem, że włos mi się jeżyć zaczyna i mina mi rzednie.

Nie, nie dlatego, że odkryłem swój wredny, śledzienniczy charakter, lecz z powodu jeszcze gorszego odkrycia: ja dostarczam alibi palantom, którzy nami rządzą!

Ból głowy byłby mniejszy i słabsze wyrzuty sumienia, gdyby to tylko mnie, skromnego blogera, miało dotyczyć. Przecież panowie palanci rzadko czytają blogi. Oni wrodzoną wrażliwość społeczną ostrzą innym sposobem – najchętniej śledzą sondaże. A potem … no, właśnie! Jak już się w głos ludu wsłuchają i nad problemami pochylą, podejmują działania naprawcze.

Gdzieś właśnie przeczytałem, że to odbywa się tak: Platformie spadło – niedobrze! Więc co robimy? Audyt! Firma wujka ustali za kilkadziesiąt tysięcy co i jak spadło, za drugie tyle firma kolesia – dlaczego, a firma najlepszej koleżanki żony ułoży listę priorytetów za eksperckie honorarium słone jak Morze Martwe. Co będzie jeśli spada nadal? No, jak to? Nie wiecie? Robimy nowy audyt! A co to, jeden wuj na świecie? I tak w kółko od nowa …

Dopiero teraz przejrzałem dlaczego panom palantom tak się podoba slogan: krytyka to zbójeckie prawo opozycji. Im więcej krytyki, tym lepiej. Przynajmniej do czasu, gdy władza się z łap nie wyślizgnie. A potem? A potem choćby potop …

To w końcu stary patent. Po co kłaść asfalt raz a dobrze, kiedy można źle – parę razy. Polska w budowie! Interes się kręci. Im gorzej, tym lepiej frajerzy!

Dlatego też, drodzy blogerzy, apeluję o umiar. Ostrożnie z tą krytyką, bo pójdziemy z torbami. Jak coś się nie podoba, uszy po sobie, uśmiech na twarz i dłonie do oklasków. Jest szansa, choć niewielka, że zanim panowie palanci się zorientują co i jak naprawiać – da się jakoś przeżyć.

Naiwny jestem, wiem. Nie kijem go, to pałką. Zaraz wpadną na to, że za sukces – nagrody. Za wkład pracy, za koncept, za nadzór menadżerski, za całokształt wreszcie – już oni wiedzą za co …

Chociaż, bo ja wiem … może to dobry pomysł? Jeśli weźmiemy przykład z Lisów, Gugałów, Wołków et consortes i zaczniemy ich chwalić - wystarczy dopilnować by lista zasług i zasłużonych była dokładna i pełna.

Przynajmniej będzie wiadomo kogo i za co wsadzić.

A także, na jak długo.