Media - podbitym okiem

Podbite oko w debacie o TVR prawie się wygoiło. Drugiego nie nadstawiam, bo w „przedmiotowej sprawie” - jak pisał jeden z dyskutantów – niewiele mam do powiedzenia. Oglądam, ale się nie zaciągam i czekam na owoce. Nie mogę jednak się powstrzymać by się nie podzielić l'esprit d'escalier w nieco szerszej kwestii. Po przeczytaniu wpisów i komentarzy nie sposób oprzeć się wrażeniu, że temat dyskusji to: oglądać, czy nie oglądać? A jak nie oglądać – to dlaczego? Z dość licznych komentarzy wyłania się odpowiedź: nie oglądać, bo wrogie siły majstrują nam przy pilocie!

W związku z tym sam sobie zadaję pytanie: skąd się tu wziąłem? Jak, ja, ofiara propagandy PRL, z umysłem zatrutym przez kłamstwa Misia z okienka, Czterech pancernych, kapitana Klossa, jedynych i jedynie słusznych Dzienników, zdołałem przetrwać w wierze, że prawda jest gdzie indziej? Przez niedopatrzenie?

Może i tak. W takim razie nie byłem sam. Ta fuszerka Radiokomitetu objęła przecież jeszcze kilkanaście milionów rodaków. Nie wyłączając moich szanownych oponentów w dyskusji. A nawet ich – szczególnie.

Co gorsza, muszę wyznać, że nie od początku udało mi się odkryć łgarstwa TVN-u, że już nie wspomnę o GW. Przez jakiś czas myślałem, że idzie nowe. I przyszło – po staremu.

Tu chciałbym zwrócić uwagę na niedoceniane zjawisko, niesłusznie pomijane w debatach. Ja wierzę, że średnio rozgarnięty widz lub czytelnik, ma rozwiniętą zdolność absorpcji medialnej strawy dopóty, dopóki nie zadziała mechanizm obronny: odruch wymiotny, gdy towar jest nieświeży. Choćby taki Lis, czy Lizut kładli serca na dłonie, za nic nie uwierzę, że to nie są wyłącznie podroby ...

Zaś co do wrogich mocy, czyhających po drugiej stronie ekranu, jakoś się nie obawiam. Mnie bardziej martwi frustracja, której doznaję za każdym razem, kiedy mi żona zabiera pilota. Każda jednak chmura ma swoją srebrną obwódkę – jak mawiają Anglicy ... 

W tym tygodniu, z wyżej wymienionego powodu, obejrzałem dwa programy, które mi zapadły w pamięć. Jeden o wietnamskiej staruszce, która codziennie od 60 lat, przy tej samej ulicy, przy tym samym straganie, sprzedaje ser tofu wytwarzany od pokoleń przez członków jej rodziny. I drugi: o legwanach, a ściślej o przedstawicielu gatunku – bazyliszku płatkogłowym – obdarzonym szczgólną zdolnością, zdolnością biegania po wodzie.

Zależy co komu z czym się kojarzy. Mnie się obsesyjnie kojarzy z polityką. Najpierw o staruszce: nieważne ile mi jeszcze Tusk lat dołoży do emerytury. Ja chciałbym potrafić zachować jej, tej staruszki, pogodę ducha. Nieważne - tofu, czy co innego, ważne by była z tego korzyść.

A legwany-bazyliszki? One mi się kojarzą z PO. Przed wyborami wodę lali, a teraz po niej biegną.

Biegną i biegną coraz prędzej bez celu ...

Już sił brak. Co będzie jak staną?