Jano Osik, część 1

W ramach comiesięcznego spotkania z kulturą czwarta a miała iść na film. Tak ogłosiła młoda pani od polskiego. No i skutkiem tego na następnej lekcji wszyscy uczniowie zatopili się w lekturze repertuaru kin.
- Proszę nie czytać na lekcji - prosiła bezskutecznie zrozpaczona nauczycielka.
- Przecież nie możemy iść w ciemno, trzeba wybrać teraz. Chodźmy na "Kruka" - emocjonowała się dziewczynka, która zawsze odzywała się jako pierwsza.
- Toż to horror! - wystraszyła się pani.
- Nie pisze, że horror, tylko, że remake - przeczytała dziewczynka. - No i muzyka jest fajna. Beyonce, Eminem, Rihanna...
- E, chodźmy na jakiś porządny film - przerwał jej okularnik. - Grają "Atak zmutowanego kamienia nazębnego"!
- Żadne takie! Idziemy na lekturę! - uniosła się pani.
- Dlaczego "Atak zmutowanego kamienia nazębnego" nie jest lekturą?
Młoda pani od polskiego spróbowała podjąć temat, ale poddała się po trzydziestu sekundach.
- Idziemy na film, będący ekranizacją pięknej lektury o Janosiku. Film nosi tytuł "Jano Osik".
- Nie ma go w programie - zauważył Łukaszek.
- Bo to będzie pokaz specjalny.
W dzień pokazu pani zaprowadziła dzieci do kina i opowiedziała im trochę o Janosiku.
- I Polacy i Słowacy uważają go za swojego. I kręcą swoje filmy, gdzie raz jest Polakiem a raz jest Słowakiem.
- A tą razą? - zapytał Gruby Maciek.
- Tą razą... Tym razem film powstał w Hollywood. Więc musi być dobry - zamyśliła się pani.
Dotarli do kina, zasiedli w fotelach. Przed projekcją jakiś pan powiedział, że spotkał ich wielki zaszczyt, bo po projekcji będą mogli porozmawiać z twórcami filmu. Z panią reżyser (pochodzenia żydowskiego, obecnie mieszkającą w Polsce), ze scenarzystą (pochodzenia polskiego, obecnie mieszkającym w Izraelu) i z aktorem grającym tytułową rolę (pochodzenia żydowskiego, obecnie mieszkającym w USA).
- A czemu Janosika nie grał Polak? - zapytał Gruby Maciek.
- Widocznie nie dali Polaka żeby się Słowacy nie obrazili - wyszeptała pani, bo już siadali w fotelach i zaczynała się projekcja. Zaczęło się nietypowo. Mały, biedny chłopiec biegał po ulicach miasta.
- To na pewno jest o Janosiku? - zadudnił Gruby Maciek.
- Może to jednak "Atak zmutowanego kamienia nazębnego"? - zastanawiał się okularnik.
Młoda pani coś tam na nich krzyczała ze swojego fotela, ale Łukaszek notorycznie ją zagłuszał bulgocząc przez słomkę w swoim kubku z colą.
A na ekranie akcja toczyła się dalej. Na rodzinę małego chłopca napadli wstrętni Polacy i brutalnie zabili wszystkich. Mały chłopczyk ocalał tylko dzięki temu, że razem z mamą został dłużej w synagodze.
- To na pewno jest o Janosiku? - zapytał ponownie Gruby Maciek.
- Tak!!! - wydarła się młoda pani. - I cisza! Jesteśmy w kinie!
- ...muszę cię uratować - wyszeptała przerażona mama chłopca. Wywiozła małego chłopca w góry i ukryła u dalekich krewnych, którzy obiecali nikomu nie mówić kim jest. Nawet imię mu zmienili - na Janek. A nazwisko na Osika, bo przed ich domem rosła osika. I tak mały chłopiec chował się jako Janek Osika. A chował się często, przed miejscowymi, bo krwiożerczy Polacy ciągle pytali czy on aby nie obcy i chcieli go albo pożreć albo zgwałcić.
Wyrósł Janek Osika na dzielnego młodzieńca. Nie był już Janek, tylko Jano. I nie był też szczęśliwy, bo pamiętał swoje straszne dzieciństwo, bo widział wokół siebie wiele nieprawości i zła. Na przykład krwiożerczych Polaków napadających, rabujących i mordujących wojska austriackie. I gwałcących też. Nie wytrzymał tego Jano, skrócił swe nazwisko na Osik i tak nierozpoznany poszedł w góry na zbójowanie.