Wzruszający występ Haliny Łabonarskiej w Urlach

i zamieści w sieci; złakniona jestem takiej strawy duchowej!

Pani Halina Łabonarska to wysoka klasa. I smak, i kultura.

Chyba dwa razy razy oglądałam w Trwam transmisje ze spotkania słuchaczy RM w Toruniu, na pięknym terenie nad Wisłą.
Zdumiewało mnie, jak ci zebrani - zmęczeni przecież podróżą i zarwaną nocą, żeby wcześnie wstać i dojechać na czas - słuchali w zasłuchaniu trudnych niekiedy recytacji w wykonaniu p. Łabonarskiej czy Zelnika oraz granej na fortepianie polskiej klasyki.
A przecież zebrani to byli w dużej części prości ludzie.

Mnie ta sytuacja bardzo poruszała.

W dodatku w nocy dzwonili z autokarów, z drogi, do Radia i mówili, jakie to było dla nich przeżycie - ten niełatwy przecież, bez fajerwerków, program artystyczny.
Coś niesamowitego.

Dziękuję za ten tekst i też mam nadzieję, że zobaczę go w sieci. Ilekroć miałem okazję oglądać i słuchać panią Łabonarską w TV Trwam, zawsze byłem pod wrażeniem jej ogromnej kultury, serca i wyjątkowej wrażliwości na sprawy Ojczyzny, o której potrafiła mówić prostym a jednocześnie pięknym językiem.

Pozdrawiam serdecznie

Bardzo chciałabym usłyszeć recytację wiersza Feliksa Konarskiego /autora "Czerwonych maków.."/ pt. KATYŃ w wykonaniu pani H.Łobonarskiej albo K. Łaniewskiej

Tej nocy zgładzono wolność
W katyńskim lesie…
Zdradzieckim strzałem w czaszkę
Pokwitowano Wrzesień…

Związano do tyłu ręce,
By w obecności kata,
Nie mogły się wznieść błagalnie
Do Boga i do świata.

Zakneblowano usta!
By w tej katyńskiej nocy
Nie mogły wołać o litość
Ni wezwać znikąd pomocy.

W podartym jenieckim płaszczu
Martwą do rowu zepchnięto
I zasypano ziemią
Krwią na wskroś przesiąkniętą.

By zmartwychwstać nie mogła,
Ni znaku dać o sobie
I na zawsze została
W leśnym katyńskim grobie.

Pod śmiertelnym całunem
Zwiędłych katyńskich liści,
By nikt się nie doszukał,
By nikt się nie domyślił.

Tej samotnej mogiły
Tych prochów i tych kości,
Świadectwa największej hańby
I największej podłości.

Tej nocy zgładzono prawdę
W katyńskim lesie,
Bo nawet wiatr, choć był świadkiem,
Po świecie jej nie rozniesie…

Bo tylko księżyc-niemowa,
Płynąc nad smutną mogiłą,
Mógłby zaświadczyć poświatą,
Jak to naprawdę było…

Bo tylko świt, który wstawał
Na kształt różowej pochodni,
Mógłby wyjawić światu
Sekret ponurej zbrodni.

Bo tylko drzewa nad grobem,
Stojące niby gromnice,
Mogłyby liści szelestem
wyszumieć tę tajemnicę.

Bo tylko ta ziemia milcząca,
Kryjąca jenieckie ciała,
Wyznać okrutną prawdę
Mogłaby, gdyby umiała.

Tej nocy sprawiedliwość
Zgładzono w katyńskim lesie,
Bo która to już wiosna,
Która zima i jesień,

Minęły od tego czasu,
Od owych chwil straszliwych,
A sprawiedliwość milczy,
Nie ma jej widać wśród żywych?

Widać we wspólnym grobie
Legła przeszyta kulami
Jak inni ? z kneblem na ustach,
Z zawiązanymi oczami.

Bo jeśli jej nie zabrała,
Nie skryła katyńska gleba,
Gdy żywa ? czemu nie woła,
Nie krzyczy o pomstę do nieba?

Czemu ? jeżeli istnieje,
Nie wstrząśnie sumieniem świata?
Czemu nie tropi, nie ściga,
Nie sądzi, nie karze kata?

Zgładzono sprawiedliwość,
Prawdę i wolność zgładzono
Zdradziecko w smoleńskim lesie
Pod obcej nocy osłoną…

Dziś jeno ptaki smutku
W lesie zawodzą żałośnie,
Jak gdyby pamiętały
O tej katyńskiej wiośnie.

Jak gdyby wypatrywały
Wśród leśnego poszycia
Śladów jenieckiej śmierci,
Oznak byłego życia.

Czy spod dębowych liści
Albo sosnowych igiełek
Nie błyśnie szlif oficerski
Lub zardzewiały orzełek.

Strzęp zielonego munduru,
Kartka z notesu wydarta
Albo baretka spłowiała,
Pleśnią katyńską przeżarta.

I tylko pamięć została
Po tej katyńskiej nocy.
Pamięć nie dała się zgładzić,
Nie chciała ulec przemocy.

I woła o sprawiedliwość,
I prawdę po świecie niesie.
Prawdę o jeńców tysiącach
Zgładzonych w katyńskim lesie.

„