Rozważania o sympatii do PIS i strukturze cebuli

Im głębiej się zastanawiam co mi każe popierać PIS w wyborach, tym prostsze wnioski przychodzą mi do głowy. Nic dziwnego – już Leszek Kołakowski mawiał, że zanim niejeden filozof dotrze do prawdy, ze zdziwieniem stwierdza, że wcześniej dotarła do niej prosta, wiejska babcia. Filozofem nie jestem, wiejską babcią tym bardziej, ale swój rozum mam, przynajmniej sprawny na tyle, by – kiedy przychodzi pora – nie pomylić kartek wrzucanych do urn.

Żeby wszystko było jasne: nie jestem członkiem PIS-u, jestem tylko wyborcą. Co więc mnie trzyma w szeregach tzw żelaznego elektoratu? To proste: wrodzona niechęć do partii politycznych!

Partie się zmieniają. Jedne znikają ze sceny, inne przemykają przez nią jak meteory. Zmieniają się ludzie, którzy jeszcze chwilę temu byli twarzami swych partii. Gdzie Samobrona, gdzie LPR, gdzie za chwilę będą PJN, SP czy Ruch tego … jak mu tam ... no wiecie? Gdzie Olechowski, Rokita, Dorn, Kowal, Kamiński, czy Ziobro? Jedni już dawno w politycznym niebycie, inni – na wylocie.

Prawie trzy wieki temu Jonathan Swift w „Podróżach Guliwera” skutecznie wyśmiał ludzką gotowość do upierania się, z którego końca należy rozbijać skorupkę jajka i pokazał mechanizm powstawania stronnnictw politycznych. Niewiele się zmieniło. Nasza skłonność do dwubiegunowości ciągle dominuje i mam wrażenie, że im starsza demokracja tym dominuje mocniej.

Tu zastrzeżenie: wszystko, o czym piszę może mieć sens tylko wtedy, gdy demokracja jest prawdziwa i gdy głosy wyborców są zbierane na właściwych serwerach.

Tomy można pisać o powodach i motywach odpadania kolejnych warstw cebuli z partyjnego rdzenia ( swoją drogą, wątpię, czy cebula ma rdzeń), ale ja nie będę: co mnie w końcu obchodzi, kto Jana Marię naraził na obciach, albo kto Zbychowi rozdmuchał ego? Zostawiam to tabloidom – one z tego żyją …

Więc dlaczego głosowałem i będę głosował na PIS?

Bo – czy komuś to się podoba, czy nie – na czele partii stoi człowiek, któremu ufam. O kilka klas przerasta sezonowych gwiazdorów sezonowych stronnictw i frakcji. Takich ludzi szanuję, więc wybór jest prosty: Kaczyński, czy Tusk, któremu zaufać to tak, jakby uznać, że płeć można zmieniać co godzinę.

Co więcej i co ważniejsze, skłania mnie do PIS-u to dziwne, fascynujące poczucie obowiązku, które tysiącom ludzi kazało wtedy, w kwietniu, stawić się na Krakowskim Przedmieściu by oddać cześć Naszemu Prezydentowi.

Naszemu, to znaczy, Prezydentowi wszystkich Polaków.

Wtedy naprawdę czułem, że jesteśmy razem.

Jarosław Kaczyński był z nami.

Gdzie był Donald Tusk?