Edukacja domowa efektywniejsza i tańsza

Zgadzam się z Tobą.

Nie zgadzam się jednak do końca z tym co piszesz na swoim blogu o obecnym stanie polskiego szkolnictwa, a właściwie stanie umysłów uczniów.

Wydaje mi się, że to nie jest tak, że jedynie jednostki "genetycznie" czy rodzinnie nacechowane inteligencją są wartościowe i im winna służyć edukacja. Roli "ludzi o prymitywnej umysłowości" jak ich nazywasz nie można aż tak pomniejszać, mniej wybitni też spełniają swoją rolę. Świat z samymi inteligentnymi z natury jednostkami byłby światem do niczego i nie koniecznie miałby szansę na przetrwanie.

Opisujesz stan istniejący, który rzekomo jest wynikiem przymusu szkolnego, ale nie przedstawiasz genezy tegoż stanu, w dodatku bardzo mocno generalizując.

Nie uważam również, że to szkoła powoduje agresję, nienawiść, wplata w narkotyki, choć często tak jest. Nie ma też pewności, że nie uczęszczanie do szkoły automatycznie będzie powodować, że niedoszli uczniowie pójdą do pracy.

Z drugiego linku zapamiętałem sobie tekst, że "to rodzice powinni decydować, czy wysyłają dzieci do szkoły, czy do fabryki i czy w ogóle wysyłają gdziekolwiek".
Hmmm. I tak i nie.
Z jednej strony młody człowiek, który dopiero co się kształtuje, zazwyczaj (co widzimy z perspektywy lat) nie jest w stanie celnie określić ścieżki, którą warto iść przez życie, często dokonuje wyborów zbyt pochopnych, albo po prostu złych, nierzadko destrukcyjnych.
Z drugiej strony - jako człowiek absolutnie wolny ideowo (nie mylić z liberalizmem) sprzeciwiam się już z zasady próbom narzucania komuś własnej woli, czy wizji świata.
Jako przykład podaję zazwyczaj kwestię rodzenia się w Polsce już katolikiem.
Człowiek tak naprawdę przez dużą część swojego życia nie ma absolutnie żadnego wyboru w kwestii religii.
Zostaje ochrzczony, przyjmuje komunię, potem bierzmowanie, i dopiero po tym wszystkim pojawia się jako taka możliwość wpływu na swoją wiarę.
Podobnie ze szkolnictwem. Wystarczy, że rodzic uzna że syn będzie mechanikiem samochodowym, a w chłopaku tak naprawdę siedzi potencjał humanistyczny. No i mamy albo konflikt, a co za tym idzie nierzadko agresję, albo niespełnione nadzieje i zawiedzione ambicje. A potem pozostaje depresja, smutek, apatia, itd, itd.

Dlatego też w tej kwestii byłbym ostrożny, bo bardzo łatwo zawalić młodemu człowiekowi świat, czy wiarę we własne siły, chcąc realizować swoje ambicje czy poglądy.

Twój pogląd miałby realne przełożenie na rzeczywistość, ale jedynie pod warunkiem, że doszłoby do przewartościowania innych aspektów naszego życia. Chodzi o więzy rodzinne i sposób wychowywania dzieci.
Jeśliby rzeczywiście rodzice znajdowali czas dla dzieciaków, potrafili z nimi rozmawiać i umieli rozumieć ich problemy, to tak - jestem jak najbardziej za. Wtedy miałbym pewność, że dokonywane są dobre wybory.

Z resztą tekstu absolutnie się zgadzam.