Kij w mrowisko

Wczorajszy test Seawolfa znakomicie opisuje mechanizm działania rosyjskich służb w momentach wygodnych dla rosyjskiej polityki. Rosjanie z uporem i konsekwencją „wbijają kij w mrowisko” w najbardziej dogodnych dla siebie momentach, dysponując skutecznym „aparatem dezinformacji”, stworzonym właśnie po to, aby skutecznie oddziaływać na politykę państw, które chcą od siebie uzależnić.

Mówiło i pisało o tych metodach wielu uciekinierów zza żelaznej kurtyny, w czasie, kiedy istniał jeszcze ZSSR. Materiałów tych jest dostępnych obecnie tak wiele, że wystarczy pobieżnie przewertować kilka stron internetowych, by szybko dotrzeć do odpowiedniej treści. Pojawienie się makabrycznych zdjęć ze Smoleńska nie jest niczym nowym, o czym również pisał Seawolf. Nie liczy się sam fakt ich pojawienia, lecz odpowiednia „promocja” dokonana we właściwym miejscu i czasie.

Czy Rosja chce nas w ten sposób upokorzyć ?

Nie sądzę, że to publikacja tych zdjęć ma temu służyć, lecz to, co się dzieje po publikacji, a więc wierutne kłamstwa rosyjskiej administracji, która mówi bezczelnie, że z publikacją nie ma nic wspólnego, a zdjęcia nie pochodzą z dokumentacji śledztwa. Bo przecież każdy zdrowo myślący człowiek zdaje sobie sprawę że droga materiału zdjęciowego od momentu wykonania fotografii, do momentu jego opublikowania może być bardzo długa i skomplikowana. Na tyle skomplikowana, że na pewno nie uda się znaleźć odpowiedzialnych.

Ktoś zdjęcia wykonał. Nie mógł być to ani dziennikarz, ani członek rodziny, bo kto przypomni sobie lub odnajdzie trochę materiałów medialnych z miejsca tragedii, ten nie będzie miał problemu z zobaczeniem taśm oddzielających dziennikarzy i gapiów przy których stoją rośli funkcjonariusze FSB lub innych rosyjskich służb. Kto prześledzi klatka, po klatce jeden z filmów, nakręconych na miejscu zdarzenia i opublikowanych dość dawno w sieci, zobaczy funkcjonariuszy służb z aparatami fotograficznymi, laptopami i innym sprzętem, krzątających się po „pobojowisku”.

Kto spojrzy na godziny wykonania tych ostatnio opublikowanych, makabrycznych zdjęć, łatwo zauważy, że osoba je robiąca miała dostęp do stref zamkniętych dla osób postronnych przez ładnych kilka godzin. Mało tego, musiała być na „poważnym stanowisku funkcyjnym” aby wejść do prosektorium, lub uczestniczyć w innych czynnościach, do których nawet rodziny nie miały dostępu.

Te zdjęcia to wszystko „mówią” i nie trzeba być specem od procedur wypadkowych, aby łatwo wywnioskować, że zdjęcia zrobił któryś ze śledczych FR lub wysoki rangą przedstawiciel innych rosyjskich służb.

Nie był to na pewno dziennikarz, bo dziennikarze zawodowi stali za kordonem funkcjonariuszy. Poza tym, jaki zawodowy dziennikarz robi zdjęcia Nikonem Coolpix L20 – starszym modelem „małpki” w które wyposażeni byli niektórzy rosyjscy funkcjonariusze?

Jak zdjęcia znalazły się w necie?

Prosta sprawa. Ktoś je zrobił, a potem metoda „podaj dalej” wędrowały tak długo, aż stało się niemożliwe sprawdzenie pierwotnego źródła przecieku. Kto czytał Suworowa, ten będzie wiedział, że jest to standardowa metoda zacierania śladów, stosowana w Rosji od dawna. Poza tym administracja FR może nawet mówi prawdę. Zdjęcia nie musza pochodzić z materiałów śledztwa, lub dochodzenia MAK. Rosja ma takich zdjęć zapewne parę tysięcy. Nie wszystkie musiały być wykorzystane w śledztwie – pewnie z względu na to, że część z nich ma spełniać inne zadania. Czekają na właściwy czas….