Światopogląd niemiecki a wojna unicestwiająca

Mówiąc o II WŚ – a szczególnie działaniach niemieckich na froncie wschodnim – najczęściej określamy ją mianem wojny totalnej. Ale niektórzy historycy zachodni zaczęli stosunkowo niedawno używać   innego określenia, które – moim zdaniem – znacznie lepiej oddaje niemieckie intencje i niemiecką praktykę polityczną i militarną.  Piszą oni o wojnie unicestwiającej – war of anihilation.  Wojnie unicestwiającej, która rozpoczęła się w Polsce we wrześniu 1939 roku.

   Pokolenia wychowane przez system edukacyjny PRL są przekonane, że wrogość Niemców wobec Polski istniała „od zawsze”. Margrabia Hodon pod Cedynią, Krzyżacy i Grunwald, etc. etc. Wydaje mi się to mniemaniem błędnym. Mówię tu o głęboko zakorzenionej wrogości światopoglądowej, a nie tylko doraźnej, a nawet trwałej  wrogości  politycznej. Negatywny stereotyp Polski (jako państwa) i Polaków ukształtował się w niemieckim światopoglądzie (Weltanschauung) definitywnie na przestrzeni ponad wieku, który upłynął od rozbiorów Polski do zakończenia I WŚ. Co oczywiście nie oznacza, że pewne jego elementy nie zaistniały wcześniej.

   W tym to okresie kilka pokoleń Niemców w różny sposób doświadczyło „Wschodu” osobiście. Opór wobec germanizacji w zaborze pruskim, powstania narodowo-wyzwoleńcze w zaborze rosyjskim, a wreszcie klęska (choć nie klęska militarna) w I WŚ przekonały Niemców, że mają tam do czynienia z ludźmi i narodem niższymi cywilizacyjnie i kulturowo, ludźmi i narodem buntowniczymi, sprzeciwiającymi się biernie i czynnie niemieckiemu porządkowi, który w sposób oczywisty i instynktowny uznawali za najlepszy w świecie. Zjednoczenie Niemiec wzmocniło tylko to przekonanie, a ugruntowała je klęska w I WŚ i popadnięcie kraju w bagno Republiki Weimarskiej.

   Niemcy – nie bez pewnych racjonalnych przesłanek – winili za przegraną żydokomunę, która zadała im cios w plecy. Co prawda była to żydokomuna w większości  rodzima, a nie importowana, ale gdzie byli „prawdziwi” Żydzi? Żydzi niemieccy – w większości zasymilowani – nie pasowali do stereotypu żydokomuny. Prawdziwi Żydzi – pejsaci, w jarmułkach i chałatach, lub w bolszewickich czapkach i szynelach – byli na Wschodzie, a więc w Polsce. Tych Żydów widziały na własne oczy setki tysięcy Niemców walczących na froncie wschodnim.

   Te elementy ukształtowały ostatecznie negatywny niemiecki stereotyp państwa polskiego i Polaków. Odrodzone państwo Polaków odebrało Niemcom nie tylko ziemie zaboru pruskiego. Nie tylko część Śląska i (niewielką) Prus Wschodnich. Odebrało im także korzyści terytorialne traktatu w Brześciu Litewskim. Odebrało  z bronią w ręku i na drodze dyplomacji. Często zapominamy, że powstanie II RP w jej kształcie terytorialnym było dla Niemców istotną częścią „hańby traktatu wersalskiego”.

   Także Niemcy skomunizowani, przesiąknięci proletariackim internacjonalizmem, mieli do Polski i Polaków wiele pretensji. A przede wszystkim, pretensję o powstrzymanie w 1920 roku rewolucji światowej, czego nie równoważyło bynajmniej „rewolucyjne męczeństwo” Róży Luksemburg…

   Na dodatek w II RP znalazło się 3 mln Żydów. Mniejszość z nich była zasymilowaną elitą intelektualną i plutokratyczną, której u siebie obywatele Republiki Weimarskiej szczerze nienawidzili. Większość była chałaciarskim, pejsatym plebsem, który zasługiwał na jeszcze większą nienawiść i pogardę, bo był w oczach Niemców zagrożeniem demograficznym, kulturowym i cywilizacyjnym.

   Na dodatek w granicach II RP znalazła się całkiem pokaźna liczebnie mniejszość niemiecka. Mniejszość, która niejako z definicji musiała być uciśniona i prześladowana, podobnie jak Niemcy sudeccy w Czechosłowacji, czy niemieccy Alzatczycy we Francji.

   Tak to powstał stereotyp Polski i Polaków w niemieckim Weltanschauung. Stereotyp łączący historyczne elementy antyslawizmu z historycznym i nowym antysemityzmem, wzbogacony dodatkowo – i paradoksalnie – marksizmem jednych Niemców  i antymarksizmem drugich. Na ten żyzny grunt padło ziarno ideologii Adolfa Hitlera. I na tym żyznym gruncie wyrosła koncepcja wojny unicestwiającej, której poligonem stała się Polska już we wrześniu 1939 roku.  

A pomyśleć, że jeszcze podczas Wiosny Ludów w niektórych niemieckich miastach śpiewano „ Noch ist Polen nicht Verloren…