Izrael jakiego nie znamy...

Wiemy,że Palestyńczycy walczą o swe państwo. Izrael jest potępiany lub i nie. Ale jak się żyje w Izraelu, jak żyją emigranci w tym mikroskopijnym kraju to tak naprawdę mało wiemy. Zostawmy więc na chwile na boku problem palestyńsko-izraelski...
Kontrowersyjna lecz bardzo dobra, nagrodzona w Izraelu powieść Diny Rubinej "Here Comes the Messiah!"( w Polsce "Oto idzie Mesjasz") może tę wiedzę nam przybliżyć.
Autorka pokazuje nam środowisko rosyjskiej inteligencji, przybyłej do Izraela po rozpadzie Związku Radzieckiego.
Są to absolwenci renomowanych radzieckich uczelni, świetni specjaliści i szanowani obywatele.Często zarabiający niemałe pieniądze.
W Izraelu stają się w odzyskanej ojczyźnie ludźmi drugiej kategorii i nie mogą się z tym pogodzić. Muszą jednak zapomnieć o swoich ambicjach i godności, o dyplomach i szukać każdego zajęcia, by utrzymać rodzinę. Nie mają innego wyboru.
Muszą tez odnaleźć się wśród ortodoksyjnych Żydów, zmierzyć z zacietrzewieniem Arabów i nieustępliwością izraelskich elit.
Muszą wreszcie przyzwyczaić się do trudnego języka, surowego klimatu, nowych warunków ekonomicznych, a nawet rozmiarów tego mikroskopijnego "skrawka ziemi", tej "działki letniskowej". Od kwietnia po październik duszą się z upału, od października po kwiecień drżą od przenikliwej wilgoci i suszą swetry na kaloryferach elektrycznych.
To, co ich najbardziej szokuje, to panująca w każdej dziedzinie życia atmosfera oczekiwania: od oczekiwania na Mesjasza (na kartach powieści co chwila pojawiają się kolejni samozwańczy mesjasze), aż po oczekiwanie albo na lepsze czasy w stosunkach z Palestyńczykami,albo na śmierć z rąk arabskich terrorystów...
Pisarka wspaniale opisuje życie codzienne sowieckich repatriantów, gdyż sama jest jednym z nich, doskonale zna to środowisko i jego doświadczenia gdyż to jej środowisko i jej doświadczenia, jej rodziny, przyjaciół, bliższych i dalszych znajomych.
Mistrzowska konstrukcja postaci oraz błyskotliwe, zabawne i poruszające dialogi, język momentami dosadny, kiedy indziej znów ogromnie zabawny,to prozatorski majstersztyk.
Jako ciekawostkę podam,że w Izraelu nie nazywają siebie jak np. Żyd z Romunii lecz ...Rumun. Tak są tam więc..Polacy,Rosjanie, Rumunii, Węgrzy...

Autorka o sobie:
"Moja pierwsza praca. - Sprzątałam mieszkania po 10 szekli za godzinę. Emigrowałam z przekonaniem, że jako pisarka jestem skończona, czeka mnie czarna robota.
Myślałam: "Trzeba się poświęcić, być tym pierwszym pokoleniem, które legnie jako nawóz pod nogami dzieci i wnuków". Zasiłek nie pozwalał żyć na poziomie, do jakiego przywykliśmy w Moskwie, od razu poszłam więc do biura pośrednictwa pracy.
Moja gospodyni, starsza Izraelka, mieszkała w ładnej willi, przyzwoicie zapłaciła. "Bardzo dobrze sprzątasz!" - pochwaliła mnie przy pożegnaniu.
"Miałam w Moskwie fachową pomoc domową - odparłam. - Nauczyła mnie sprzątać". "O, miałaś pomoc domową, musiałaś dobrze zarabiać w swoim kraju?".
"Nie uskarżam się". Po moim wyjściu gospodyni zadzwoniła do pośrednika i poprosiła, żeby mnie więcej nie przysyłano. "Nie mam do niej żadnych pretensji, ale nie mogę dopuścić, by myła u mnie podłogi kobieta z wyższym wykształceniem".
Tak straciłam pierwszą pracę. "Idiotko - mówiłam sobie - zamknij się, nie opowiadaj o swoim wykształceniu i książkach. Milcz i myj sedesy!".
Niedługo się tym zresztą zajmowałam, bo zatrudniono mnie w wydawnictwie rosyjskim."

I jeszcze raz ona:
"Oto idzie Mesjasz!" to jednak literatura, a nie moja wypowiedź polityczna. Za to ostatnie Hamas grozi na stronie internetowej, że się ze mną rozprawi.
Mimo to jako pisarka staram się racje żydowskie i arabskie wyważyć idealnie jak na wadze aptekarskiej. Moją arabską bohaterkę w stan desperacji wpędzili zresztą swoi: zaszła w ciążę bez ślubu i gdyby to wyszło na jaw - ojciec lub bracia zabiliby ją, żeby zmyć "hańbę" z rodziny.
Dlatego uznała, że jedynym honorowym wyjściem będzie śmierć w glorii szahidki."