Kiedy Bóg odwrócił wzrok...czyli UTOPIA u władzy

"Mniej więcej w połowie drogi zobaczyłem w oddali kobietę leżącą na ławce, a obok niej dwóch małych chłopców,
wyglądających, jakby się nią bawili. Kiedy mijaliśmy ich, nagle uświadomiłem sobie, że kobieta nie żyje.
Z przerażeniem zobaczyłem, jak chłopcy sypią jej piasek do ust, dłubią w oczach patykami i śmieją się.
Obok przechodzili ludzie , nie zwracając uwagi. Mama zacisnęła mocniej rękę na mojej dłoni i przyspieszyła.
Po raz drugi w ciągu dwóch dni ogarnęło mnie poczucie winy, tym razem nie z powodu tego,co zrobiłem, ale z powodu besilności wobec panującej wszędzie dodkoła nędzy i obojętności.
- Mamo, czy nie powinniśmy czego zrobić? - zapytałem, czując, że mnie mdli.
- Synku, jesli wywołam zamieszanie, interweniując w sprawie miejscowych dzieci, zjawi się NKWD i koniec z nami.
Bardzo chciałabym coś z tym zrobić, ale nie wolno ryzykować naszej wolności."

"Gdy pociągi zatrzymywały się w pustkowiach Kazachstanu czy Uzbeskistanu, niektórzy, szczególnie kobiety i dziewczęta, powodowani wstydliwością, wczołgiwali się pod wagony, by załatwić się zasłonięci kołami. Mama nigdy nie pozwalała nam na to ze względu na bezpieczeństwo. Pociąg ruszał zazwyczaj bez ostrzeżenia i niejedna osoba zginęła, zmiażdżona na śmierć.
Inni z kolei, którym wstydliwość kazała odejść na bok za potrzebą, zostali, nie mogąc dogonić odjeżdżającego niespodziewanie pociągu.
Wiele dzieci i matek rozdzieliło się w ten sposób na zawsze. Mówiono, że sowieccy maszyniści ruszają, nie dając sygnału, właśnie dlatego, by jeszcze bardziej pogorszyć niedolę podróżnych."

Są to fragmenty wspomnień Wiesława Adamczyka - "Kiedy Bóg odwrócił wzrok" z przedmową Normana Daviesa.
Gdy autor wspomnień był małym chłopcem wiosną 1940 roku wraz z całą rodziną deportowano go z polskich Kresów na pograniczne Syberii i Kazachstanu w sowieckiej Rosji.
Wiesław Adamczyk w swoich wspomnieniach udziela głosu setkom tysięcy ofiar sowieckiego barbarzyństwa - pisze w przedmowie do książki Adamczyka Norman Davies.
Ojciec autora, oficer Wojska Polskiego, został wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną i zginął w Katyniu. Deportacja rodziny Adamczyków w 1940 roku stanowiła początek dziesięcioletniej odysei, podczas której rodzina Adamczyków, trapiona głodem i chorobami, doświadczyła życia w skrajnej nędzy i ciągłym zagrożeniu.

Wiosną 1942 roku matka chłopca dowiedziała się, że formująca się w ZSRR armia gen. Andersa przenosi się na Bliski Wschód.
Dla deportowanych rodzin oznaczało to możliwość wydostania się ze Związku Sowieckiego. Matka Adamczyka, gdy NKWD zwlekało z pozwoleniem na ich wyjazd, z dwójką dzieci podjęła samodzielną podróż przez cztery tysiące kilometrów do Krasnowodzka nad Morzem Kaspijskim, gdzie udało im się dostać na statek do Pahlevi w Iranie. Morderczą podróż pani Adamczyk przypłaciła życiem - zmarła w Iranie z wycieńczenia. Wiesław Adamczyk i jego siostra zdołali przetrwać.
"Kiedy Bóg odwrócił wzrok" to bezkompromisowa, przejmująca opowieść o utracie dziecięcej niewinności i o zmaganiach z rozpaczą, przez którą przechodził mały chłopiec.
Jest to krzyk dziecka wołającego:"Nigdy więcej Utopii u władzy".
Wiesław Adamczyk powitał wolność jako jedna z 20 tys. polskich sierot, które przeżyły syberyjskie zesłanie.
Z Iranu trafił do Wielkiej Brytanii, a stamtąd do USA, gdzie osiadł na stałe. Jest emerytowanym chemikiem oraz doradcą podatkowym. A także sportowym brydżystą.