"zabiligo, wstoł, i ucik !"

Nie miałem wczoraj odwagi ujawnić moich odrażających myśli, a dziś trochę się wstydzę że się ich wstydziłem, bo naszły mnie jeszcze wredniejsze, i nie wydaje mi się, żeby to był koniec - odwrotnie.

Kto wie czy wczorajszy poznański wystrzał z broni krótkiej nie nabierze z czasem podobnego znaczenia, jak owe słynne salwy z "Aurory" czy innego "Schleswiga-Holsteina" ?

Pozostaje mi tylko, pyknąwszy fajkę, mruknąć do siebie :
no, to mamy wojnę, pani Muellerowo..

Ten rodzaj karnawałowych rozrywek, które - od niedawna -rozpoczyna radosne rozbijanie butelek z grubego szkła w miejscach publicznych oraz puszczanie z ogniem i dymem milionów złotych ku udręczeniu znerwicowanej zwierzyny domowej, od dogów po chihuahua, nie bardzo mi odpowiada, ale dzięki telewizji mogę się wszak nie gorzej rozerwać, aż po rozległy zawał, nie ruszając sempiterny z fotela.

Konferencja prasowa w poznańskiej prokuraturze wojskowej była mocnym uderzeniem już od samego początku, ale kiedy pani spikerka z profesjonalnym opanowaniem poinformowała, że prowadzący ją brodaty pan pułkownik popełnił właśnie samobójstwo poczułem się, jak mawiali Francuzi, "groggy".

Kolejne fazy umiejętnie aplikowanych mi doznań : żyje ! - jest w szpitalu - operacja trwa - udała się ! - pacjent jest przytomny - stan stabilny - może zostanie do jutra - zwieńczyła dzisiejsza wypowiedź samobójcy dla mediów, dowodząca, że albo nie ma on pojęcia o posługiwaniu się bronią palną, albo jest strzelcem wyborowym, albowiem bez jakichkolwiek zniekształceń nienagannie artykułował frazy i głoski, co ludziom ze świeżo przestrzeloną twarzoczaszką udaje się rzadko.

Rad jestem, że ten wczorajszy dramat zakończył happy end, ale kto i z czego będzie się cieszył najbardziej, ostatni, nie mam pojęcia; to przecież nie koniec karnawału, ale zaledwie początek.

Wrażeń zapewne nam nie braknie.