zemsty grom, ludu gniew ..

Komentarze zamieszczone pod moim wczorajszym wpisem ("Hit") zasługują na poważne potraktowanie, skoro ich Autorzy nie odnieśli się do głównego wątku (form społecznej komunikacji) ale objęli zakresem prezentowanych opinii kwestie znacznie ważniejsze, a zarazem o wiele prostsze.

Spieszę zatem - porzuciwszy kostium błazeński - z powagą i prostotą oświadczyć, że wolę dialog od mordobicia a śmierć mniej cenię od życia, zwłaszcza wiekuistego.

To oświadczenie może stanowić punkt wyjścia dla wymiany myśli z osobami o podobnych upodobaniach - ale zarazem zamyka szanse wymiany myśli z osobami o upodobaniach odmiennych, z którymi mógłbym się pewnie spierać, gdyby nie niepewność, jaką to zechcieliby nadać formę dialogowi.

Jeśli dobrze odczytałem treść komentarzy Czytelników, podzielających wspomniane wyżej upodobania, pragnęli by Oni ich uzupełnienia o kategorię dobra i - być może - sprawiedliwości, niezbędne dla moralnego usankcjonowania pilnie potrzebnych działań praktycznych.

Nie mam nic przeciwko temu, ale nie czuję się upoważniony do głoszenia Dobrej Nowiny, do czego nie mam również misji kanonicznej - i pewnie dlatego rozgłaszam same złe nowiny albo o zdarzeniach i ludziach, albo o niecnych myślach, ohydnych podejrzeniach czy ponurych przewidywaniach, jakie mi przychodzą do głowy.

Są prawdziwe, ale nie mają żadnego znaczenia praktycznego; to tylko indywidualne oceny i odczucia okruszynki "opinii publicznej", w dodatku nie zawsze jasno sformułowane, bo choć zwykle odróżniam prawdę od fałszu, znacznie trudniej mi precyzyjnie oddzielić dobro od zła (na co i w "Hicie" aluzyjnie zwracam uwagę).

Owszem, zdarza mi się oskarżać, ale we własnym imieniu; niekiedy udaję obrońcę (nie z urzędu, z przekonania); ale na sędziego zupełnie się nie nadaję; wolałbym być katem, niż wydawać wyroki.

Na moje szczęście do wymierzania sprawiedliwości - tak czy owak - nie jestem powołany, i wybory między dobrem a złem pozostają wyłącznie sprawą mojego sumienia.

Chciałbym, żeby tak było nadal, ale sprawy mogą się nieco skomplikować, gdy przyjdzie czas próby i trzeba będzie zdecydować, kto ferować ma wyroki : sądy powszechne, czy gniewny lud.

Z taką samą powagą i prostotą jak na wstępie zawiadamiam :
gdybym miał wybierać między sądem powszechnym, samosądem, albo Sądem Ostatecznym, wybrałbym ten Ostatni, ponieważ gwarantuje nieuchronność, nieodwołalność i sprawiedliwość zarówno wyroku, jak kary - każdemu. Także mnie.

Niecierpliwość gniewnego ludu, wołającego o zemsty grom i gotowego przelewać krew - cudzą, czy własną - może jednak przyspieszyć bieg historii, która pisana jest nie tylko atramentem.

Nie wszyscy gotowi są czekać.

Myślę, że warto zaryzykować przynajmniej tych parę tygodni dzielących nas od drugiej niedzieli października, żeby postawić krzyżyk we właściwej kratce karty wyborczej.

Wydaje mi się, że są tacy, którzy bardziej się boją tych krzyżyków, niż gniewu ludu.

A poza tym naprawdę nie lubię rewolucji, i nie ufam tym, co właśnie teraz, gdy należało by bardzo racjonalnie i trzeźwo pomyśleć, a może nawet porozmawiać, o sprawach najważniejszych (a jeśli o rżnięciu, to - czym ?), właśnie teraz uderzają w wielki dzwon na larum.

Komu dzwon bije, okazuje się przeważnie dopiero wtedy, kiedy zamilknie i nie sposób już ustalić, kto pierwszy pociągnął za sznur.

******

Mam nadzieję, że uda się nam tej jesieni postawić tyle krzyżyków, żeby nie było potrzebne stawianie krzyży.