hit

Z okazji zbliżających się jesiennych wyborów mniejszego zła zamierzałem ogłosić amnestię dla skazanych już przeze mnie lub oczekujących na mój wyrok osób i instytucji.

Sądziłem, że powinienem umożliwić im wyrzeczenie się błędów oraz ekspiację przed ewentualnym wznowieniem działalności publicznej, jeśli taka będzie wola wyborców, ponieważ nie wykluczam, w przeciwieństwie do pana posła Dorna, możliwości naprawienia tego, co zepsute, właśnie przez psujów (co więcej, mam wewnętrzne przeświadczenie, że jest to ich powinność).

Ostatnie wydarzenia skłoniły mnie do powstrzymania się od niewczesnego aktu miłosierdzia, który mógłby zostać źle zrozumiany nie tylko przez wspomnianych wyżej skazańców oraz podejrzanych, ale też przez ich niewinne ofiary, których wśród "Niepoprawnych" nie brak, a tak złaknione są sprawiedliwości, że gotowe wymierzać ją osobiście, choćby własnoręcznie.

Wydam więc jeszcze i ja parę wyroków, żeby po ogłoszeniu bezecnym tego lub owego niecnoty sycić się słuszną dumą ze spełnienia patriotycznego obowiązku; nikomu z tego powodu włos z głowy nie spadnie, pies z kulawą nogą nie zajrzy do mego rejestru skazanych nim sam zacznie ujadać, a karawana pociągnie jeszcze pewnie jakiś czas przez ową pustynię, albo może puszczę, w której nie słychać głosu wołającego.

Ponieważ wyrokuję wyłącznie we własnym imieniu i sam sobie bez pomocy jakiegokolwiek prezesa układam wokandę, zacznę dziś od końca i zajmę się tzw. pyskówką, której stronami byli panowie Wojciech Młynarski i Rafał Ziemkiewicz, zaś przedmiotem niejaki Tusk, imieniem Donald, z wykształcenia nauczyciel historii, z zawodu polityk, obecnie zatrudniony na stanowisku prezesa Rady Ministrów RP.

Strony różniły się zasadniczo w ocenie przedmiotu sporu, który pan Młynarski obdarza życzliwą sympatią, natomiast pan Ziemkiewicz sympatii tej nie podziela, czego wyrazem stały się nie pozbawione walorów artystycznych teksty obu panów, udostępnione opinii publicznej za pośrednictwem mediów.

Tekst pana Młynarskiego, który powstał wcześniej, zawierał sarkastyczną obronę przedmiotu sporu przed zarzutami, które ironiczna replika pana Ziemkiewicza egzemplifikuje taksatywnie, na czym spór się kończy, a jego przedmiot, choć nieco zszargany, pozostaje na zajmowanym stanowisku.

Wśród publiczności przyglądającej się rozprawie znalazły się osoby tak żarliwie miłujące prawo i sprawiedliwość, że nie dostrzegły ich oczywistego tryumfu, jęły natomiast z najwyższym oburzeniem piętnować stronę pokonaną (własną bronią), odsądzając Wojciecha Młynarskiego od czci i wiary z tego wyłącznie powodu, że woli on Tuska od Kaczyńskiego, co powinno chyba wywoływać raczej współczucie.

Chciałbym - nim dojdzie do konfrontacji, w której rżnąć się będziemy i dorzynać wzajemnie, wszyscy ze wszystkimi, zwrócić uwagę młodym i gniewnym patriotom, że demokracja parlamentarna nie będzie możliwa, jeśli nie pozostawi się przy życiu odpowiedniej liczby przeciwników, zdolnych do prowadzenia walki politycznej o jakość państwa - i życia.

Bardzo chciałbym, żeby owa walka w przyszłym sejmie miała podobny przebieg (i rezultaty) jak literacka kontrowersja Wojciecha Młynarskiego z Rafałem Ziemkiewiczem, a każdego, kto gotów jest skazywać na śmierć (choćby cywilną) ludzi nie podzielających jego poglądów ogłaszam bezecnym, jeśli nie jest kompletnym idiotą.

Czego, oczywiście, wykluczyć nie można, po latach rozkwitu chuligaństwa intelektualnego w różnych dziedzinach życia zwanego nieco przesadnie umysłowym, czego skromnym efektem jest choćby powszechne utożsamianie przeciwnika z wrogiem a zwycięstwa z eliminacją.

Eliminacja wrogów jest zbyt pracochłonna i kosztowna, żeby nie próbować ich edukacji, zwłaszcza że pozostawieni przy życiu mogą się przecież jeszcze do czegoś przydać; że zaś ucząc innych, można się i samemu niejednego nauczyć, warto objąć dydaktyczną troską tych najbardziej potrzebujących, którzy wyrażają sprzeciw, albo sami próbują nauczać nas.

Są, oczywiście, zwolennicy monokultury, ale ja do nich nie należę - od czasu, kiedy mi powtórzono odpowiedź pewnego studenta na pytanie, co to takiego : monokultura, na które po krótkim, rozpaczliwym wysiłku umysłowym odrzec miał, że jest to działalność kulturalno-oświatowa Ministerstwa Obrony Narodowej.

Było to bardzo dawno; w Wałbrzychu zaczynało się oswajać z rzeczywistością niemowlę płci męskiej, które wyrosło na tego obecnego pana ministra, któremu z okazji Dnia Wojska Polskiego pan prezydent mianował piętnastu generałów, żeby miał jakieś zajęcie, a w Warszawie młody Wojtek Młynarski nagrywał swoją pierwszą płytę; słowo "hit" nie było znane
ówczesnej polszczyźnie.

Dość wspomnień, dość na dziś sądów; na zakończenie chcę jeszcze tylko oświadczyć, że jestem osobiście wdzięczny panu Wojciechowi Młynarskiemu za napisanie tekstu "Wina Tuska", bez którego nie powstałby znakomity kontrtekst Rafała Ziemkiewicza, moim zdaniem hit; proszę o następne.