Spojrzenie krecim okiem, na rzeczywistość: Nareszcie!

Nareszcie wjeżdża Prezydent Trump na białym koniu i PiS nic nie musi już robić, aby zdobyć władzę ! Uf, już nie trzeba szukać przyczyn, nie trzeba karcić winnych i upominać niewinnych, a przede wszystkim nie trzeba już poważnie rozważać błędów zeszłorocznej porażki.

Po cóż tworzyć „Gabinet Cieni”, aby przekonać niezdecydowanych, że nasz rząd to nie Dyzma i jego drużyna, lecz ludzie znający się na tym co robią i tak jak Dyzma w ciągu 9 miesięcy urodził w bólach wyjątkowy deficyt, tak Drużyna Prezesa, ogarnie to wszystko ze zmywakiem na oczach.  Jak onegdaj. Po cóż, na cóż, pora założyć ręce po d…ę i położyć się wygodnie do góry świństwem pod gruszą. Można elektorat pierniczyć na murku, dobra nasza.

Nasz PAD akurat wybiera się do Stanów po wskazówki, więc Pan Prezes zabierze się wespół - zespół i klawo jak cholera.

Pogoda Panu Prezesowi sprzyja jak nigdy dotąd, Dyzma wyciął taką woltę, że nikt nigdy jej nie powtórzy. Zrobił z prezydenta USA pośmiewisko na całą kulę ziemską wliczając w to oba bieguny. Wcześniej, czy później D.Trump zorientuje się, że gdy tylko się odwróci, to ktoś „przyjazny” Ameryce wyciągnie rękę z dwoma palcami, jak nasz Donald. Nic tak nie boli jak drwina, a szczególnie drwiny ze strony różnego rodzaju zaprzysięgłych wrogów nie mających odwagi na otwartą agresję (na przykład Kacapy, Kitajce, ale i cały Bliski Wschód, wszystkie ciapate), więc Donald Tramp będzie miał powody do zgryzoty. Swoją drogą, gdy już się wszyscy naśmieją i nachichrają do upadu, to przyjdzie czas refleksji, że bądź co bądź, ale są to śmichy - chichy z USA, a co bardziej złośliwi będą się dopytywać, tak mimo chodem oczywiście, czy faktycznie prezydent Stanów Zjednoczonych jest na utrzymaniu KGB.

Może się okazać, że urósł nam trzeci znany człowiek po Janie Pawle II i Wałęsie. Ciekawe, czy pan ambasador w przyciasnym gajerku też pęka ze śmiechu.

I w to wszystko, w cały ten cyrk, wpisuje się Pan Prezes ze swoimi z murowanymi widokami na zwycięstwo wyborcze, ale póki co z oczekiwaniem , iż – jak to bywa we zwyczaju, a raczej w „nowej świeckiej tradycji” – dowie się w Waszyngtonie, kto będzie kandydatem na prezydenta, ba prezydentem (!) w maju przyszłego roku w naszym kraju. Wszak co jak co, ale Pan Prezes (mądra głowa) nie spieszył się z ogłoszeniem kandydata na kandydata, gdyż czekał. A nóż widelec wygra ten co ma wygrać w Stanach i wówczas będzie wiadomo co u nas. I pan Prezes, miał rację jak zawsze. Czekanie się opłaciło, sala sejmowa zatrzęsła się w posadach i niebawem wszystkie typy, typu pan Profesor z Lublina, czy pan Minister od Armat będą pozapominane, a kandydatem będzie ktoś enigmatyczny jak poprzednim razem był sobie pan Andrzej Duda.